Deze maand biedt Dark Horse wederom
een leuke mix van oud en nieuw. Dat het toch niet altijd even
origineel is, bewijst de vierdelige miniserie Outlaw 7, gemaakt
door een stapeltje namen dat mij eigenlijk niets zegt. Het
tekenwerk en de omschrijving van de serie doen erg denken
aan alweer een variant op Battle Chasers en dan pas ik snel.
Wel degelijk interessant is de Video Noire paperback, met
tekenwerk van Eduardo Risso, vaste tekenaar van 100 Bullets
bij DC. Met tien dollar erg prijzig, maar ach, het is Risso!
DC lanceert weer een nieuwe serie
en deze keer doen ze dat met de vijfdelige mini Deadman: Dead
Again. Ik ken geen vervelender personage dan Deadman, dus
die miniserie (en de later te verschijnen maandelijkse serie)
laat ik staan. De domme crossover 'Our Worlds At War' raast
door en deze maand verrast John Byrne ons met het vierdelige
Superman & Batman: Generations II, een overbodige en te
dure sequel. Ook de nieuwe WildStorm serie Ninja Boy is een
voorbeeld van overbodig extra. Alé Garza's tekenwerk
ziet er leuk uit, maar bij dit soort comics bekruipt me tegenwoordig
vaak een gevoel van déjà vu. Is er niets leuks
bij? Afgezien van de vaste series ben ik benieuwd naar Adventures
of the Rifle Brigade: Operation Bollock. Garth Ennis en Carlos
Ezquerra keren terug met een heel maf verhaal en als altijd
geldt: hoe gekker hoe beter.
Top Cow voert weer het hoogste woord
bij Image. Universe is een nieuwe serie, die gaat over de
bindende krachten in het Top Cow universum en het is jammer
dat zo'n potentieel intrigerende comic getekend wordt door
Clayton Crain. Je zou zeggen dat schrijver Paul Jenkins beter
verdient. In Hellspawn #13 is het tijd voor de terugkeer van
Miracle Man en alleen dat maakt het nummer de moeite van het
kopen al waard. Daarnaast is juni de maand van de Bluntman
and Chronic graphic novel door Kevin Smith, Mike Avon Oeming
en Michael Allred. Oorspronkelijk een miniserie, maar het
verschijnt nu als een special van zesennegentig pagina's.
Met overigens een wel heel lelijke foto variant cover.
Bij Marvel is 'overkill' het toverwoord,
want de meeste aandacht gaat uit naar twee nieuwe X-miniseries.
Zowel Cyclops als Rogue mag solo en hoewel de makers niet
slecht zijn, twijfel ik of ik dit wel moet kopen. Intussen
is de serie Deadpool van naam veranderd en heet het Deadpool:
Agent of Weapon X. Zal wel. Toch leuk dat Barry Windsor-Smith
weer covers maakt. Ultimate Marvel Team-Up #7 belooft veel,
want naast vaste schrijver Brian Michael Bendis maakt deze
keer tekenaar Bill Sienkiewicz zijn opwachting. De serie is
tot nu toe matig, maar dit nummer ga ik zeker aanschaffen.
Dat geldt niet voor de zinloze specials, waaronder Captain
America / Nick Fury en Avengers: The Ultron Imperative. Veel
te duur, overbodig en simpelweg een beetje té.
Op het gebied van de indies is er
lekker veel te lachen met de lancering van Anarchy Studios.
Kevin Lau is voor zichzelf begonnen en hij heeft zijn serie
Vampi bij deze nieuwe uitgeverij ondergebracht. Ik zeg liever
niets verkeerds over iemand die zichzelf graag met pistolen
laat fotograferen, maar anders--! Drawn & Quarterly brengt
eindelijk een nieuw nummer uit van Adrian Tomine's Optic Nerve.
Tomine's ietwat depressieve werk is het wachten ongetwijfeld
waard, zeker voor de liefhebber van de alternatieve comic.
Opvallend en niet duidelijk aangekondigd, is de terugkeer
van Linda Medley's Castle Waiting bij uitgeverij Olio Press.
Het avontuur bij Cartoon Books is over en daarbij wordt binnenkort
teruggegaan naar de oorspronkelijke nummering. Lekker handig.
Niet al te veel nieuwe dingen en dat
mag na de overvolle vorige maand best wel. Mijn portemonnee
en ik zijn de dames en heren uitgevers dankbaar.
comics
:: in
x-force
(marvel) Iedere serie die langer meegaat dan
een jaar of vier heeft last van pieken en dalen. De serie
X-Force maakt het bont, want in de bijna tien jaar die de
serie bestaat, is het net zo vaak springlevend als op sterven
na dood geweest. Het begon allemaal met het vroege vertrek
van Rob Liefeld. Daarna volgde een wilde aaneenschakeling
van schrijvers en tekenaars, die stuk voor stuk wat nieuws
brachten maar te vaak ook in hun opzet faalden en de aftocht
bliezen.
Bijna anderhalf jaar geleden leek
het erop dat X-Force een stijgende lijn zou gaan vertonen.
Met Warren Ellis als nieuwe co-schrijver en Whilce Portacio
als nieuwe tekenaar werd grof geschut in stelling gebracht
en heel even was alles rozengeur en maneschijn. Snel, veel
te snel, bleek echter dat Portacio zijn deadlines niet kon
halen. Allerlei andere tekenaars werden aangesleept, maar
zij redden het niet en toen Ellis ook nog zijn co-schrijver
Ian Edginton tot volwaardige schrijver promoveerde, was het
eind zoek. Het team jonge mutanten dobberde stuurloos rond.
Zelfs de redacteuren bij Marvel hadden
door dat hier geen eer meer aan de behalen viel. Stopzetten,
dat was de enig juiste oplossing, ware het niet dat op dat
moment Peter Milligan en Michael Allred in beeld kwamen. Zij
hadden wel oren naar een wild avontuur met de serie X-Force
en afgelopen maand is de serie inderdaad een spectaculaire
doorstart ondergaan. Milligan en Allred hebben een volledig
nieuw team uit de grond gestampt en vertellen verhalen over
een modern Marvel Universum, waar mutanten niet gevreesd en
gehaat worden, maar waar ze net zulke grote idolen zijn als
de beroemdste film- en rocksterren.
Met pas één nummer van
deze X-Force nieuwe stijl op de planken is het nog te vroeg
voor een gefundeerd oordeel, maar dat ene nummer is wel bijzonder
verfrissend (geen Comics Code) en vooral erg leuk. Eigenlijk
lijkt het in geen velden of wegen meer op een Marvel comic,
zeker wat de tekenstijl betreft. Misschien is dat juist de
kracht, want X-Force is weer helemaal terug.
comics
:: out
savage
dragon (image) Over pieken en dalen gesproken,
Erik Larsen kan daar met zijn comic Savage Dragon een potje
over meepraten. Na nummer 75 is de serie op de kop gezet.
Hoofdpersonage Dragon heeft ervoor gezorgd dat de wereld zoals
hij die heeft gekend compleet is veranderd. Het probleem is
dat Dragon, in tegenstelling tot alle andere bewoners op de
wereld, zich zijn 'oude' wereld kan herinneren. Stukje bij
beetje ontdekt hij waar deze nieuwe wereld verschilt van zijn
oude.
Het concept van wat Larsen 'Savage
World' heeft genoemd, is buitengewoon boeiend. Aan de ene
kant was de oude continuïteit zo verwarrend, complex
en uitgebreid geworden, dat nieuwe lezers met geen mogelijkheid
meer in het verhaal konden komen en aan de andere kant waren
de trouwe fans inmiddels ook wel uitgekeken op telkens weer
die avonturen van Dragon in het grauwe Chicago. Gooi Dragon
op een voor hem onbekende wereld en je vangt twee vliegen
in één klap. Nieuwe lezers kunnen instappen
en vaste lezers kunnen zich suf piekeren over de verschillen
tussen de nieuwe en oude wereld.
Even werkte het concept. Helaas raakt
Larsen steeds vaker de weg kwijt en verliest hij zich in het
maken van simpele verhaaltjes waarin Dragon het voor de zoveelste
keer moet opnemen tegen allerlei grote monsters en waarin
hij voor de zoveelste keer naakte dames uit een benarde situatie
moet redden. De rode draad, als die er al is, wordt vaak uit
het oog verloren en de verhalen van het afgelopen jaar raken
kant noch wal. Larsen kan beter de zijweggetjes laten voor
wat ze zijn en zich gaan richten op het grote geheel. Alleen
dan kan hij zijn serie redden.
Onlangs werd op de brievenpagina aangekondigd
dat het verhaal de komende tijd naar Savage Dragon #100 toe
gaat werken en dat dan alle losse eindjes aan elkaar worden
geknoopt. Die kans ga ik de serie geven, want ik heb er al
die jaren te veel plezier aan beleefd om nu te stoppen, maar
momenteel is de gemiddelde kwaliteit veel te laag. Dat kan
en dat moet beter.