Dark Horse is deze maand volledig
in de ban van Stars Wars: Episode II. Een paperback en twee
comics, elk met een variant cover, vind ik een beetje veel
van het goede. Gelukkig is dit soort series nooit aan mij
besteed, dus kan ik het met een gerust hart aan me voorbij
laten gaan. Ook verder biedt deze uitgeverij niets interessants
voor mij, hetgeen de laatste tijd vaker gebeurt. Wellicht
een teken aan de wand.
De Batman crossovers negerend, spring
er bij DC weinig echt uit. John Byrne komt met een nieuwe
serie genaamd Lab Rats en hoewel ik zijn recente werk van
een abominabel slecht niveau vond, geef ik hem toch het voordeel
van de twijfel: de korte previews die ik heb gezien, doen
me denken aan zijn oude project Next Men en dan wil ik graag
een gokje wagen. Tekenaar Leinil Francis Yu duikt plotseling
op bij DC en gaat werken aan High Roads, een Cliffhanger oorlogscomic
geschreven door Scott Lobdell. Aardig tekenwerk, verder niet
mijn smaak. En hey, eindelijk de oneshot Superman & Savage
Dragon! Helaas is mijn enthousiasme door de vertragingen weggeëbd
en vind ik zes dollar een te hoge coverprijs. De nieuwe Vertigo
miniserie Midnight, Mass doet me niets. John Rozum heb ik
nooit een goed schrijver gevonden, kortom, ik pas.
Na enkele mindere maanden biedt Image
met Bastard Samurai weer eens een echt aantrekkelijke project.
Michael Oeming is de co-schrijver en inkter en het tekenwerk
van nieuwkomer Kelsey Shannon is aantrekkelijk. Dat ga ik
zeker proberen. Top Cow blijft een bron van vermaak. Hun serie
Tomb Raider krijgt met John Ney Rieber en Randy Green een
nieuw team makers, waarop mijn reactie een grenzeloze 'gaap'
is. Bij Witchblade wordt het oude bijpersonage Tora No Shi
weer opgetrommeld. Goh, ik weet meteen weer waarom ik met
deze serie ben gestopt.
Marvel blijft uitbreiden. De vraag
is wanneer de grenzen worden bereikt. De nieuwe Black Widow
miniserie kan interessant zijn, maar ik wil een nummer zien
voor ik een beslissing neem. Hetzelfde geldt voor de herstart
van Captain America. Niets voor mij, doch wel verrassend is
de Spider-Man Movie special. Normaal worden comics als deze
door onbekende namen gemaakt, maar voor Spider-Man is de keuze
gevallen op Stan Lee en Alan Davis. Iets minder goed nieuws
is de vertraging die Amazing Spider-Man heeft opgelopen. J.
Michael Straczynski en John Romita Jr waren net zo lekker
op dreef. Nieuwe projecten zijn er overigens genoeg. Morlocks
is een 'misschien,' X-Factor ziet er goed uit, Marvel Mangaverse
is een grote 'nee' en Deadline is een twijfelachtige 'misschien.'
Marvel moet uitkijken met deze explosieve groei van het totale
aantal comics per maand.
Afgezien van mijn vaste series biedt
het katern independents deze maand aardig wat interessante
nieuwe projecten. Frayed Ends, uitgegeven door Alebrije Press,
ziet er heel apart uit en de preview op hun website was voor
mij voldoende om een bestelling te plaatsen. Amaze Ink biedt
de nieuwe reeks Halo & Sprocket, een titel die ik voor
het cartooneske tekenwerk ga proberen en ook de strakke tekenstijl
van Horsemen (Griot Enterprises) brengt mij in de verleiding.
Intussen voert CrossGen agressief campagne met allerlei verkapte
herdrukken. Dat hoeft voor mij niet. Stray Bullets van El
Capitán Books blijft een aanrader en bij Mighty Gremlin
is het tijd voor de tweede Electric Girl paperback. Bij Oni
gaat de aandacht uit naar Andi Watsons nieuwe graphic novel
Dumped en Mike Allreds one-shot It Girl. Ziet er aantrekkelijk
uit!
Bij nader inzien een goed gevulde
maand met hier en daar mogelijk leuke aanwinsten. Als dat
zo doorgaat, moet ik binnenkort weer wat oude titels gaan
schrappen.
comics
:: in
the
flash (dc) Ooit, een jaar of vijf geleden,
kocht ik zomaar een nummer van The Flash. Dat was leuk en
ik bleef een poosje sparen. In die periode heb ik goede schrijvers
en tekenaars voorbij zien komen, waaronder Mark Waid, Grant
Morrison en Paul Ryan. Na een tijdje had ik het wel gezien
en liet ik de serie vallen. Het afgelopen jaar dook de serie
weer op in mijn gezichtsveld: op internet kregen de nieuwe
makers lovende recensies en ik werd nieuwsgierig.
Geoff Johns en Scott Kolins, dat waren
de nieuwe kapiteins aan het roer van de maandelijkse comic.
Kolins zei me weinig en Johns kende ik van enkele wat obscure
DC titels van eind jaren negentig. Normaal niet genoeg om
een gokje te wagen. Maar toch, ze kregen heel goede recensies
en Johns is uitgegroeid tot een veelgevraagd schrijver. Lang
verhaal kort, The Flash #181 was mijn eerste back issue en
een week erna werd The Flash #182 mijn eerste nieuwe nummer.
Of het is bevallen? Zeker weten.
Het leuke aan Johns' manier van schrijven,
is dat hij zelden of nooit voor de makkelijkste weg kiest.
Wat eenvoudige verhalen lijken, zijn bij nader inzien complexe
vertellingen met meerdere lagen, veel subplots en een subtiele
rode draad. Ieder nummer is afzonderlijk te lezen, maar het
grotere geheel maakt het voor de vaste lezers erg boeiend.
Soms wat te veel tekst, maar storend is dat opvallend genoeg
niet. Kolins' tekenwerk sluit prima op de verhalen aan, met
een open, toegankelijke stijl. Beetje ouderwets, wel effectief.
Mijn eerste twee nummers sinds lange
tijd hebben me overtuigd. The Flash staat weer op mijn lijstje
en ik ben zeer benieuwd wat voor een verrassingen Johns en
Kolins in petto hebben.
comics
:: out
felon
(image) De tijden dat Top Cow niets fout kon
doen, herinner ik me nog goed. Bijna alles wat deze studio
van Image aanraakte, veranderde in goud. Na een tijd bivakkeren
in de schaduw van grote Image namen als McFarlane en Lee,
werd met series als Witchblade en The Darkness halverwege
de jaren negentig een nieuwe trend gezet die flink werd gekopieerd.
Helaas komt aan ieder sprookje een eind, want de tijd dat
alles van Top Cow automatisch goed was, is voorbij.
In beginsel leek Felon een aantrekkelijke
miniserie. Of was het nu toch een reguliere serie? Of een
reeks losse miniseries? Bij Top Cow werd voor aanvang al grof
redactioneel geblunderd, tot grote frustratie van schrijver
Greg Rucka. Samen met de redelijk getalenteerde tekenaar Matthew
Clark lanceerde hij uiteindelijk de titel, die vervolgens
weinig van de stapels mooie beloften kon inlossen. Na het
verschijnen van het derde nummer is zelfs zonneklaar dat dit
weer een mislukt Top Cow project is.
Bedenk een aspect van een comic en
er is wel iets mis mee. De inkleuring is ronduit saai, het
tekenwerk is niet stabiel en bevat te weinig detail, de plot
is verre van gestroomlijnd en springt van de hak op de tak
en het belangrijkste: hoofdpersonage Cassiday komt niet over.
Ze wordt neergezet als een harde bitch, maar onsympathieke
personages slagen in comics zelden. Het maakt mij als lezer
niet uit wat met haar gebeurt; de ultieme genadeslag.
Felon is symptomatisch voor de problemen
bij Top Cow. Inmiddels wordt een grootschalige herstructurering
doorgevoerd, maar voor het geesteskind van Rucka en Matthew
is het zonder twijfel te laat. Ik laat de rest van deze serie
brutaal links liggen.