Voor de connaisseur biedt Dark Horse
deze keer de hardcover Harlequin Valentine, geschreven door
Neil Gaiman en geïllustreerd door John Bolton. Met een
coverprijs van $11,00 duur, maar met zulke makers moet het
de moeite waard zijn. Interessant is Ancient Joe van C. Scott
Morse, die deze driedelige miniserie niet bij Image of Oni
maar bij Dark Horse onderbrengt. Verder vooral meer van hetzelfde
en afgezien van de vaste series niets waar ik enthousiast
over kan worden.
DC flikt het weer eens: een crossover
die door alle comics over Batman en Superman loopt. Hoofdpersonage
is deze keer de Joker en wat voor een leuke trucs ook worden
uitgehaald met mooie covers en mysterieuze kreten als 'na
dit verhaal zal niemand ooit hetzelfde zijn,' voor mij hoeft
het echt niet. John Arcudi en Tan Eng Huat lanceren de nieuwe
maandelijkse Doom Patrol en dat wekt de nieuwsgierigheid.
Leuk tekenwerk en Arcudi staat al jaren bekend om zijn bizarre
humor. Misschien het proberen waard. Dat geldt eveneens voor
Four Women, een nieuwe miniserie van Sam Keith. Als altijd
ziet het preview artwork er erg mooi uit. Tot slot heeft DC
twee aanraders in de aanbieding: een nieuwe druk van Mike
Grells klassieker Green Arrow: The Longbow Hunters en de bundeling
Goddess, oud maar wel zeer vermakelijk werk van Garth Ennis
en Phil Winslade.
Bij Image duikt Creeps op, een serie
van Tom Mandrake. Nu weten we dus waarom hij bij DC zijn serie
Martian Manhunter heeft verlaten. Het concept van de serie
is aardig, maar niet overtuigend. De Witchblade / Lady Death
Special is lachwekkend: te duur en rijkelijk overbodig. Daar
staat de nieuwe serie Felon tegenover, met Greg Rucka als
schrijver en Matthew Clark als de tekenaar. Rucka stelt zelden
teleur, dus deze titel ga ik maar proberen. Terug van weggeweest
is de serie Powers, van Brian Michael Bendis en Mike Avon
Oeming. Nieuwe verhaallijn, nieuw moordmysterie, kortom, ideaal
punt voor nieuwe lezers om één van de beste
Image comics te proberen.
Het gedeelte van Marvel puilt weer
uit. Vijf nummers van U.S. War Machine zijn te veel van het
goede en ik ben blij dat ik die serie niet op mijn lijstje
heb gezet. Origin staat wel op mijn langlijst en om onduidelijke
redenen verschijnt in oktober ook van deze serie meer dan
één nummer. Brian Michael Bendis en Alex Maleev
gaan van start als het nieuwe team makers van Daredevil, terwijl
ik voor de nieuwe Iceman miniserie en de Mutant X serie pas.
Twee andere nieuwe titels, Bloodstone en Nightside, lijken
interessant. Bloodstone valt af omdat het wordt geschreven
door de matige Dan Abnett en Andy Lanning, die de laatste
tijd overigens wel veel voor Marvel doen. Nightside moet ik
eerst zien, maar wie weet. Bij de aankondiging van Paradise
X, weer een Earth X spin-off, moet ik enkel heel hard en heel
lang lachen.
De independents hebben enkele leuke
series op stapel staan, maar ook veel waarbij je vertwijfeld
over je kin zal wrijven. Neem de nieuwe Avatar serie Glory.
Is dit niet de serie die bij Rob Liefelds Awesome zou zijn
uitgegeven? Rare business. Tussen de 'B' van 'boobs' en de
'H' van 'hooters' bevindt zich als altijd heel veel twijfelachtig
materiaal en de Bone poppetjes van Cartoon Books ruiken naar
een commerciële uitmelkcampagne. Mark Waid en Butch Guice's
Ruse bij CrossGen sla ik over: CrossGen breidt te snel uit.
Intussen is bij Dork Storm Press de paperback van oud Dork
Tower materiaal beschikbaar (absurde humor door John Kovalic)
en rondt David Lapham bij El Capitán zijn Murder Me
Dead miniserie af.
Niet heel veel nieuws, maar wel enkele
dure paperbacks en hardcovers. En Marvel moet oppassen dat
het de markt niet overspoelt. Een gedoseerde aanpak zou op
zijn plaats zijn.
comics
:: in
daredevil:
yellow (marvel) Er wordt wel eens gezegd,
dat Jeph Loeb en Tim Sale als duo maar één truc
kennen. Gelukkig is dit wel een goede truc en kunnen zij uit
de voeten met nostalgische verhalen over de begindagen van
klassieke superhelden. Eerst werden bij DC de helden Batman
en Superman aan een grondige analyse onderworpen, momenteel
hebben de beide heren hun aandacht verlegd naar Marvel Comics,
waar ze een aanstekelijk verhaal over het ontstaan van Daredevil
vertellen.
Het grootste nadeel van een verhaal
dat zich in het verleden afspeelt, is dat de makers zich niet
te veel vrijheden kunnen permitteren. De geschiedenis van
heel veel superhelden staat namelijk zo goed als vast en het
willekeurig veranderen van details of hoofdpunten is dan onmogelijk.
Vaak gaat het om de nuances, de subtiliteiten. Daar zijn Loeb
en Sale meesters in. Dankzij een hoog verteltempo, pakkende
teksten en een gedreven plot wordt de aandacht van de lezer
continu vastgehouden. Hoewel dit soms tot weinig tekst leidt,
is het verre van storend.
Daarnaast mag het tekenwerk van Sale
niet over het hoofd worden gezien. Als altijd voelt hij het
verhaal prima aan en kan hij met een heldere en strakke stijl
grote delen van het verhaal visueel vertellen. Het tekort
aan tekst wordt derhalve uitstekend opgevangen door de slimme,
filmische tekeningen. De laatste tijd is Sale's werk iets
stilistischer geworden. Hierdoor slaan sommige pagina's de
plank wat mis, maar op de een of andere manier past het bij
het licht ouderwetse verhaal over Daredevil. Al met al een
schoolvoorbeeld van teamwork.
Met voorlopig alleen de eerste twee
nummers op de planken is het te vroeg voor een definitief
oordeel. Voor het moment is Daredevil: Yellow echter een prima
comic, die na een door vertragingen veroorzaakte valse start
prima op gang is gekomen.
comics
:: out
the
crusades (dc) Steven T. Seagle is een schrijver
die goed werk aflevert, als hij de ruimte krijgt. Bij Marvel
werd hem die ruimte enkele jaren geleden niet gegund, maar
met series als House of Secrets bewijst hij zichzelf. Als
de man achter de comic The Crusades heeft hij in beginsel
zo veel vrijheid als hij kan wensen. De serie is van hem en
de samenwerking met tekenaar Kelley Jones verloopt soepel.
Spijtig genoeg pakt dat niet goed uit.
Na een leuk begin is de serie in een
rap tempo verzand in een vergaarbak van clichés. Hoofdpersonage
Anton Marx, een rebelse diskjockey met een neusje voor commercieel
succes, is weinig meer dan een parodie. Zonder diepte drijft
hij de plot voort, terwijl op de achtergrond een mysterieuze
Middeleeuwse ridder de straten van San Francisco onveilig
maakt. Leuk en aardig, maar na vijf nummers is de status-quo
van de serie nauwelijks gewijzigd en ontbreekt het vooral
aan diepte. De personen zijn gewoon niet interessant.
Voortgang in het verhaal is de belangrijkste
reden waarom de serie zo faalt, maar het tekenwerk is ook
niet geheel vrij van blaam. Jones' werk is altijd al vrij
grillig geweest en dat is op zich geen punt. In The Crusades
is het meer dan grillig: personages zijn soms niet herkenbaar,
de gedetailleerdheid van het werk verschilt per pagina en
het gestoei met bizarre camerastandpunten gaat op den duur
vervelen. Misschien is het wel de bedoeling. Misschien hoort
dit net als het clichématige verhaal bij het concept
van de comic. Ik mis alleen de echte vonk.
Nu de eerste verhaallijn is afgerond,
stop ik met The Crusades. DC / Vertigo brengt veel vernieuwend
materiaal op de markt, maar het kan nu eenmaal niet altijd
raak zijn. Natuurlijk blijf ik dit soort projecten proberen,
want je weet nooit of iets de nieuwe Sandman of Preacher is.