Dark Horse gaat verder met het lanceren
van titels onder de noemer Tsunami 2, eh, ik bedoel Rocket
Comics. In tegenstelling tot Marvel gaat het hier bijna uitsluitend
om onbekende tekenaars, dus ik betwijfel of dit een succes
wordt. Leuk is, dat de uitgeverij met Oh My Goddess! #100
een honderdste nummer mag vieren. Als ik me niet vergis, is
dit na Dark Horse Presents pas de tweede keer, dus dat werd
tijd.
Bij DC hinkel deze maand ik van kolkend
enthousiasme naar tandenknarsende afschuw en terug. Het enthousiasme
is gereserveerd voor Sandman: Endless Nights, een door Neil
Gaiman geschreven hardcover met tekenwerk van onder meer Frank
Quitely, Bill Sienkiewicz en P. Craig Russell. Vijfentwintig
dollar is erg prijzig, maar voor deze comic is dat geen probleem.
Met afschuw kijk ik naar de overbodige projecten Superman
/ Batman en de miniserie Batman: Death and the Maidens. De
één door Jeph Loeb en Ed McGuinness, de ander
door Greg Rucka en Klaus Janson. Namen waarvoor ik normaal
naar de winkel ren, maar waarbij ik het zo jammer vind, dat
ze worden ingezet op series die geen of nauwelijks bestaansrecht
hebben. Prima initiatief dat het werk van Sam Keith (The Maxx
en Epicurus the Sage) in paperback uitkomt, trouwens.
Image biedt Casefiles: Sam and Twitch
#4 aan. Even rekenen. De Previews loopt altijd twee maanden
voor, dus dat zou betekenen, dat van de serie Casefiles momenteel
twee nummers in de winkels moeten liggen. Klopt dat? Nee,
het wachten is zelfs nog op het eerste deel. Typisch Todd
McFarlane. De nieuwe serie Faction Paradox lijkt de moeite
waard, vooral vanwege het tekenwerk van Jim Calafiore en het
intrigerende concept. Ook de cover voor de nieuwe Powers maakt
nieuwsgierig. Verder kan de beurs voor mij gesloten blijven.
Marvel pakt uit. Marvel pakt reusachtig
uit met twee nieuwe projecten van grote, zo niet de grootste
namen uit de comicwereld. Eerst is het de beurt aan J. Michael
Straczynski en Gary Frank met Supreme Power, een serie die
zich baseert op Squadron Supreme en zonder twijfel op mijn
lijstje belandt. Daarna lonkt 1602, de nu al spraakmakende
miniserie van Neil Gaiman en Andy Kubert. Het opnemen van
pagina's met preview art is een uitstekende zet. Zo kun je
alvast sfeer proeven voor je iets bestelt. Of juist niet bestelt,
zoals bij Crimson Dynamo. Typisch een geval van series tegen
de muur gooien en zien wat blijft plakken. Amazing Spider-Man
telt af naar nummer vijfhonderd. Ja, de oude nummering wordt
binnenkort weer ingevoerd. Welke series volgen? Avengers?
Thor? Incredible Hulk? Nee, ik wil het niet weten.
Het brokje met independents brengt
Strangers in Paradise #60 van Abstract Studio, het nummer
waarin Terry Moore dan eindelijk de bruiloft van Francine
vertelt. CrossGen ontdekt de jaren tachtig met Space Age en
Dragon's Lair. Dat hadden ze dus een jaartje eerder moeten
doen, want dit is mosterd na de maaltijd. Na nieuw materiaal
van Adrian Tomine bij Drawn & Quarterly valt mijn oog
op Transformers / GI Joe door John Ney Rieber en Jae Lee.
Het grote geld is binnengehaald; de grote namen volgen nu
vanzelf. Tot slot, Fantagraphics bundelt grootmeester Barry
Windsor-Smiths Young Gods, inclusief twee niet eerder uitgegeven
deeltjes.
Prijzige maand. Daarvoor krijg je
echter wel Straczynski, Windsor-Smith en twee maal Gaiman.
Het is lang geleden dat ik zo heb uitgekeken naar nieuwe comics.
Een goed teken!
comics
:: in
batman
(dc) Het begon vooral als een hype. Jim Lee
wilde bewijzen dat hij nog raad wist met een maandelijkse
deadline, hij riep de hulp in van schrijver Jeph Loeb en kreeg
van DC Comics alle ruimte voor een dozijn nummers van de serie
Batman. Zo op het eerste gezicht een klassiek geval van hobbyisme.
Een project dat weinig om het lijf heeft, behalve dan flink
wat geld in het laatje brengen.
Die vooroordelen werden niet direct
omvergeworpen. De eerste delen van het verhaal 'Hush' waren
weliswaar vermakelijk, veel verder kwam het niet. Loebs schrijfstijl
is, zeker na het vele samenwerken met een tekenaar als Tim
Sale (die houdt van een hoog tempo in combinatie met weinig
panels per pagina), doorgaans aan de magere kant en ook voor
Lee beperkte hij zich tot vlotte dialogen en in tekstkaders
verpakte achtergrondinformatie. Lee's tekeningen waren wederom
formidabel, maar daarmee heb je nog geen geweldige comic.
Nu de centrale plot echter op gang
is gekomen, blijkt de waarde van Loebs aanpak. Hij wist vooraf
dat hij alle elementen een jaar lang kon uitwerken en heeft
de tijd genomen voor het uitdiepen van de vriendschap tussen
Bruce Wayne en jeugdvriend Tommy Elliot en de liefde of lust
tussen Batman en Catwoman. Daarnaast schrijft hij duidelijk
met de kwaliteiten van Lee in het achterhoofd. Lee is geen
Sale: kleine plaatjes en priegelige details zijn voor hem
geen probleem. Ook de grote verscheidenheid aan klassieke
schurken is een feest voor het oog.
De Batman van Loeb en Lee wordt geen
kwalitatieve hoogvlieger. Het is een comic, gemaakt door een
duo dat in de eerste plaats plezier in dit project wil hebben.
Dat het plezier merkbaar is, maakt het tot een erg vermakelijke
serie. En met vermakelijke, lichtverteerbare comics is niets
mis.
comics
:: out
sojourn
(crossgen) Sinds de oprichting van uitgeverij
CrossGen heb ik me gestoord aan de manier waarop nieuwe series
worden gelanceerd. Natuurlijk kunnen de twee oorspronkelijke
schrijvers Barbara Kesel en Ron Marz niet alle titels voor
hun rekening blijven nemen, maar het is meerdere malen gebeurd,
dat een grote naam de nieuwe serie begint, om vervolgens de
schrijverspen te overhandigen aan een minder bekwame opvolger.
Mark Waid deed het bij Crux, Marz
deed het bij Mystic en binnenkort doet hij het ook bij Sojourn.
Zijn boeiende fantasyverhaal is net twee jaar onderweg. Hij
heeft de hoofdpersonages neergezet, het centrale conflict
scherp omlijnd en in feite de routekaart tot aan het eind
van de serie uitgestippeld. Zo gaat dat immers met de verhalen
die handelen over de speurtocht naar mystieke objecten. Blijkbaar
denkt hij hierdoor dat hij zijn werk wel aan een ander kan
overlaten. Helaas wordt zijn opvolger Ian Edginton.
Wat schrijfstijl betreft, is het verschil
tussen Marz en Edginton groot. De één heeft
een voorliefde voor dik aangezette dramatiek, onderlinge relaties
en het onverwachte, de ander moet het vooral hebben van dynamiek
en snelle actie. Is hier sprake van een bewuste keuze van
CrossGen, omdat de lezers bij een soortgelijke schrijver te
veel gaan vergelijken? Willen ze een duidelijke breuk, zodat
Edginton geheel op zijn eigen kwaliteiten wordt beoordeeld,
net als dat het geval is geweest toen Chuck Dixon de titel
Crux overnam van Waid?
Kan best. Ik vrees alleen het ergste,
want Edgintons werk heeft me in het verleden niet kunnen bekoren.
Greg Land blijft gelukkig de tekenaar, maar zijn prachtige
panorama's en realistische stijl zijn niet genoeg als de plot
opeens ondermaats wordt. Het worden spannende maanden.