Eindelijk wat interessants bij Dark
Horse! Nee, niet de nieuwe Kiss comic van schrijver Joe Casey,
maar een Hellboy miniserie genaamd The Third Wish. Die komt
zonder enige twijfel op mijn lijstje. Verder is het meer Star
Wars, Buffy en manga, dus dat laat ik passeren.
DC pakt uit met intrigerend spul.
Zo ziet de Catwoman: Selina's Big Score hardcover er aantrekkelijk
uit, al was het alleen vanwege Darwyn Cooke's mooie tekenwerk.
Daarnaast ga ik Automatic Kafka van Joe Casey en Ashley Wood
proberen, zal ik Gen13 #0 van dertien cent vast ook meepikken
en ben ik nieuwsgierig naar StormWatch: Team Achilles. Het
is duidelijk merkbaar dat WildStorm zich opmaakt voor een
comeback en dat ga ik in mijn portemonnee voelen. Daarmee
is het eind niet in zicht, want Alan Moore en Kevin O'Neill
komen met The League of Extraordinary Gentlemen II. Vanwege
al dit verse materiaal laat ik een comic als Y: The Last Man
en de Animal Man paperback van Grant Morrison schieten.
Niet alleen DC pakt uit, Image doet
lekker mee. Hun nieuwste retro-comic Battle of the Planets
is iets wat ik gewoon moét zien en de prijzige one-shot
Pro is inmiddels zo veel in het nieuws geweest, dat ik graag
met eigen ogen zie hoe controversieel het nieuwste werk van
schrijver Garth Ennis dan is. De terugkeer van James Robinsons
Leave it to Chance stemt me vrolijk: het is te lang stil geweest
rondom deze comic. Tot slot valt de SuperPatriot miniserie
op, maar die laat ik liggen. De tijd dat ik alle comics kocht
die met Savage Dragon te maken hadden, is voorbij.
Bij Marvel wordt de boel uitgemelkt
met verscheidene titels die twee keer per maand verschijnen.
Het zou bijna een reden zijn om die series te laten vallen!
De western Apache Skies lijkt me ondanks de goede makers niets
voor mij en de relaunches van Cable, Deadpool en X-Force zijn
een commerciële stunt; al houdt me dat niet tegen X-Statix
van Peter Milligan en Mike Allred te volgen. Bij het zien
van The Call of Duty: The Precinct (de tegenhanger van The
Call of Duty: The Brotherhood) moet ik aan de beademing. Was
niet de afspraak dat de comicwereld alle verwijzingen naar
11 september zou mijden? Dit is onzin. Al zijn de makers nog
zo goed, hier brand ik mijn vingers niet aan.
Op het vlak van de independent comics
is het iets minder druk. Hip Flask: Unnatural Selection is
een uit de hand gelopen grap van Active Images en Richard
Starkings die ik laat liggen, CrossGen brengt gelukkig geen
nieuwe reeks uit en de Transformers comics bij Dreamwave blijven
er strak uitzien. Marc Hempel komt bij Insight met nieuw materiaal
in de vorm van Naked Brain, inclusief de terugkeer van Tug
en Buster, maar daar slaap ik nog een nachtje over. De nieuwe
Oni Press Color Special lijkt me in tegenstelling tot vorig
jaar drie keer niets, vandaar dat ik die niet bestel.
Zoals gevreesd, brengen de grote uitgeverijen
deze maand veel nieuws uit. Comics die vanwege de makers of
de concepten buitengewoon interessant zijn. Dat is de reden
waarom ik voor de eerste keer dit jaar meer nieuwe titels
bestel dan ik in diezelfde maand van mijn lijstje schrap.
comics
:: in
captain
america (marvel) Toen ik de aankondiging voor
Captain America zag, had ik ernstige twijfels. Ten eerste
was duidelijk dat de verhuizing naar de Marvel Knights imprint
een commerciële stunt was, ten tweede had het werk van
de nieuwe schrijver John Ney Rieber me de laatste jaren niet
kunnen overtuigen en ten derde zette ik veel vraagtekens bij
de keuze voor de immer trage John Cassaday als vaste tekenaar.
Desondanks heb ik het eerste deel geprobeerd.
Dat viel mee. Heel erg mee, zelfs.
In eerste instantie wandelt Rieber dicht langs de afgrond
als hij de eerste helft van het nummer rechtstreeks verwijst
naar de aanslagen in New York. Het spelen met goedkope sentimenten
is zó makkelijk. Toch mijdt hij uiteindelijk de gemakkelijke
uitwegen en gebruikt hij de puinhopen van het WTC slechts
als kader voor de held Captain America. Het pakt verrassend
goed uit, waarna de rest van het verhaal zich met meer dan
genoeg impact en tempo ontvouwt.
Wat richting en verhaal betreft, kan
weinig worden gezegd, behalve dat het moderner is en zo het
personage Steve Rogers extra inhoud kan geven. Wat de tekeningen
betreft, kan wel de conclusie worden getrokken dat Cassaday
ondanks alle twijfel prima bij de serie past. Zijn werk wordt
gekenmerkt door een strakke, klare lijn die bij uitstek geschikt
is voor de avonturen van een held die in feite niet meer is
dan een 'gewone' man. Zeker ook dankzij de warme inkleuring
ziet alles er indrukwekkend uit.
Voorlopig is Captain America een comic
die ik blijf proberen. Als Rieber een goede draai aan het
concept kan geven en als Cassaday het tempo van een maandelijkse
comic volhoudt, kan het de verrassing van het jaar worden.
comics
:: out
out
there (dc) Een klein jaar geleden begon het
zo leuk. Out There was het nieuwe project van duo Humberto
Ramos en Brian Augustyn. Crimson, hun vorige project, had
me niet kunnen overtuigen en ik verlangde terug naar de lichtere
toon die ze op de serie Impulse zo mooi tot kunst hadden verheven.
Met Out There keerde iets van die oude charme terug. De verhalen
waren vaak clichématig, maar de personages waren verfrissend
en de wisselwerking maakte het tot een vermakelijke serie.
De vier hoofdpersonages zijn niet
wereldschokkend of vernieuwend. Van de populaire sporter tot
het alternatieve meisje en van de hippe cheerleader tot de
brildragende nerd; het zijn archetypen die bekend zijn uit
elk gemiddeld tienerverhaal. Zodra zij uiteindelijk in hetzelfde
schuitje belanden, creëren Augustyn en Ramos opeens een
synergie die gedurende de eerste verhaallijn vruchten afwerpt.
Alleen is dat veel te snel gegaan en inmiddels is weinig van
die synergie over.
In de tweede verhaallijn worden Zach,
Casey, Mark en Jessica op een 'road trip' gestuurd. Overal
duiken nieuwe personages op en onderweg krijgen ze in een
zeer bonte verzameling van kleine dorpjes te maken met bovennatuurlijke
verschijnselen. Het is de combinatie van een teveel aan personages
en een te hoog tempo dat de interactie tussen de tieners naar
de achtergrond verdrijft. De plot is belangrijker dan de personages,
met alle gevolgen van dien.
Immers, met deze verschuiving van
accent is Out There verworden tot een standaard comic. Zelfs
het stilistische tekenwerk van Ramos kan daar weinig aan veranderen.
Ik maak de verhaallijn af, maar daarna zal ik deze reeks voorlopig
schrappen.