Dark Horse probeert het met een nieuwe
lay-out. Het resultaat is dusdanig prettig leesbaar, dat ik
heel stiekem hoop dat de marketingjongens bij Marvel opletten
en hun schreeuwerige lay-out snel vervangen. Wat comics betreft,
zit er deze maand echter niets bij, vandaar dat snel verder
wordt gebladerd naar DC. Aldaar verbaas ik me over de maandelijkse
Smallville comic. Het is zeker niet onverwacht, maar evenmin
nodig. Diezelfde vraagtekens horen thuis bij Batman Adventures,
de zoveelste poging met een 'animated-style' serie. De voortekenen
van een nieuwe The Authority serie bestaan uit een crossover
door drie verschillende titels. Op zich interessant, maar
voor mij is The Authority nu wel een gepasseerd station. Tot
slot verplichte kost voor de liefhebber in de vorm van 100
Bullets: The Counterfifth Detective, de vijfde paperback van
de populaire misdaadcomic.
Tim Sale werkt bij Image mee aan de
Bulletproof Monk oneshot. Niet meteen iets wat het bestellen
waard is, dus dat blader ik te zijner tijd in de winkels door.
The Parliament of Justice is het eerste grote project van
tekenaar Neil Vokes sinds zijn werk voor Acclaim, dus dat
is de moeite van het doorkijken ook waard. Op deze plek is
eerder verkondigd dat Top Cow zich bezondigt aan het uitgeven
van zinloze specials en ja, het is weer zover met Blood Legacy:
The Young Ones. Blood Legacy is de enige comic die ik ooit
publiekelijk heb verscheurd, dus iedereen is gewaarschuwd!
Bij Marvel twijfel ik over The Avengers.
Met de komst van Olivier Coipel als nieuwe tekenaar wil ik
dat proberen, maar zowel het concept als het team staat me
al enkele jaren niet meer aan. De twijfels gaan door met Marvel
Universe: The End, een zesdelige miniserie door Jim Starlin
over het (fictieve) einde van het Marvel Universum. Opvallend
dat Agent X en Soldier X blijkbaar gewoon doorgaan, terwijl
de oude makers niet al te lang geleden riepen dat beide titels
op het punt van stopzetten stonden. En wie legt mij uit hoe
het kan dat Ultimate Adventures pas bij het vierde nummer
is, terwijl die andere U-Decide serie Captain Marvel toe is
aan nummer zeven? Heeft iemand door zijn deadlines liggen
snurken?
Op het gebied van de kleine independents
kijk ik, naast de vaste titels, zeer nieuwsgierig uit naar
The Fallen van Blue Feather Press. De online preview ziet
er aardig uit, met apart tekenwerk en een modern, intrigerend
concept. Van CrossGen komt Solus uiteindelijk toch op mijn
lijstje. Er is immers maar één George Pérez
en daar zeg je als fan van mooi tekenwerk toch geen nee tegen.
Aardig dat Future Comics eindelijk in de Previews staat. Hoewel
het stuk voor stuk makers van formaat zijn, wacht ik liever
even af. Covers van Dick Giordano gaan er altijd prima in,
dus wie weet komt dit op het stapeltje 'probeersels.' In zekere
zin geeft deze uitgeverij me namelijk hetzelfde gevoel als
het Valiant van begin jaren negentig. Dat is niet verkeerd.
Weinig geschrapt, weinig erbij, dus
het nieuwe jaar begint rustig. Mag ook wel, want over een
paar maanden is het tijd voor de voorjaarsschoonmaak.
comics
:: in
global
frequency (dc) De miniserie Global Frequency
heeft een concept dat zowel een voordeel als een nadeel is.
Met per nummer wisselende tekenaars kan aan de ene kant vrolijk
worden geëxperimenteerd met stijl en sfeer, maar aan
de andere kant houdt het in, dat sommige delen zomaar teleur
kunnen stellen. Dit wordt versterkt door de aanpak van schrijver
Warren Ellis, die voor een vrij fragmentarische opbouw van
min of meer losstaande verhalen heeft gekozen.
Nu de serie drie delen oud is, kan
worden gezegd dat het met de verhalen de goede kant op gaat.
Het losstaande karakter wordt namelijk gecompenseerd door
een intelligente, moderne thematiek die alle delen tot op
zekere hoogte alsnog met elkaar verbindt. Global Frequency
is een wereldwijd netwerk van agenten met ieder een eigen
specialiteit of vaardigheid, die worden ingezet zodra de plaatselijke
autoriteiten zich geconfronteerd zien met scenario's waarvoor
niet eens is nágedacht over een rampenplan.
Als altijd leeft Ellis zich uit met
vlotte dialogen, die op een boeiende manier voor precies genoeg
expositie zorgen, gecombineerd met wilde ideeën die de
grenzen van de sciencefiction aftasten. En daarin zit ook
het geheim van de wisselende tekenaars: sciencefiction is
zo breed, dat vele tekenstijlen ervoor geschikt zijn. Met
name in het derde nummer, met als tekenaar Steve Dillon, wordt
getoond hoe veelzijdig het genre is. Dat is tevens het moment
waarop de serie stiekem een rode draad laat bovendrijven.
Al deze elementen maken van Global
Frequency een aangename ervaring. Zeker, de nummers met minder
goede tekenaars zullen ongetwijfeld komen, maar voorlopig
heeft Ellis wederom bewezen dat er leven is na zijn epische
Transmetropolitan.
comics
:: out
spawn
(image) Wat is er met Spawn gebeurd? De serie
begon ooit als een vrijblijvende oefening in allerlei stijlen,
veranderde in een gestroomlijnde 'urban horror' comic en moest
op het hoogtepunt afscheid nemen van tekenaar Greg Capullo.
Na dat honderdste nummer is Angel Medina binnengehaald als
man voor de toekomst, maar zijn tekenwerk is het vaak net
niet. Ook de verhalen zijn een stuk minder geïnspireerd.
Zijn de comics bijzaak voor bedenker Todd McFarlane?
Samen met Brian Holguin als co-schrijver
had McFarlane het een paar jaar geleden uitstekend voor elkaar.
Op een slimme manier werden allerlei subplots tergend traag
doch bijzonder vermakelijk met elkaar verweven. Eerst werd
hoofdpersonage Spawn omgetoverd tot een bijpersonage in zijn
eigen serie, waarna het honderdste nummer een enerverende
climax bood. Spawn doodde zijn meester Malebolgia en weigerde
vervolgens de vacante troon. Genoeg materiaal voor minimaal
de komende drie jaar, zou je denken.
Dat viel tegen. Zijweggetjes hier,
omweggetje daar, het lijkt wel of McFarlane en Holguin niet
zeker weten welke kant ze op willen. De mooie, onderliggende
kruisverbanden zijn beduidend minder in aantal en ze voelen
gekunsteld aan. Tel daarbij op dat nieuwe nummers veelvuldig
lang op zich laten wachten en het is niet zo verwonderlijk
dat de serie het vaste plekje in de top tien van best verkochte
comics is kwijtgeraakt. Pas in het recentste nummer gloort
een beetje hoop aan de horizon.
Nee, ik zal niet stoppen met Spawn.
Daarvoor zit ik (ook als vertaler van de Nederlandse editie)
te diep in het universum dat McFarlane in die tien jaar heeft
opgebouwd. Pittige kritiek is echter wel op zijn plaats, want
het moet niet alleen beter... ik weet dat het beter kán.