Wat Dark Horse deze maand doet, blijft
wat mij betreft in de marge. Ghost in the Shell 2, de anthology
genaamd Reveal en een hardcover met tekenwerk van Frank Miller:
er is markt voor, maar aan mij gaat het voorbij. Hoewel Cain
oud werk bevat van tekenaar Eduardo Risso, was een vorige
bundel zo matig, dat ik hier niet eens over nadenk.
Jeph Loeb en Jim Lee nemen twaalf
maanden het roer van de serie Batman in handen. Bij DC is
dat veruit het belangrijkste nieuws en het spreekt voor zich
dat deze reeks op mijn lijstje belandt. Hetzelfde geldt voor
Global Frequency, een nieuwe twaalfdelige miniserie door Warren
Ellis en voor ieder nummer een andere tekenaar. Verder valt
op dat veel paperbacks worden uitgebracht. Is dit het antwoord
op de inhaalslag die concurrent Marvel is gestart? Supergirl
maakt zich intussen op voor Ed Benes als nieuwe tekenaar.
Lang niets van deze serie gelezen, dus wellicht dat ik een
nummer meepak. Naast de twee nieuwe projecten blijft het bij
de reguliere reeksen.
Image verrast met de keuze van Larry
Hama en Dan Jurgens voor de serie G.I. Joe: Frontline. Mij
kan dat echter niet meer boeien, vandaar dat het ongezien
wordt overgeslagen. Top Cow pakt uit met een apart onderdeel
in de Image sectie. Slecht ontworpen, overbodig schreeuwerig
en weinig inhoud. Vooral de crossover 'Endgame' is lachwekkend.
Lara Croft dood? De terugkeer van de Darkness? Michael Turner
die Tomb Raider tekent? Het zal allemaal wel. Mooi dat ik
het bij de gebruikelijke dosis houd... en die wordt de laatste
tijd kleiner en kleiner.
Marvel introduceert in New X-Men een
Afghaanse mutant. Waar hálen ze het vandaan?! Verderop
mag Chris Claremont zich uitleven op een Kitty Pryde miniserie
gemaakt door een trio volslagen onbekenden en mag Northstar
in Uncanny X-Men opdraven. Goh. De cover voor X-Statix #4
maakt veel goed. Bij Daredevil springt een nieuwe naam in
het oog. Is dit tijdelijk? Waar is Alex Maleev gebleven als
vaste tekenaar? Ook de reekst Black Panther verandert van
tekenaar. Dan Fraga? Ja, zet de comic dan meteen stop! Alan
Davis mag zich storten op een Killraven miniserie en dat zou
eventueel wat kunnen zijn. De oneshot van een tijdje terug
was immers vrij goed.
Bovenop de reguliere indies als Halo
and Sprocket bij Amaze Ink en Electric Girl bij AiT komt de
comic Gun Fu (Axiom) zonder enige twijfel op mijn lijstje.
Het tekenwerk ziet er erg strak uit, doet enigszins denken
aan Michael Avon Oemings werk en is het proberen vast waard.
Lachwekkend is Youngblood: Bloodsport. Geschreven door Mark
Millar, nota bene! Heeft Rob Liefeld hem eerst dronken gevoerd?
Heeft hij foto's van Millar in een Surinaams uniform? Nee,
dit ga ik mijden als de pest. Voor de verandering geen nieuwe
CrossGen serie, dus ook dat scheelt een hoop.
Snel geteld slechts drie nieuwe bestellingen.
Een prima aantal, al zou het niet erg zijn als binnenkort
weer wat nieuw spul uitkomt dat werkelijk boven alles uitsteekt.
De laatste tijd is middelmaat troef.
comics
:: in
halo
and sprocket (slave labor) Jaren geleden kocht
ik elke maand wel een handjevol nieuwe indie comics. Op die
manier heb ik juweeltjes als Strangers in Paradise en Bone
ontdekt, maar heb ik ook een hoop rommel aangetroffen. Toen
ik begon met minderen, was de indie het eerste slachtoffer.
Pas sinds de eeuwwisseling ga ik weer vaker bewust op zoek
naar verfrissend materiaal helemaal achterin de Previews.
Halo and Sprocket van Slave Labor (samen met Amaze Ink) is
zo'n probeerseltje.
Conceptueel is de comic van Kerry
Callen het toonbeeld van eenvoud. De jonge Katie woont samen
met een robot (Sprocket) en een engel (Halo), die beide een
eigenzinnige kijk op het doen en laten van de mensen hebben.
In de twee tot nu toe verschenen delen worden bovendien slechts
vrij korte, anekdotische verhalen verteld. Dat de serie desondanks
niet oppervlakkig is, ligt met name aan de vermakelijke manier
waarop de contrasten tussen de hoofdpersonages worden uitgespeeld.
De humor en het eerder genoemde contrast
wordt kracht bijgezet door het tekenwerk. De vrij cartooneske
stijl is ideaal voor de simpele composities, overdreven gelaatsuitdrukkingen
en grappige perspectieven. Net als in veel andere, kleinere
comics wordt het zwart-wit ondersteund door grijstinten, hetgeen
voor de broodnodige extra sfeer zorgt. Daarbij zijn de tekeningen
verrassend stijlvast, soms zelfs beter dan bij tekenaars die
voor de grote uitgeverijen werken.
Al met al is Halo and Sprocket een
onderhoudende serie zonder al te veel pretenties. En ook niet
onbelangrijk: het is toegankelijk voor alle leeftijden. Callen
gaat binnenkort werken aan meer continuïteit tussen de
nummers, maar echt noodzakelijk zou dat niet eens zijn.
comics
:: out
incredible
hulk (marvel) Het is niet zo dat ik per direct
met Incredible Hulk stop. Dat niet. Toch is de kans wel degelijk
aanwezig dat ik op korte termijn ga overwegen tijdelijk geen
nieuwe delen te kopen. Daarvoor bestaan twee redenen. De belangrijkste
reden is dat John Romita Jr definitief vertrekt als vaste
tekenaar, de tweede reden is dat de schrijver Bruce Jones
vooralsnog niet de meesterlijk vernieuwende verhalen aflevert
die min of meer van hem werden verwacht.
Normaal is tekenwerk niet meteen de
belangrijkste factor bij de beslissing of een serie nu wel
of niet de moeite van het aanschaffen waard is. Romita Jr
is een uitzondering. Toen hij Thor tekende, was zelfs het
verschrikkelijke script van Dan Jurgens te doen. Bij Romita
is alles groot, indrukwekkend en strak, vandaar dat hij in
feite ideaal is voor de avonturen van de Hulk. Hoe goed de
gasttekenaars en opvolgers ook zijn, de sfeer die zijn tekeningen
uitstralen, is bijna ongeëvenaard.
Jones is een ander verhaal. Bij binnenkomst
maakte hij direct indruk. Kalme verhalen over Bruce Banner,
die op de juiste momenten werden onderbroken door een kort
optreden van de Hulk. Het tempo ligt echter zo laag en Banner
is dusdanig in de rol van toeschouwer gedrukt, dat de verhaallijnen
weinig bevredigend blijken. Technisch klopt het nog, maar
meer diepgang is in dit geval geen overbodige luxe, anders
keert de comic definitief terug naar de jaren zeventig.
Voorlopig is het afwachten. De trend
zoals die nu bestaat, is wat mij betreft onvoldoende, dus
als die lijn zich doorzet, zet ik er een punt achter. Indien
Jones voor die tijd stevig aan de minpuntjes gaat schaven,
is er hoop. De komende maanden zijn doorslaggevend.