Joss Whedon heeft de smaak te pakken.
De bedenker van Buffy, the Vampire Slayer komt deze maand
bij Dark Horse met een vierdelige miniserie genaamd Angel.
Het tekenwerk wordt verzorgd door Mel Rubi en hoewel het preview
artwork er redelijk uitziet, sla ik dit over en houd ik het
bij Whedons serie Fray (waar deze maand geen nieuw nummer
van verschijnt). Voor de liefhebber is er ook nog Grendel:
The Devil Inside, een driedelige miniserie die onderdeel uitmaakt
van de reeks Grendel herdrukken.
Gelukkig is de crossoverziekte bij
DC weer tijdelijk genezen en valt Martian Manhunter #36 op.
Niet vanwege de inhoud, maar vanwege de aankondiging dat dit
het laatste nummer is. Daarnaast gaan Keith Giffen en Paco
Medina van start met een nieuwe Suicide Squad. Ik zeg: binnen
twee jaar stopgezet, dus daar begin ik niet aan. WildStorm
pakt flink uit, maar ook hier waag ik me niet aan het nieuwe
materiaal. The Establishment weiger ik te kopen (zelfs al
is tekenaar Charlie Adlard helemaal zo slecht nog niet) en
om de aankondiging van Danger Girl: Kamikaze moet ik vooral
lachen. Duur maar waarschijnlijk de moeite toch meer dan waard,
is de hardcover I, Paparazzi, door Pat McGreal en Stephen
John Philips. Hun vorige werk, Veils, was indrukwekkend, dus
de verwachtingen zijn hoog.
G.I. Joe is terug en deze keer bij
Image Comics. Het rijtje namen is mij totaal onbekend en met
een cover door J. Scott Campbell krijgen ze mij niet zo gek
dat ik dit jeugdsentiment koop. Nostalgie is prima, maar deze
opkomst van retro comics is net te veel van het goede. Jay
Faerbers Noble Causes ziet er zeer verfrissend uit. Leuk tekenwerk,
maar daar ik Faerbers schrijfwerk niet kan waarderen, laat
ik ook dit links liggen. Top Cow heeft als altijd veel in
de aanbieding, met als dieptepunt Witchblade #51, waaruit
impliciet blijkt dat de prutser eerste klas, Brian Ching,
de nieuwe vaste tekenaar wordt. J. Michael Straczynski's Delicate
Creatures hardcover kan wel wat worden, zeker met Michael
Zulli als tekenaar.
Marvel pakt het deze maand groots
aan met een hele bak nieuwe series, waaronder de lancering
van Max Comics, de 'mature readers' imprint. Alias (Bendis
en Gaydos) en Fury (Ennis en Robertson) belanden zonder twijfel
op mijn lijstje. U.S. War Machine (Austen) moet ik eerst doorbladeren,
want dat concept lijkt me in eerste instantie niets. Verder
is het tijd voor deel één van de miniserie Origin,
over het verleden van Wolverine. Ja, verwerpelijk concept,
maar met Paul Jenkins en Andy Kubert als makers ga ik het
toch wel proberen. Een knap staaltje afzetterij is X-Treme
X-Men: Savage Land, een vierdelige miniserie die aansluit
op de serie X-Treme X-Men. Dit is voor mij de druppel en ik
schrap de reguliere serie. September is trouwens de maand
dat een bekend Marvel personage sterft... wie?!
De indies hebben niet veel spannends
te bieden, afgezien van de gebruikelijke T & A comics.
Daarover gesproken, bij Jim Balents Broadsword Comics kun
je een Tarot lingerieset kopen. De zieke geest die dit soort
merchandise verzint, mag van mij aan de boom worden opgeknoopt.
Liberty Meadows #22 (Insight Studios) is een goed instappunt
voor nieuwe lezers en bevat de Evil Brandy verhaallijn terwijl
bij Oni Press mijn aandacht wordt getrokken door Kissing Chaos,
een miniserie die elke drie weken verschijnt, zestien pagina's
telt en slechts $1,95 kost. Het tekenwerk is aantrekkelijk
en voor die prijs kan ik me daar geen buil aan vallen. Op
mijn lijstje ermee.
Marvel zorgt voor het meeste nieuwe
materiaal. Oude tijden herleven: het is lang geleden dat ik
zo veel Marvel spaarde. Is dit nu het Quesada effect?
comics
:: in
100
bullets (dc) Het is onvoorstelbaar dat ik
ooit ben gestopt met wat de beste serie van dit moment is.
Ongeveer een half jaar na het eerste nummer was ik al uitgekeken
op het concept: de mysterieuze agent Graves gaf in ieder nieuw
verhaal weer aan iemand anders een koffertje met een pistool,
honderd kogels en de identiteit van iemand die de persoon
in kwestie iets heeft aangedaan. Gelukkig was mijn nieuwsgierigheid
sterker.
Schrijver Brian Azzarello is gedurende
de eerste twintig nummers spaarzaam geweest met het uitdelen
van informatie. Veel van zijn verhalen zijn boeiend om te
lezen, maar op de belangrijke momenten laat hij de lezer gissen.
De meest recente verhaallijn brengt daar verandering in. Toegegeven,
nog altijd worden geen echte antwoorden gegeven, maar het
draait nu wel eindelijk om de kern van de serie. Deze kern
bestaat uit een vete tussen de Minutemen van agent Graves
en de Trust van dertien invloedrijke families. Zeer complex,
boeiend en een bron van oneindig potentieel.
Het is vandaag de dag een gewaagde
zet om een serie te maken waarvan pas na twee jaar de rode
draad wordt blootgelegd. Misschien dat het precies om die
reden zo'n opvallende serie is geworden, waarbij zeker het
zeer stilistische tekenwerk van Eduardo Risso niet mag worden
vergeten en ook de heldere inkleuring lof toekomt. Waar Risso's
personages niet altijd even gemakkelijk herkenbaar zijn, kan
hij als bijna geen ander een tastbare sfeer neerzetten. Hij
speelt met licht en schaduwen en geeft de wereld van 100 Bullets
op indringende wijze vorm en inhoud.
In feite is de serie al maanden van
een hoog niveau. De laatste drie tot vier maanden doen Azzarello
en Risso er een schepje bovenop en is ieder nieuw nummer weer
een feest. Drie keer op rij een waardering van vijf sterren;
dat kan geen toeval meer zijn.
comics
:: out
martian
manhunter (dc) De schrijver John Ostrander
en de tekenaar Tom Mandrake gooiden begin jaren negentig hoge
ogen met hun werk voor de serie The Spectre. Ostrander schuwde
lekker controversiële verhalen niet en van maatschappijkritiek
was hij zelden vies, terwijl Mandrake die verhalen voorzag
van sombere, indrukwekkende tekeningen. Na het stopzetten
van die serie mocht het duo zich uitleven op de avonturen
van J'onn J'onzz, tot dan toe één van de saaiste
leden van de JLA.
De comic Martian Manhunter begon waar
Ostrander en Mandrake bij The Spectre waren opgehouden. Sfeer,
type verhaal en tekenwerk lagen in het verlengde van hun vorige
werk, met als grootste verschil dat deze keer de nadruk veel
meer op kosmische avonturen kon worden gelegd. Hoewel dit
in eerste instantie vrij goed werkte, kreeg de comic een te
hoog 'ver van mijn bed'-gehalte. J'onn is een moeilijk te
doorgronden personage waarmee de lezer zich niet snel kan
identificeren. Steeds vaker moest Ostrander daarom teruggrijpen
op J'onns verleden: het personage moest tot leven komen en
moest inhoud krijgen.
Goede bedoelingen ten spijt, daar
is het misgegaan. Verhalen verloren hun relevantie en de scherpe
randjes die Ostranders script kenmerkten, waren opeens weg.
Toen ook Mandrake steeds vaker verstek moest laten gaan en
uiteindelijk zelfs afscheid nam, was zonneklaar dat Martian
Manhunter het niet lang meer zou uithouden. DC zet de serie
over twee maanden geheel terecht stop. Hadden ze dat niet
gedaan, dan was ik waarschijnlijk zelf al gestopt met lezen.
Het boeit me niet meer en nieuwe tekenaar Eduardo Barreto
levert zeer matig werk af.
Op deze manier wordt onderstreept
wat drie jaar geleden aan het begin van de serie werd gezegd:
J'onn J'onzz is niet het personage dat in z'n eentje een serie
kan dragen. Zelfs een goed schrijver en een ervaren tekenaar
zijn dan geen garantie voor succes. Het is wel te hopen dat
Ostrander en Mandrake elkaar spoedig weer vinden, want ondanks
deze misser blijven het toppers.