Het is al twee jaar geleden dat weeklydose.com
voor het laatst wat krenten uit de spreekwoordelijke pap van
de comicwereld haalde. Het vijftal series dat toen werd aangehaald
als voorbeeld van kwalitatief hoogstaand doch minder algemeen
bekend, bestaat vandaag de dag nog steeds. Een goed teken,
dus. Maar stilstand is achteruitgang: de zoektocht naar goede
comics stopt nooit.
Daarom is het nu tijd voor een nieuwe
ronde langs de uitgeverijen. Hieronder volgt wederom een overzicht
van wat met een mooie Engelse kreet 'the five greatest comics
you're not reading' kan worden genoemd.
1. dmz
(dc) Een nieuwe serie met geopolitieke thema's,
voorzien van een inhoudelijke parabel met dwarsverbanden naar
de situatie in de wereld zoals die vandaag de dag is, dat
is zo op het eerste gezicht geen formule voor een doorslaand
succes. Buiten het speelveld van de kleine independents bestaat
eigenlijk maar één plek waar zoiets nog rendabel
kan worden uitgegeven en dat is de imprint Vertigo van DC.
DMZ behoort tot een golf nieuwe titels die de vleugels voorbij
de beproefde genres willen uitslaan, tot nu toe overigens
met wisselend succes, maar het project van schrijver Brian
Wood en tekenaar Riccardo Burchielli steekt daar met kop en
schouders bovenuit. In onze nabije toekomst is New York City
een gedemilitariseerde zone tussen twee strijdende partijen
in een nieuwe burgeroorlog, waar de aandacht uitgaat naar
journalist Matthew Roth, die het nieuws van de straat brengt.
Aan ambities zeker geen tekort, met moreel veelzijdige personages
en uitdagende, complexe verhalen, waardoor het in korte tijd
is uitgegroeid tot dé beste comic die je niet leest.
2. invincible
(image) Als elke schrijver slechts een drietal
goede projecten in zich heeft en het overige werk bestaat
uit de aangelengde herhalingen van eerdere basisconcepten,
dan heeft Robert Kirkman daar nog eentje van over. Zijn grote
hit, zombiecomic The Walking Dead, werd namelijk voorafgegaan
door een andere, boeiende creatie genaamd Invincible. De oorspronkelijke
tekenaar Cory Walker kon de druk van de deadlines niet goed
aan en werd spoedig vervangen door Ryan Ottley, maar visueel
maakt dat bijna niet uit, want hun stijlen liggen volledig
in elkaars verlengde. Met het tekenwerk als stabiele factor
kan Kirkman zich concentreren op zijn verhaal over de jonge
Mark Grayson, zoon van superheld Omni-Man, die op zijn zeventiende
ontdekt dat hij zelf de beschikking heeft over ongekende superkrachten.
Hoewel het niet heel vernieuwend is en het leven van Mark
de gebruikelijke thema's over verraad, vriendschap en liefde
volgt, is het de frisse uitwerking die deze serie onderscheidt;
klassiek superheldenwerk in een uiterst aanstekelijk jasje.
3. nextwave
(marvel) Warren Ellis is, met zijn jarenlange
ervaring in zowel de kleurrijke wereld van superhelden als
de comics die zich buiten de grenzen van mainstream bevinden,
iemand die zich uitgedaagd voelt tot vernieuwen. Hij was een
pionier in het integreren van decompressie in zijn schrijfstijl
en ook de grote wetenschappelijke en filosofische vraagstukken
schuwt hij niet. Dat hij zich bewust is van de mogelijkheden
en beperkingen van de moderne schrijfstijlen, geeft hem enerzijds
die zo cynische toon waarmee hij veel van zijn personages
opzadelt en anderzijds de mogelijkheden tot experimenteren.
Eén van die recentere experimenten is Nextwave: Agents
of HATE, een serie in de buitenste buitenring van het Marvel
universum, waarin uitgerangeerde personages als de voormalige
Captain Marvel, Boomer en Machine Man een loopje nemen met
de ongeschreven wetten van serieuze superheldencomics. Ellis,
bijgestaan door Stuart Immonens energieke tekenwerk, levert
bijna een parodie af, ware het niet dat de verhalen ook nog
eens echt goed zijn.
4. manhunter
(dc) Interessante, goede comics verkeren helaas
vaak in zwaar weer, dat lijkt soms wel het lot van alles wat
zich niet houdt aan de platgetreden paden van dappere held
met een schimmige aartsvijand. Toen DC de nieuwste versie
van Manhunter introduceerde, was binnen een paar maanden duidelijk,
dat ook dit zo'n serie zou worden, die vrijwel maandelijks
balanceert op het randje van stopzetten, domweg omdat de doelgroep
niet breed genoeg is en de aantrekkingskracht van het hoofdpersonage
niet kan worden gevangen in een marketingmodel. Dit kan overigens
de bedoeling zijn geweest van schrijver Marc Andreyko, iemand
die heeft samengewerkt met onder meer Brian Michael Bendis
en de moderne klassieker Torso op zijn naam heeft staan. Zijn
Manhunter is advocate Kate Spencer, een hoofdpersonage met
de nodige karaktergebreken, dat het recht in eigen hand neemt
en zo in de kringen van superwezens belandt. Knap werk met
verschillende tekenaars, maar zó anders, dat stopzetten
onvermijdelijk is.
5. girls
(image) De gebroeders Jonathan en Joshua Luna
zijn twee makers die steevast in één adem worden
genoemd, vergelijkbaar met populaire duo's uit de wereld van
muziek of film. Uiteraard garandeert dit weinig op het vlak
van geleverde kwaliteit, al was het debuut van de Luna's,
de Image miniserie Ultra, meteen een doorbraak bij het grote
publiek en kon het rekenen op veel aandacht met zo over het
algemeen lovende kritieken. Het grootste knelpunt, dat van
houterige poses en weinig sprekende gelaatsuitdrukkingen,
duikt ook op in Girls, het volgende project bij Image. De
omvang van het verhaal is nu echter zoveel groter dan bij
Ultra, dat de serie alleen al om die reden boeiend is. In
slaapdorpje Pennystown stuit de jonge Ethan Daniels op een
verwarde, verdwaalde en bovendien naakte jongedame, een simpel
begin van wat snel uitgroeit tot een maatschappelijk relevante
studie van seksevooroordelen, tegen een bovennatuurlijke achtergrond.
Niet elk cliché wordt ontweken, maar de gebroeders
Luna bewijzen, dat ze geen eendagsvliegen zijn.
de 5 beste
comics die je niet leest (2006) - olav beemer feeddate:
11.11.06