In de sectie Dark Horse gaat alle
aandacht uit naar de Conan the Legend one-shot door Kurt Busiek
en Cary Nord. Dit voorproefje op de reguliere serie kost slechts
vijfentwintig cent en is dus een perfecte comic om zomaar
mee te pakken. Verder veel aardig materiaal in paperback,
waaronder een bundel Hellboy, plus het startschot voor de
heerlijk door Ryan Benjamin getekende Star Wars: Infinities
miniserie.
Paul Dini en Alex Ross zijn weer terug
bij DC met een nieuwe oversized graphic novel. Dit jaar is
het JLA: Liberty and Justice. Als ik heel eerlijk ben, mag
het wat mij betreft hiermee definitief afgelopen zijn met
dit soort te dure comics, want de verhalen zijn helaas vaak
aan de lichte kant. Wel mooi schilderwerk, natuurlijk. Intussen
blijft de uitgeverij nieuwe hardcovers uitgeven, waaronder
aardig wat boeiend materiaal zit. Jammer dat met de prijs
een groot deel van het publiek buitenspel wordt gezet, maar
het levert gelukkig mooie comics op. Overbodig lijkt me de
lancering van de animatieserie Teen Titans Go alsmede de special
Superman / Thundercats, terwijl de special Danger Girl: Viva
Las Danger ondanks tekenaar Phil Noto ogenblikkelijk in de
vuilverbrander mag.
Image biedt nieuw werk van tekenaar
Michael Gaydos, die samen met Micah Harris de special Heaven's
War aflevert. Ook Sei: Death & Legend ziet er erg boeiend
uit, al is het concept schaamteloos gestolen van de Vertigo
series over Death. Grappig dat voor Trakk: Monster Hunter
wordt geadverteerd met de kreet: 'door Philip Tan, de tekenaar
van X-Men.' Prima, voor mij een reden om die comic niet te
kopen. Bij Tomb Raider staat nu voor de tweede keer dat nieuwe
schrijver James Bonny van start gaat. Foutje of domme marketing?
Marvel heeft een nieuwe truc. In de
Previews staan in het vervolg enkel de comics. Voor details
is een speciale Marvel Previews in het leven geroepen. Dommere
onzin moet ik nog tegenkomen. In dat verder niet boeiende
blaadje valt als eerste op, dat redelijk veel van de onlangs
gelanceerde Tsunami titels nu al van tekenaar zijn gewisseld.
De door Paul Jenkins geschreven miniserie Wolverine: The End
wordt een duidelijk geval van overslaan en waarom Rob Liefeld
covers mag doen voor Cable & Deadpool (een serie waarover
de vraag 'waarom' ook mag worden gesteld), is mij een raadsel.
Naast kritiek bestaat ruimte voor positieve geluiden bij de
preview van de serie Nyx en de komst van Leandro Fernandez
als tekenaar van Wolverine.
Interessant in het gedeelte van de
independents is de twaalfdelige miniserie Demo door makers
Brian Wood en Becky Cloonan, uitgegeven bij AiT. Een bij Archangel
Studios door Geoff Johns geschreven Tales of the Red Star
is ook goed nieuws. Dreamwave gaat stug door met het uitbrengen
van opgeklopte lucht. Zo is Duel Masters wederom een op een
Japanse hype gebaseerde titel volgens het beproefde recept
van Pokémon. Dat iemand als Brian Augustyn zich daarvoor
leent! New Flame Publishing brengt met The Drowners eindelijk
weer nieuw materiaal van Nabiel Kanan en bij Oni mag de special
Last Exit Before Toll zeker niet op mijn lijstje ontbreken.
Voor de zoveelste maand bestel ik
meer nieuws dan dat ik schrap. Het kan niet lang meer duren
tot een nieuwe grote schoonmaak zich aandient.
comics
:: in
the
losers (dc) Deze Vertigo titel werd in eerste
instantie door DC Comics gepromoot als de nieuwe 100 Bullets.
Op die manier waren de makers Andy Diggle en de achternaamloze
Jock in ieder geval verzekerd van een gezonde dosis aandacht.
Het gebeurt immers niet elke dag dat een maandelijkse serie
van een degelijk kaliber wordt gelanceerd. Inhoudelijk is
een vergelijking met die misdaadcomic echter volstrekt onzinnig.
The Losers handelt over enkele voormalig
CIA-agenten die door hun bazen zijn verraden en uit zijn op
wraak. Ze krijgen hulp van de mysterieuze dame Aisha, een
wel heel doorzichtige poging politieke correctheid. Na een
vrijwel onleesbaar eerste deel, dat vol onduidelijkheden en
onherkenbaar getekende personages zat, zit alles plotseling
in de lift. Hoofdpersonen komen tot leven, de onderliggende
rode draad gaat boeien en de tekenaar voelt zich met het nummer
meer in zijn element.
Een erg interessante comic, dus, die
ondanks het op zich niet zo denderend originele uitgangspunt
zomaar een succes kan worden. Daarvoor moeten wel enkele op
de loer liggende clichés worden ontweken, maar gezien
het talent van de makers behoort het tot de mogelijkheden...
mits deze serie haar juiste publiek kan vinden. Vergelijkingen
met 100 Bullets leveren namelijk een ander soort lezers op;
zij houden het na enkele delen al voor gezien.
Kortom, waar de marketingmachine van
DC Comics een puntje eraf verdient, krijgen de makers van
The Losers er een welverdiend puntje bij. Het is een geruststellende
gedachte dat bij Vertigo nog ruimte bestaat voor comics die
net even anders zijn.
comics
:: out
ultimate
x-men (marvel) Een paar maanden geleden riep
ik op deze plek, dat iets mis is met Ultimate X-Men. Toen
was Mark Millar nog de schrijver en verzorgde Adam Kubert
meestal het tekenwerk. In het zicht van de haven leverden
de vertrekkende makers keer op keer teleurstellende comics
af, die zorgden voor een schril contrast met hun eerdere werk
voor de serie. Is in het laatste halfjaar iets veranderd?
Ja en nee. Ja, in die zin, dat Brian
Michael Bendis zich heeft aangediend als de voorlopig nieuwe
vaste schrijver en dat hij gezelschap heeft gekregen van tekenaar
David Finch. Nee, in die zin, dat nog altijd iets ernstig
mis is. Binnen enkele delen heeft Bendis de reeks omgedoopt
tot een soort Ultimate Marvel Team-Up. Het gaat daarbij niet
langer over het team mutante jongeren, maar over Wolverine
en zijn avonturen met enkele andere helden uit het Ultimate
universum, waaronder Spider-Man en Daredevil.
Hoewel Bendis een meer dan prima schrijver
is, blijkt zijn schrijfstijl vooralsnog niet geschikt voor
Ultimate X-Men. Zijn werk is te anders in vergelijking met
de daadkrachtige, bijna bombastische schrijfstijl van zijn
voorganger Millar. En een verschuiving van widescreen actie
naar diepzinnige dialogen is het laatste wat deze serie nodig
heeft. Dat het tekenwerk te krasserig en inconsistent is,
helpt evenmin. Pratende hoofden zijn snel saai, zeker met
de stijl van Finch.
Spijtig maar waar, Ultimate X-Men
blijft een probleemkindje. De laatste tijd twijfel ik zelfs
hardop of ik het wel wil blijven sparen en dat is een gedachte
waarop ik een jaar of drie geleden bij de succesvolle lancering
niet zo snel had gerekend.