Vreemd maar waar, Dark Horse blijft
mij weinig bieden. De vierdelige miniserie Lone Wolf 2100
ziet er aardig uit, maar ik ken de oorspronkelijke serie niet
en durf deze gok niet aan. Mike Mignola heeft met The Amazing
Screw-On Head een leuk concept, maar ik houd het liever bij
Hellboy, dus ook dit laat ik aan me voorbij gaan. Verder veel
Star Wars en Buffy. Leuk voor de fans; ik pas.
DC introduceert een nieuwe huisstijl
voor de Vertigo comics. Dat werd tijd en het nieuwe ontwerp
ziet er strak uit. Hun nieuwe serie Fables pik ik niet op,
met name vanwege mijn slechte ervaringen met de schrijver
Bill Willingham. Het nieuwste stuntje betreft DC First, een
reeks over de eerste ontmoetingen tussen bekende helden, natuurlijk
uitgegeven met een hoge coverprijs. Wie trapt daar nu in?
Wel interessant is de Just Imagine special getekend door Chris
Bachalo. Hij en Stan Lee verhalen over Catwoman en het tekenwerk
is pakkend. Lee's matige teksten moet ik dan toch voor lief
nemen. Verder zie ik voor mij weinig boeiend nieuw materiaal,
vandaar dat ik het deze maand bij de gebruikelijke series
houd.
Een soortgelijk verhaal geldt voor
Image, dat deze maand weinig leuks in de aanbieding heeft.
Die nieuwe aanwinsten, waaronder Dawn, doen me weinig, de
meeste Top Cow titels hebben het bij mij in het afgelopen
jaar verknald en het aantal titels dat ik van deze uitgeverij
spaar, is historisch laag geworden. Gelukkig ziet de nieuwe
verhaallijn van de serie Powers er prima uit, wordt Midnight
Nation eindelijk afgerond en werkt Erik Larsen toe naar zijn
mijlpaal Savage Dragon #100. En wanneer slaat Todd McFarlane
eindelijk een maandje over in de Previews? Aankondiging en
verschijnen van Spawn komen allang niet meer overeen.
Marvel overspoelt de lezer met een
vrachtlading nieuwe reeksen. Het zijn tegenwoordig vooral
miniseries en dat is best vervelend: de neiging om zo'n miniserie
even mee te pakken is groot en dat weet Marvel dondersgoed.
The Hood sla ik onder meer om die reden over. Daarnaast ben
ik van tekenaar Kyle Hotz sowieso geen fan. Overslaan is ook
wat ik doe met het nieuwe kunstje van Jeph Loeb en Tim Sale.
Hun Spider-Man: Blue bouwt voort op het succes van Daredevil,
Superman en Batman, maar na hun laatste twee zeer matige pogingen
houd ik het voor gezien. Over de Ultimate Spider-Man Special
zal ik pas beslissen als ik de comic in handen heb. Leuk concept,
wel onnodig duur.
De laatste tijd duiken boeiende series
op in het katern independents. Deze maand valt dat tegen en
blijft het in ieder geval voor mij bij de gebruikelijke reeksen.
Terry Moore's Strangers In Paradise is toe aan nummer 50 en
ik ben zeer benieuwd wat dat wordt. Chaos! Comics introduceert
de 'mystery cover,' het domste marketinggeintje dat ik ooit
heb gezien. Kortom, je mag het eerst bestellen en pas dan
zie je wat voor een wanproduct je hebt gekocht. Had ik het
maar verzonnen. Com.X komt met Sky Between Branches van voormalig
CrossGen tekenaar Joshua Middleton. Helemaal geen onaardige
cover! Tot slot is het bij Oni tijd voor de afsluitende paperback
van de Barry Ween: Monkey Tales miniserie. Judd Winick in
de hoogste versnelling, lekker absurd en leuk leesvoer.
Zoals gezegd, een opvallend rustige
maand. Weinig nieuws op mijn bestellijst, maar wel aardig
wat titels geschrapt. Dat gaat de goede kant op.
comics
:: in
amazing
spider-man (marvel) Toegegeven, een klein
beetje angstig was ik wel toen ik hoorde dat J. Michael Straczynski
de nieuwe vaste schrijver van Amazing Spider-Man zou worden.
Zijn Rising Stars kan me niet bekoren en Midnight Nation is
weliswaar erg goed, maar niet echt een superheldencomic. De
aankondiging dat John Romita Jr de tekenaar zou blijven, stemde
me al iets meer gerust. Vol verwachting pakte ik de eerste
nummers mee.
Dat beviel zo goed, dat de comic voor
het eerst in meer dan vijf jaar weer op mijn lijstje vaste
series belandde. Straczynski heeft binnen enkele maanden een
nieuwe balans in het leven van Spider-Man gevonden, waarbij
hij enkele fascinerende subplots heeft uitgeworpen, zonder
daarbij oude elementen uit het oog te verliezen. Het onlangs
verschenen nummer Amazing Spider-Man #38, waarin tante May
eindelijk de waarheid over Peter Parker ontdekt, is tot nu
toe zonder enige twijfel zijn hoogtepunt.
In feite heeft Brian Michael Bendis
niet lang geleden een soortgelijk nummer voor Ultimate Spider-Man
geschreven. Straczynski's variant is echter net iets relevanter
en emotioneler en heeft oneindig meer impact. Het tekenwerk
van Romita Jr is van wezenlijk belang, want zijn strakke,
soms erg vierkante stijl is altijd stabiel en kan in een nummer
waarin twee mensen enkel met elkaar praten ook alle benodigde
emoties uit de personages halen.
De samenwerking tussen Straczynski
en Romita Jr is een verademing. Samen hebben ze de comic Amazing
Spider-Man op de rails gezet. Daarom worden de komende maanden
cruciaal: kunnen ze dit voortzetten? De tijd zal het leren.
Voorlopig is het een aanrader van jewelste.
comics
:: out
iron
man (marvel) Iron Man is een comic die ik
in de loop der tijden al heel wat keer heb laten vallen en
vervolgens weer heb opgepikt. Hoofdpersonage Tony Stark behoort
immers niet tot mijn favorieten en de vraag of ik de serie
de moeite waard vind, hangt af van de vraag welke schrijver
en tekenaar de reeks op dat moment maken. Toen het nieuws
bekend werd dat Mike Grell als nieuwe schrijver was aangetrokken,
was het voor mij reden genoeg om het weer te proberen.
Inmiddels zijn we twee nummers verder
en heeft de serie zich niet waar kunnen maken. Het is vroeg
voor een dergelijke conclusie, maar zowel tekst als tekeningen
rechtvaardigen het. Grell kan hier namelijk niet brengen wat
hij vroeger in een comic als Green Arrow of Jon Sable kon:
hij zoekt de politiek geëngageerde diepgang op, raakt
soms de juiste snaar, maar vervalt vaak in clichés,
vervelende stereotypen en vooral een gekunstelde uitleg met
een tekstdichte woordenbrij die kant noch wal raakt.
Grell zet Tony Stark vooral neer als
zakenman. Op zich is het een slimme keuze, mits de tekenaar
daar raad mee weet. Spijtig genoeg is Michael Ryan bij lange
na niet scherp en ervaren genoeg. Zijn stijl, die het midden
houdt tussen cartoonesk en licht realisme, kan de punten die
in de tekst worden gemaakt nauwelijks kracht geven en hoewel
het er zo nu en dan best netjes uitziet, mist het dynamiek.
Uiteindelijk wordt zo'n comic vervelend om te lezen, waarna
de conclusies snel zijn getrokken.
Deze comicserie heeft onlangs een
metamorfose ondergaan, net als een handjevol andere Marvel
comics. Waar die andere titels over het algemeen zijn geslaagd,
faalt Iron Man. In Grells werk is de hand van de meester niet
zichtbaar en Ryans tekenstijl sluit er niet op aan. Einde
oefening.