batgirl
(dc) Toen DC Comics met de nieuwe maandelijkse
serie Batgirl op de markt kwam, heb ik er weinig aandacht
aan geschonken. Onlangs heb ik toch de eerste vier nummers
mee naar huis genomen. Hoewel de serie voortkomt uit de crossover
'No Man's Land,' is gezien de opzet van het verhaal niet al
te veel achtergrondinformatie over de nieuwe Batgirl nodig.
Ze wordt namelijk neergezet als een boeiend mysterie en dat
pakt verrassend goed uit.
De echte naam van Batgirl is (nog)
niet bekend en vanwege haar jeugd heeft ze amper leren spreken.
Met zo'n uitgangspunt is het niet verwonderlijk dat Barbara
Gordon en Batman in de eerste nummers de dragende bijpersonages
zijn. Zonder dit duo zou een nummer namelijk weinig dialogen
bevatten en daarmee de diepgang van een houten drijfvlot krijgen.
Maar zelfs nu missen vooral de gevechtsscènes diepte,
omdat het veelal uitdraait op tekstloze pagina's. En de diepgang
die wordt gecreëerd door Barbara en Batman is hier en
daar vrij geforceerd, omdat ze vaak net te veel uitleg moeten
geven.
De schrijvers Kelley Puckett en Scott
Peterson moeten zich dat ook hebben gerealiseerd, want in
Batgirl #4 duikt als donderslag bij heldere hemel een jongen
op die een vreemd soort telepathische kracht bezit. Nadat
hij Batgirl heeft aangeraakt, kan ze opeens nadenken en het
ligt voor de hand dat het spreken na verloop van tijd vanzelf
zal volgen. De tekstkaders met Batgirls gedachten maken de
gevechtsscènes minder oppervlakkig, maar de vertelstijl
mag nog best worden bijgeschaafd. Een groot pluspunt van de
plotselinge verandering is wel, dat Batgirl haar tegenstanders
niet meer kan 'lezen.' Ze weet niet langer instinctmatig wat
haar opponenten van plan zijn en dat maakt haar een stuk kwetsbaarder
en dus interessanter.
Het tekenwerk van Damion Scott is
alleszins aanvaardbaar en vormt een cartoony mengeling van
allerlei verschillende populaire tekenstijlen. Daar komt bij
dat de personages herkenbaar worden neergezet, dat de lay-out
helder en niet onoverzichtelijk spectaculair is en het verhaal
visueel duidelijk en slim wordt verteld. Ook de schrijvers
Puckett en Peterson leveren goed werk af, met een combinatie
van flashbacks, actie en uitdieping van de personages, met
enkele intrigerende subplots op de achtergrond. Zoals gezegd,
kan de timing op bepaalde momenten iets beter en missen de
eerste vier nummers aan diepgang, maar het kunnen denken van
Batgirl kan daar verandering in brengen.
Wat dat betreft, zijn de komende nummers
van doorslaggevende betekenis. Is een denkende en wellicht
pratende Batgirl net zo boeiend als de zwijgzame en stille
wreker? Of wordt de schrijfstijl hierdoor zo geforceerd dat
de schrijvers zich te buiten gaan aan overbodige tekst en
uitleg? Hoe dan ook, duidelijk is dat door deze ontwikkeling
Batman en Barbara uiteindelijk overbodig worden en slechts
zo nu en dan nog eens zullen opduiken. Kan Batgirl de serie
zelf dragen? Ik ben benieuwd en zal de serie zeker in de gaten
blijven houden.
100
bullets (dc) Het leek zo simpel. Een jaar
na het verschijnen van 100 Bullets #1 blijkt echter dat alleen
het concept van de serie simpel is. Mensen die onlangs een
dierbaar iemand hebben verloren of die iets verschrikkelijks
is overkomen, wordt de kans geboden om de daders te straffen.
Een koffertje met bewijsmateriaal, een pistool en honderd
kogels. Wapen en kogels zijn niet te traceren, waardoor de
persoon voor eigen rechter kan spelen. Simpeler kan het niet,
maar schijn bedriegt.
Het concept is simpel en in het begin
van de serie leek het erop dat 100 Bullets zou gaan bestaan
uit een reeks korte verhalen over de hoofdpersoon, Agent Graves,
die bij de start van elke nieuwe vertelling een ander persoon
het koffertje geeft. Dat gaat snel vervelen en na 100 Bullets
#6 had ik het wel gezien. Toch bleef het knagen, zeker omdat
het tekenwerk van Eduardo Risso stilistisch en overtuigend
is en de inkleuring van een hoog niveau is. Een maandje of
drie geleden kon ik de verleiding niet langer weerstaan, heb
ik alle gemiste back issues gekocht en ben ik 100 Bullets
weer gaan sparen. En na het herlezen van alle nummers werd
me opeens iets duidelijk.
Want alle verhalen in de serie hebben
iets met elkaar te maken en onder het eenvoudige uitgangspunt
van de serie schuilt een complex verhaal. Schrijver Brian
Azzarello is selectief in het geven van uitleg, waardoor zijn
verhalen op het eerste gezicht nogal oppervlakkig blijven.
Maar let je goed op alle details en ogenschijnlijk zijdelingse
opmerkingen, pas dan wordt het achterliggende mysterie zichtbaar.
Hoe het in elkaar steekt, is nog niet duidelijk, maar de serie
draait om een groep van zeven mensen die zich de Minutemen
noemt.
Agent Graves is één
van die Minutemen en zo tussen de regels door blijk dat kort
geleden in Atlantic City iets fout is gegaan en een aantal
leden van deze groep is overleden. Gedurende de twaalf tot
nu toe verschenen nummers zijn nog twee andere Minutemen aan
bod gekomen: Lono en Cole Burns. Lono heeft er echter genoeg
van en wordt daarna door Graves uit de weg geruimd, Burns
was gehersenspoeld en als een mol ergens ondergebracht, maar
hij is door Graves weer 'geactiveerd.' De Minutemen worden
geleid door een zekere Shepherd en samen vechten zij een vete
uit tegen de Trust. Na Atlantic City dacht de Trust dat alle
Minutemen waren overleden, maar in 100 Bullets #5 stuurt Graves
iemand achter een lid van de Trust aan, waardoor de Trust
ontdekt dat Graves nog leeft.
Zo zit 100 Bullets vol dubbele bodems
en geniepige details die je zo over het hoofd kunt zien. Veel
vragen blijven vooralsnog onbeantwoord, maar het is inmiddels
helder dat het hier gaat om een serie die zou kunnen uitgroeien
tot één van de beste en meest complexe comics
van DC / Vertigo.
comics
:: out
x-man
(marvel) Onder gejuich werd bekend dat schrijver
Warren Ellis drie tweederangs X-titels een grondige metamorfose
zou laten ondergaan. Maar wat hem met Generation X en X-Force
is gelukt, krijgt hij niet voor elkaar met X-Man. Toegegeven,
het is met de komst van Warren Ellis en de co-schrijver Steven
Grant wel beter geworden, maar van de drie zogenoemde 'Counter-X'
titels is X-Man de minst aansprekende en minst geslaagde.
Daarvoor zijn meerdere redenen aan te dragen.
Het belangrijkste element van de comic
voor dit oordeel is het tekenwerk van Ariel Olivetti. Hij
is een tekenaar die toch al wat jaartjes meedraait maar nooit
uit de verf is gekomen. Zijn tekenstijl is niet alledaags
en zijn lijnen geven de comic een soort hyperrealistische
sfeer. De personages zijn helaas vaak niet aan hun gezicht
te herkennen en het tekort aan gedetailleerde achtergronden
breekt sommige scènes op en geeft vooral de gevechtsscènes
een zeer leeg gevoel. Het grootste nadeel van zijn tekenwerk
is echter dat hij het verhaal niet helder en duidelijk in
beeld kan brengen. Af en toe lukt het hem, maar te vaak zorgt
een rommelige lay-out voor een chaotisch beeld en loopt de
actie niet vloeiend van panel naar panel door.
Ook het verhaal is niet al te geïnspireerd.
In X-Man #63 zetten Ellis en Grant een intrigerend concept
op, waarbij Nate Grey in moet grijpen als een groep mutanten
een demon naar de Aarde haalt en die demon niet meer in de
hand kan houden. Het tweede hoofdstuk van het vierdelige verhaal,
verschenen in X-Man #64, legt echter meteen de zwakke plekken
van het concept bloot: het is veel te mager en kan op niets
anders uitdraaien dan een vechtpartij tussen Nate en het demonische
monster. De eerste confrontatie speelt zich al in dit meest
recente nummer af en dat deel heeft inderdaad weinig om het
lijf. Gedurende de eerste helft van het nummer wordt de lezer
haarfijn uitgelegd wat er nu precies aan de hand is en de
tweede helft bestaat uit niet meer dan een simpel en lineair
gevecht dat Nate natuurlijk wint.
Alle bijpersonages en zelfs het hoofdpersonage
krijgen te weinig aandacht en worden zonder diepgang neergezet.
X-Man is na de metamorfose weliswaar veranderd, maar het blijft
een serie die niet boven de middelmaat uitsteekt. Daarvoor
is het verhaal te simpel, kunnen de personages niet boeien
en is het tekenwerk van een te laag niveau. De twee tot nu
toe verschenen nummers van Ellis, Grant en Olivetti zijn dusdanig
teleurstellend dat ik waarschijnlijk niet eens meer het geduld
kan opbrengen om op de resterende twee delen van de verhaallijn
te wachten. Over het algemeen is 'Counter-X' geslaagd, maar
het resultaat voor de serie X-Man is onder de maat en voor
mij genoeg om er een streep onder te zetten.
the
magdalena (image) De Magdalena werd zo'n twee
jaar geleden in The Darkness geïntroduceerd. Het betrof
een vierdelig verhaal dat bestond uit één lange
gevechtsscène waarbij citaten uit de Bijbel en scheldkanonnades
aan de orde van de dag waren. De tekenaar van dat verhaal,
Joe Benitez, heeft nu samen met schrijfster Marcia Chen het
startschot gegeven voor een verse driedelige miniserie over
diezelfde Magdalena. Ook deze keer verzorgt Benitez het tekenwerk.
Hoewel momenteel alleen het eerste
nummer van de miniserie is verschenen, is al duidelijk dat
Benitez wellicht een goede tekenaar is, maar dat hij nog veel
moet leren als het op het schrijven van een gedegen verhaal
aankomt. Het eerste nummer wordt verteld volgens een clichématig
patroon waarbij eerst de centrale plot wordt geïntroduceerd,
daarna de Magdalena zelf ten tonele wordt gevoerd waarbij
tegelijk haar hele levensgeschiedenis uit de doeken wordt
gedaan en tenslotte de eerste confrontatie tussen de Magdalena
en haar tegenstanders plaatsvindt.
Vooral de geschiedenisles in de eerste
helft van het nummer is buitengewoon slecht geschreven, met
een grote zondvloed aan tekst en uitleg, waarbij het realisme
ver te zoeken is. Zodra de Magdalena het echter opneemt tegen
een groep duivelse vampiers gaan Benitez en Chen echt definitief
de mist in, want gedurende liefst tien pagina's wordt het
verhaal middels tekstkaders verteld, waarbij uit een oud handboek
over bovennatuurlijke wezens wordt geciteerd. Woord en beeld
lopen weliswaar enigszins synchroon, maar het leest verre
van vlot en bovendien vertraagt de grote hoeveelheid tekst
de waarschijnlijk snel bedoelde actie.
Benitez' tekenwerk is als altijd degelijk,
al wordt veel van zijn gedetailleerde werk nu weggestopt onder
een bedrukkende deken van grauwe en duistere kleuren. Het
gehele nummer is een warrige mengeling van donkerblauw, zwart
en bruin en dat komt de leesbaarheid ook zeker niet ten goede.
Daar komt bij dat de manier waarop Benitez de pagina's indeelt,
niet best is. Grote platen worden afgewisseld met piepkleine
panels waarbij nauwelijks zichtbaar is wat er gebeurt en te
vaak lijkt het erop of de comic bestaat uit een handjevol
aan elkaar geplakte pin-ups. Als tekenaar van The Darkness
was hij op zijn best als hij Darklings mocht tekenen, het
duivelse leger kleine handlangers van de Darkness, maar met
de duivelse vampiers kan Benitez vreemd genoeg een stuk minder
uit de voeten.
The Magdalena is natuurlijk maar een
miniserie van slechts drie nummers, maar toch was het eerste
nummer dusdanig teleurstellend, dat ik even flink zal nadenken
bij het verschijnen van The Magdalena #2. Het verhaal heeft
vooralsnog totaal geen inhoud, biedt geen nieuwe inzichten
in de personages en heeft blijkbaar ook geen gevolgen voor
andere comics van Top Cow. De komende nummers moeten derhalve
wel van een ontzettend hoog niveau zijn, wil ik nog overtuigd
raken van de kwaliteit van deze miniserie.