Mike Mignola lanceert bij Dark Horse
de driedelige serie Hollow Earth, een spin-off van de comic
Hellboy. Op zich ben ik wel fan van Mignola's werk, maar aangezien
hij deze miniserie niet zelf tekent, laat ik het passeren.
Verder weinig interessants. Hoewel Dark Horse de laatste vijf
jaar diverser materiaal is gaan uitgeven, heb ik me nooit
tot die nieuwe series aangetrokken gevoeld.
DC gooit er weer enkele 'events' tegenaan.
Dat begint met een crossover die door alle Batman comics loopt.
Bruce Wayne wordt verdacht van moord en natuurlijk heeft dit
grote gevolgen voor iedereen die ooit met hem te maken heeft
gehad. Gaap. Ik houd het mooi bij de series die ik spaar en
koop niets extra's. Daarnaast wordt Power Company geïntroduceerd
door middel van een hele reeks specials. De nieuwe serie van
Kurt Busiek en Tom Grummett kan leuk worden, maar deze grootschalige
introductie ruikt naar geldklopperij. Wat minder aandacht
krijgt Adventures of Superman #600; toch een moment om bij
stil te staan. Met Joe Casey en Mike Wieringo als nieuw vast
team moet ik misschien binnenkort een nummer proberen. De
Vertigo titel The Thessaliad en de WildStorm titel Kindred
II vallen onder de categorie 'lekker laten liggen.'
Image pakt uit met nieuwe series en
de terugkeer van Fathom. Ze noemen het 'the most celebrated
crossover event of the new millennium' en dan vraag ik me
af of het de broekies bij Top Cow definitief naar het hoofd
is gestegen. Fathom is dusdanig vertraagd, dat niemand meer
op die serie zit te wachten. Ook ik niet. Het wordt helemaal
lachwekkend als ze Top Cow baseball petjes aanbieden... met
redactrice Renae Geerlings als advertentiemodel. Ga toch met
je mascara spelen, meisje. Jay Faerbers Noble Causes kan direct
bij het oud vuil, terwijl Anathena Inc, de serie van Brian
Haberlin en Jay Anacleto, me het proberen waard lijkt.
Intussen lanceert Marvel de comic
Howard the Duck. Wellicht leuk, maar eerder curieus. Waar
ik wel erg naar uitkijk, is The Ultimates, de nieuwe serie
van Mark Millar en Bryan Hitch. Het tekenwerk ziet er goed
uit, het concept is redelijk en de verwachtingen zijn hooggespannen.
Minder enthousiast ben ik over Marvel Mangaverse, dat zonder
twijfel een goedkope marketingstunt is waarmee de fans van
manga naar de superheldencomic worden gelokt. Daarbij houd
ik niet van dit soort populistische manga, dus dat scheelt
me een hele bak specials. Leuk om te zien dat de oorspronkelijke
Alpha Flight terugkeert in Wolverine en Elektra wordt weer
verplichte kost nu Greg Rucka de nieuwe schrijver is. Als
laatste aanrader mag Iron Man niet ontbreken. Met Mike Grell
als schrijver wil ik dat zeker proberen.
De kleinere uitgeverijen houden zich
kalm. Als men bij Avatar Press denkt dat ik een derderangs
comic ga kopen omdat Warren Ellis eraan verbonden is, hebben
ze het mis. Strange Killings is hooguit pulp, dus daar geef
ik geen geld aan uit. El Capitán gaat eindelijk verder
met Stray Bullets, de buitengewoon boeiende serie van David
Lapham en bij Insight Studios gaat alle aandacht uit naar
het Liberty Meadows Wedding Album: het punt waarop de krantenstrip
Liberty Meadows de overstap maakt naar het medium comics.
Saillant detail aan Queen & Country #6 van Oni Press is
dat het verhaal handelt over de Taliban in Afghanistan. De
comic was vóór de aanslagen geschreven en Oni
heeft besloten het niet terug te trekken. Terecht.
Veel lawaai, veel kabaal, maar uiteindelijk
is slechts een handjevol nieuwe projecten de moeite waard.
Dat gaat nu een maand of drie zo en eigenlijk is dat prima.
Als het maar geen stilte voor de storm is!
comics
:: in
hellblazer
(dc) Het is de langst lopende doch veelal
onderschatte Vertigo serie. Hellblazer is een comic waar nieuw
en in de meeste gevallen Brits talent mag spelen met het hoofdpersonage
John Constantine. Het duo Garth Ennis en Steve Dillon gaf
Constantine voor het eerst inhoud, schrijvers Paul Jenkins
en Warren Ellis gaven er hun eigen draai aan en sinds krap
twee jaar staat Brian Azzarello aan het roer. Voor de verandering
eens geen Britse schrijver, maar een echte Amerikaan.
Azzarello's eerste verhalen heb ik
toentertijd op een afstand gevolgd. Zo nu en dan pakte ik
een nummertje mee, maar omdat alles op het eerste gezicht
als los zand aan elkaar hing, heb ik de serie nooit op mijn
lijstje gezet. Toen Marcelo Frusin als de tekenaar werd aangetrokken,
werd de verleiding groter. Frusins stilistische tekenstijl
lijkt veel op die van 100 Bullets tekenaar Eduardo Risso en
aangezien ik van die serie een groot fan ben, probeerde ik
Hellblazer opnieuw. Wederom kon het verhaal me niet overtuigen.
Nog altijd gecharmeerd door het tekenwerk
kocht ik de ontbrekende nummers van Azzarello op eBay. En
ja, het klikte. Azzarello vertelt verhalen die op het eerste
gezicht niets met elkaar te maken hebben, maar pas bij herhaald
lezen vallen de verborgen kruisverbanden op. Sinds Constantine
in de gevangenis heeft gezeten, is hij bezig met het aan elkaar
knopen van losse eindjes in zijn leven en dat wordt op ingenieuze,
trage maar zeer boeiende manier gebracht. Kortom, ik ben de
serie gaan sparen.
Het is jammer dat Frusin na iedere
verhaallijn één of twee nummers verstek moet
laten gaan, maar daar is mee te leven. Azzarello is het beste
nieuwe talent van de afgelopen drie jaar. Eigenlijk gek dat
pas zo weinig mensen zijn werk voor Hellblazer hebben ontdekt.
comics
:: out
exiles
(marvel) Ooit was Blink het irritantste personage
tijdens weer een grote X-Men crossover. Ze stierf, maar de
fans wilden meer en hebben jaren om haar terugkeer geroepen.
Toen vorig jaar eindelijk een Blink miniserie werd aangekondigd,
was ik dan ook huiverig. Dat verergerde toen Marvel besloot
dat Blink de hoofdrol zou gaan spelen in een nieuwe serie
genaamd Exiles, een comic over mutanten uit allerlei realiteiten.
Tot ik zag dat het gemaakt wordt door Judd Winick en Mike
McKone.
Winick is één van die
nieuwe talenten die binnen korte tijd enorm populair is geworden.
En zeker verdiend, want zijn manier van schrijven is boeiend.
Zijn verhalen laten soms te wensen over, maar hij schrijft
over echte personen en kan binnen enkele nummers een personage
laten groeien. McKone is op zijn beurt een goed tekenaar,
met een heldere, frisse en bijna vrolijke stijl die je vandaag
de dag niet zo veel meer ziet. Met andere woorden, ik waagde
een poging en kocht de eerste nummers. Tot mijn verrassing
vielen die ondanks Blink niet tegen.
Het grote probleem van het concept
werd echter binnen al drie maanden duidelijk: Blink en haar
lotgenoten reizen van realiteit naar realiteit, waar ze orde
op zaken moeten stellen. Het doet denken aan de televisieserie
Sliders. Problematisch bij zo'n concept is het scheppen van
diepte en het creëren van continuïteit. Verhalen
die zich keer op keer ergens anders afspelen, kunnen per definitie
niet goed genoeg worden uitgewerkt. Ze missen impact en dat
is precies wat al direct na het eerste nummer van Exiles gebeurde.
Dan mogen de tekeningen nog zo oogstrelend
en de dialogen nog zo aardig zijn, een dusdanig irrelevante
en weinig boeiende serie blijf ik niet sparen. Het is bovendien
een vrij overbodige X-titel, dus ik vermoed dat Exiles het
niet al te lang gaat uithouden.