Het jaar 2004 was het jaar van de
grote crossovers en de terugkeer van het spandex. Uiteraard
wil weeklydose.com graag het kaf van het koren scheiden, vandaar
dat wordt teruggeblikt op de vijf comics die je wel móest
lezen om te kunnen meepraten. Kortom, welke comics maakten
de tongen los?
1. bone:
one volume edition (cartoon) Na twaalf jaar
en vijfenvijftig losse nummers kwam deze zomer eindelijk een
eind aan Bone, Jeff Smiths komische, ontroerende en altijd
enerverende vertelling over de drie cartooneske neefjes Bone.
De ruim dertienhonderd pagina's tellende One Volume Edition
bevat het complete verhaal en laat zien hoe de serie over
Fone, Phoney en Smiley in de jaren is uitgegroeid van een
sterk door het werk van Neil Gaiman geïnspireerd sprookje
tot een episch reisavontuur dat zich wat schaal betreft kan
meten met een klassieker als The Lord of the Rings. Tijdens
hun ontdekkingsreis door een wereld vol vreemde wezens raken
de Bones betrokken bij de mysterieuze lotsbestemming van het
jonge meisje Thorn en de doortrapte plannen van de Lord of
the Locusts, maar dankzij Smiths vloeiende animatiestijl blijft
wel altijd ruimte voor een kleine knipoog. Daarmee is deze
vuistdikke bundel niet alleen een kroon op het werk van Smith,
het is tevens het hoogtepunt van een hele generatie independent
comicmakers.
2. astonishing
x-men (marvel) Het mag dan tegenwoordig bijna
standaard beleid zijn dat Marvel Comics uit andere media afkomstige
schrijvers aantrekt, waarbij het maar moet blijken in hoeverre
de nieuwkomers de nuances van de comics begrijpen, achter
de komst van Joss Whedon als drijvende kracht van de reeks
Astonishing X-Men zit in ieder geval enige logica. Als televisiemaker
staat Whedon immers bekend om zijn voorliefde voor een relatief
grote cast en daarbij heeft hij zich voor essentiële
verhaallijnen van zijn televisieserie Buffy, the Vampire Slayer
laten inspireren door de inmiddels klassieke X-Men uit de
jaren tachtig. Bovendien verstaat hij zijn vak (en waar hij
dat wellicht nog niet doet, verbloemt hij dat vakkundig met
zijn enthousiasme), zodat het mede dankzij het voortreffelijke
tekenwerk van John Cassaday kan komen tot een echte kruisbestuiving
tussen de beide media. Zonder oubollig te worden, brengt Astonishing
de X-Men terug naar hun roots; gedurfd, verfrissend maar toch
ook zeker heerlijk herkenbaar.
3. identity
crisis (dc) Geen titel heeft dit jaar zulke
wisselende reacties opgeleverd als DC's Identity Crisis. De
zevendelige miniserie werd gelanceerd als gebeurtenis die
grote gevolgen zou hebben voor de betrokken personages, wat
in een door opgeklopte hype geregeerde comicwereld natuurlijk
koren op de molens van de critici is. Diezelfde critici konden
hun pen overigens toch al diep in het gif dopen na het eerste
sterfgeval dat schrijver Brad Meltzer en tekenaar Rags Morales
hen hadden voorgeschoteld. De brute moord op Sue Dibny, aangedikt
met het goedkope sentiment van een zwangerschap, zou een in
rauw realisme gedrenkte smet werpen op al die klassieke personages
die nooit zijn bedoeld voor verhalen over het rauwe realisme
van het nieuwe millennium. Alle aandacht zorgde echter ook
voor een ongekende populariteit, wat zich zonder uitzondering
heeft vertaald in een plek bij de best verkochte comics van
het jaar en wat voor DC reden is voor het aankondigen van
meer van dit soort alomvattende events.
4. locas
(fantagraphics) De meer dan zevenhonderd pagina's
tellende luxe hardcover Locas verzamelt alle uit de klassieke
underground comic Love and Rockets afkomstige verhalen over
de twee door Jaime Hernandez bedachte hoofdpersonages Maggie
en Hopey. Het lijvige boekwerk beslaat ruim vijftien jaar,
van begin jaren tachtig tot halverwege de jaren negentig,
waarin tegen een achtergrond van de fictieve Mexicaanse wijk
Hoppers vlakbij Los Angeles de vaak zo gecompliceerde relatie
tussen de twee op indringende, emotioneel betrokken wijze
wordt uitgewerkt. Na de nogal wankele start kiest Hernandez
ondubbelzinnig voor het soort realisme waar de huidige generatie
comicmakers nu de vruchten van plukt, terwijl hij door de
jaren heen zijn door veel vlakken licht en schaduw gekenmerkte
tekenstijl tot in de kleine nuance heeft kunnen perfectioneren.
Locas bewijst pagina na pagina dat Maggie en Hopey behoren
tot de meest driedimensionale personages van het medium en
het bevestigt Hernandez' reputatie als meester van het genre.
5. cerebus
(aardvark / vanaheim) Het is het einde van
een tijdperk. Na driehonderd nummers, uitgegeven volgens het
strakke schema dat meer dan vijfentwintig jaar de grenzen
van een ijzeren discipline heeft afgetast en zelfs verlegd,
hebben de makers Dave Sim en de achternaamloze Gerhard eerder
dit jaar hun epos over het arrogante aardvarken Cerebus afgerond.
Hoewel critici beweren dat de serie eigenlijk na het tweehonderdste
nummer was afgelopen en het resterende deel bestaat uit weinig
meer dan navelstarend hobbyisme, heeft Cerebus juist in zijn
nadagen een opmerkelijke metamorfose ondergaan die de serie
heeft omgetoverd van een simpele doch zeer boeiende parodie
op Conan tot een uitdagende exercitie in filosofie, levensbeschouwing,
politiek en religie. Zoals vele jaren geleden is voorspeld,
sterft Cerebus alleen en zonder iemand die om hem rouwt, maar
het is de manier waaróp die het slot van de titel maakt
tot een uitzonderlijke prestatie in de toch al krappe markt
voor independent comics.
de 5 comics
die je móest lezen in 2004 - olav beemer feeddate:
31.12.04