In het blok Dark Horse zit deze maand
niets nieuws. Comics over Buffy, Star Wars en allerhande manga
doen me bijzonder weinig en het wordt tijd voor nieuwe nummers
van series als Hellboy en Grendel. Desnoods halen ze Dave
Gibbons van stal; als er maar iets gebeurt.
DC opent met The Filth, een dertiendelige
miniserie door Grant Morrison en Chris Weston. Bewust lees
ik niets van het begeleidende artikel, want deze comic komt
zonder twijfel op mijn lijstje. Morrison is een te goed schrijver
om zomaar te laten liggen. Over 100%, de nieuwe miniserie
van Paul Pope, moet ik nadenken, want zijn vorige serie was
ondanks het knappe tekenwerk niet overtuigend. Intussen keert
John Constantine in de serie Hellblazer eindelijk terug naar
Engeland en neemt schrijver Mike Carey het werk over van Brian
Azzarello. Ik overweeg te stoppen, maar nu Steve Dillon twee
nummers de tekeningen verzorgt, zal ik Carey's werk toch even
proeven. Verplichte kost voor de Azzarello fans: de vierde
100 Bullets paperback en de Jonny Double bundel.
Image Comics biedt langzaamaan wat
meer. Toch blijft veel van een zeer bedenkelijk niveau. Daarom
is de komst (of eigenlijk de terugkeer) van Leave it to Chance
zo'n verrassing. James Robinson en Paul Smith hebben mij altijd
met deze serie kunnen bekoren, dus zodra nieuw materiaal verschijnt,
sta ik in de rij. Erik Larsen geeft naar aanleiding van Savage
Dragon #100 een feestje van liefst honderd pagina's. Negen
dollar is veel, maar voor deze mijlpaal mag dat best. Tenslotte
probeert Top Cow het met Witchblade: Obakemono, een Japanse
variant op de Witchblade door Fiona Avery en Billy Tan. Ik
zeg: zorg eerst dat die reguliere serie in orde is!
De Spider-Man film komt eraan en dat
is bij Marvel te merken. Zelden zo veel Spider-Man comics
bij elkaar gezien! Helaas is weinig boeiend en is de serie
Spider-Man: Get Kraven echt heel fout. Kevin Smiths Spider-Man
/ Black Cat probeer ik wel, al verwacht ik er niet heel veel
van. Tot mijn schrik zie ik dat Garth Ennis en Steve Dillon
terugkeren als team achter The Punisher. Wat zou ik graag
principieel zijn, maar ik vrees dat ik eraan moet geloven.
Ook een (te dure) comic die ik niet laat liggen, is de special
Incredible Hulk: The End, door Peter David en Dale Keown.
Het concept van de comic spreekt aan en David en Keown blijven
een geweldig team.
Bij de independent uitgevers houd
ik het deze keer bij mijn gebruikelijke titels. Opmerkelijk
is de terugkeer van Bill Tucci's comic Shi. Niet bij één
maar bij twee uitgeverijen! Mij kan het overigens gestolen
worden, want de vroeger intrigerende reeks is verworden tot
veel slap geouwehoer. CrossGen strooit vrolijk door met nieuwe
series. Tony Bedard en Karl Moline beginnen aan de horrorcomic
Route 666. Twee jaar geleden volgde ik alle nieuwe CrossGen
comics wel, maar tegenwoordig begin ik er niet eens aan. Dit
is te veel van het goede. Verder niet veel soeps, ook niet
bij Oni, zodat de hand op de knip kan blijven.
Al met al een opvallend rustige maand,
met voorlopig slechts twee nieuwe titels op mijn lijstje.
Geen bezwaar, maar ik ben zo bang dat dit een stilte voor
een zomerstorm is.
comics
:: in
the
ultimates (marvel) Als een serie of een concept
aanslaat, wil men dat bij Marvel altijd heel graag uitbuiten.
Voor een deel is dat terecht, want een uitgever maakt comics
niet primair voor de lol, maar aan de andere kant kijk ik
met enige scepsis naar die expansiedrift. Daarom was ik niet
enthousiast toen ik de verhalen hoorde over The Ultimates,
de vierde reguliere serie die zich in het Ultimate universum
afspeelt. Daar kwam verandering in toen ik de namen van de
makers zag.
'Mark Millar als schrijver en Bryan
Hitch als tekenaar.' Het zinnetje bleek genoeg en ik gooide
al mijn principes overboord. Deze comic zou ik hoe dan ook
gaan lezen. Millars werk voor andere titels is boeiend genoeg
en Hitch is al jaren één van mijn favoriete
tekenaars. Na een noodzakelijk inleidend doch saai eerste
nummer voldoet de serie inmiddels aan mijn verwachtingen.
Niet alleen is de aanpak verfrissend, de comic als geheel
overtuigt. Van concept tot personages tot uitwerking, alles
klopt.
Toegegeven, er is verbetering mogelijk.
Millar zal altijd last blijven houden van onrealistische dialogen
en het gevaar bestaat, dat de comic onherkenbaar verandert
in een standaard superheldencomic zodra de nadruk komt te
liggen op de gekostumeerde helden in plaats van het erg boeiende
steekspel achter de schermen. Op dit moment is dat toekomstmuziek
en wordt het opzetten van een nieuw superheldenteam op een
trage, zeer intrigerende manier in beeld gebracht.
Dat laatste komt natuurlijk tevens
voor rekening van Hitch, die als vanouds allerlei indrukwekkende
panorama's afwisselt met realistische gezichten. Zijn vloeiende
stijl is de lijm die alle ideeën van Millar vormgeeft
en vervolgens bij elkaar houdt. Zolang Hitch het volhoudt,
blijft The Ultimates een aanrader.
comics
:: out
catwoman
(dc) Catwoman associeer ik stiekem nog altijd
met Jim Balent, de tekenaar die gedurende de jaren negentig
het gezicht van de serie bepaalde. Inderdaad, een 'bad girl'
comic, met leuke actie en veel mooie plaatjes, maar zonder
diepgang. Toen de reeks werd gestopt, was ik niet rouwig.
De recente herstart maakte nieuwsgierig: Ed Brubaker staat
altijd garant voor intelligente verhalen en Darwyn Cooke is
een tekenaar die met zijn stilistische werk een perfecte sfeer
kan scheppen.
Het tekenwerk stelde niet teleur.
Cooke's ouderwetse, cartooneske stijl is ideaal voor de wereld
waarin Brubaker hoofdpersonage Selina Kyle wilde laten opereren.
Daarnaast is het hanteren van een eenvoudige, niet overdreven
tekenstijl de manier bij uitstek om te breken met het 'bad
girl' verleden. Op zijn beurt stelde Brubaker als schrijver
evenmin teleur. Technisch steekt het prima in elkaar, de dialogen
zijn volwassen en zelfs de ietwat overbodige tekstkaders werken
sfeerverhogend.
Waarin Brubaker echter opzichtig faalt,
is het sleutelen aan Catwoman zelf. Dit personage is geen
teamspeler, komt het beste uit de verf als outsider en denkt
liever aan zichzelf dan aan anderen. In de eerste vier nummers
wordt ze echter socialer gemaakt, met als hoogtepunt de introductie
van Holly als hulpje. Selina werpt zich zelfs op als beschermvrouw
van de prostituees in Gotham City! Op zich niets mis mee,
maar van Brubaker mag meer respect voor continuïteit
worden verwacht.
Na het vertrek van Cooke laat ik Catwoman
voorlopig op de planken staan. Hoewel het een aardige serie
is, past het in het vervelende rijtje comics dat zichzelf
zo graag wil vernieuwen, dat het vijftien jaar continuïteit
uit het raam lazert. Eerst Green Arrow, nu Catwoman... best
wel jammer.