De Previews voor oktober trapt af
met meer Rocket Comics bij Dark Horse. Concept en uitwerking
zijn niet mijn smaak, al geef ik toe, dat het tekenwerk voor
Crush van Jason Hall en Sean Murphy niet onaardig is. De tweede
Conan bundel van Barry Windsor-Smith is goed nieuws voor de
fans en de bundeling van Joss Whedons Fray werd hoog tijd:
dat betekent dat het laatste reguliere nummer spoedig verschijnt.
DC heeft Brian Azzarello en Eduardo
Risso in de aanbieding. De komende zes maanden zijn de mannen
achter 100 Bullets de makers van Batman en dat is iets wat
ik niet zomaar aan me voorbij laat gaan. Azzarello is druk,
want hij schrijft tevens de graphic novel Sgt. Rock: Between
a Rock and a Hard Place, met tekenwerk van oude meester Joe
Kubert. Twijfels heb ik over de vijfdelige miniserie Kamikaze
en de driedelige miniserie Two-Step, beide uit de stal van
Cliffhanger. De eerste wordt geschreven door Humberto Ramos,
de tweede door Warren Ellis. Kortom, twee makers die de laatste
tijd veel hooi op hun vork nemen. Wat ook opvalt, is dat veel
hardcovers en specials verschijnen, waaronder Batman: City
of Light (Pander Brothers), Life Eaters (tekenwerk van Scott
Hampton) en Batman / Joker: Switch (werk van John Bolton).
Image viert Halloween met Mark Wheatley's
Frankenstein Mobster. Niet iets waar ik wakker van lig. Hetzelfde
geldt voor meer experimentele series door onbekende makers.
De tijd dat ik alles van deze uitgeverij probeerde, ligt ver
achter ons. Het concept achter Wildguard lijkt me grappig
genoeg voor een gokje, niet in de laatste plaats vanwege maker
Todd Nauck. Top Cow springt in op de Idols-trend, want bij
Witchblade mogen de lezers gaan stemmen wie van de personages
de verhaallijn niet gaat overleven. Wat origineel. Hoe lang
is het geleden dat lezers van Batman de toenmalige Robin wegstemden?
Ik wil goede comics, geen suffe gimmicks.
Voor Amazing Spider-Man haalt Marvel
de slingers uit de kast. Het is tijd voor het vijfhonderdste
nummer. Ook beginnen Jeph Loeb en Tim Sale eindelijk met Hulk:
Gray. Gezien de wat mij betreft redelijk matige kwaliteit
van hun vorige twee projecten laat ik dit op de plank staan.
Dat geldt mooi niet voor NYX, door Joe Quesada en Joshua Middleton.
Middleton is zo goed geworden, dat ik zijn tekenwerk niet
wil missen. In het kader van inspelen op de Spider-Man 2 film
van volgend jaar komen Brian K. Vaughan en Staz Johnson nu
alvast met Doctor Octopus: Negative Exposure. Inderdaad, Doc
Ock ziet eruit als in de film. Zucht. En wat is dat? Hawkeye
door Fabian Nicieza? Meer dan tien jaar geleden is Solo Avengers
(met Hawkeye) niet voor niets mislukt, hoor.
De independents hebben een aantal
boeiende dingen op stapel staan. Bij Adhouse Books brengt
Scott Morse zijn graphic novel Southpaw uit, bij Oni Press
pakt Brian O'Malley uit met de graphic novel Lost at Sea en
Top Shelf komt met More Box Office Poison Stories door bedenker
Alex Robinson. Minder enthousiast ben ik over de lancering
van Masters of the Universe bij CrossGen en nog meer Transformers
bij Dreamwave. Het tekenwerk voor Drake bij Idol FX ziet er
erg aantrekkelijk uit. Misschien een keer proberen? Mocht
ik deze maand geld overhouden, dan is Union Station van Oni
waarschijnlijk ook het doorbladeren waard. Tekeningen van
Eduardo Barreto; dat kan bijna niet missen.
Veel graphic novels en hardcovers,
valt me op, eigenlijk al het gehele jaar. Is dit een tijdelijke
trend of is dit echt waar het uiteindelijk naartoe moet met
de comicwereld?
comics
:: in
stray
bullets (el capitán) Omdat de serie
zo onregelmatig verschijnt, zou je het epos van maker David
Lapham bijna over het hoofd zien. Lapham begon ooit als tekenaar
bij uitgeverijen Valiant en Defiant, maar gaf vrij snel daarna
het startschot voor zijn Stray Bullets, een reeks in principe
losse verhalen die op de één of andere manier
toch in elkaar grijpen en elkaar, hoe subtiel soms ook, beïnvloeden.
Het grootste deel van de verhalen
speelt zich af ergens begin en halverwege de jaren tachtig.
Heel tijdgebonden zijn ze niet, dus waarschijnlijk is sprake
geweest van een arbitraire keuze; de plot moet nu eenmaal
ergens beginnen. De genoemde data en jaartallen zijn echter
wel belangrijk. Zij vormen immers de enige aanwijzing voor
de volgorde waarin de gebeurtenissen plaatsvinden. Verder
mag de lezer het zelf uitpuzzelen. Wanneer een hoofdpersonage
een andere naam aanneemt, moet je hem maar aan het uiterlijk
herkennen. Uitleg wordt zelden direct gegeven.
Met tweeëndertig nummers achter
de rug is een onontwarbaar complex aan continuïteit ontstaan,
voornamelijk omdat bepaalde hoofdstukken bestaan uit de fantasie
van één der personages. Gelukkig zijn de oude
nummers in bundels te vinden en is het jezelf verdiepen in
de wereld van deze serie zeer zeker de moeite waard. Lapham,
die met zijn statische tekenstijl en vrij rigide lay-outs
bijna een soort storyboards aflevert, is namelijk meester
in het vertellen van menselijke, verontrustende verhalen over
hoe terloops geweld het leven van kinderen verandert.
Stray Bullets was acht jaar geleden
zijn tijd ver vooruit. Insteek en thematiek zijn pas dit decennium
gemeengoed geworden. Vandaag de dag kan de comic zich prima
meten met de besten uit het genre en dat is een compliment
dat een volhouder als Lapham zonder twijfel verdient.
comics
:: out
queen
& country (oni) In de opzet van de Oni
spionagecomic Queen & Country, geschreven door Greg Rucka,
ligt besloten dat het een serie is met pieken en dalen. Na
elke verhaallijn wordt gewisseld van tekenaar, hoe goed of
hoe slecht de vorige ook is ontvangen. Dat betekent, dat het
gevaar voor een tegenvaller altijd op de loer ligt. Zo kan
een slechte tekenaar in één keer een compleet
verhaal met zich mee naar beneden trekken.
In de periode dat de serie loopt,
is dat laatste al twee keer gebeurd. Na de tegenvallende tweede
verhaallijn, die mij zo tegenstond dat ik eventjes aan stoppen
dacht, kwam een stevige opleving. Hopelijk herhaalt de geschiedenis
zich, want de huidige verhaallijn is een ouderwets geval van
slecht tekenwerk dat het niveau van de gehele serie negatief
beïnvloedt. Laat duidelijk zijn dat Carla Speed McNeil
geen onbekwame tekenaar is. Haar stijl past alleen totaal
niet bij de moderne, vlotte avonturen van Brits geheim agente
Tara Chace.
Van de gebrekkige anatomie tot niet
individueel herkenbare gezichten en van het fantasieloze perspectief
tot de houterige poses, de tekeningen kunnen de plot niet
dragen. Het gevolg is, dat een mindere aflevering van Rucka
twee keer zo slecht lijkt. Zijn vertellingen richten zich
eerder op interactie tussen de hoofdpersonages dan op pure
actie; een aanpak die gebaat is bij strak en helder tekenwerk.
Ja, het binnenhalen van iemand als Speed McNeil is mooi voor
Oni, maar dan liever op een titel die zich voor haar stijl
leent.
Wisselende kwaliteit kan een groot
nadeel zijn voor een reguliere comic. Zou Queen & Country
niet beter af zijn met een goede, vaste tekenaar? Weegt het
voordeel van betrouwbaarheid niet op tegen de kans dat af
en toe een geweldig nieuw talent wordt ontdekt? De komende
nummers wordt het voor mij in ieder geval weer tandenknarsen.