Met de gelijknamige film op komst
is het geen verrassing dat Dark Horse deze maand de stripbewerking
Aliens vs Predator aankondigt. Tussen een volle rij paperbacks
bevindt zich overigens ook een nieuwe druk van Hard Boiled,
de klassieker van de heren Frank Miller en Geof Darrow, plus
de eerste van een reeks GoGirl! original graphic novels door
Trina Robbins en Anne Timmons.
In het katern DC, dat ondanks de frisse
lay-out ietwat minder overzichtelijk is geworden, wordt met
gepaste trots aangekondigd, dat Majestic de overstap maakt
van het WildStorm universum naar het DC universum. Is dit
het begin van de samensmelting waar in de wandelgangen al
over wordt gespeculeerd? Bij Batman is het weer tijd voor
een enorme crossover. Batman: The 12-Cent Adventure geeft
de aftrap voor 'War Games,' een verhaallijn die door bijna
alle gerelateerde series loopt en veel lezers zal wegjagen.
Kevin J Anderson mag na zijn werk voor Marvel aan de slag
voor JSA: Strange Adventures en WE3 is alleen al vanwege de
makers Grant Morrison en Frank Quitely verplichte kost. Voor
de liefhebber: de Absolute Planetary hardcover staat voor
oktober.
Erik Larsen onderstreept in zijn korte
voorwoord dat Image toch vooral goede comics uitgeeft. Kan
best, maar ik zie daar weinig van terug op de planken bij
de stripwinkel. Thematiek, makers, manier van uitgeven; het
gebeurt vrij vaak dat ik daar al op afknap. De uitgeverij
mag zich in ieder geval verheugen op de terugkeer van Masters
of the Universe. Ook Michael Avon Oemings graphic novella
Six klinkt me zeer goed in de oren en de miniserie Ultra,
gemaakt door onbekend talent, wil ik een kans geven.
Aan nieuwe series bij Marvel geen
tekort. Deze maand blijft de teller steken op vijf, waarbij
duidelijk wordt dat het moet gaan om spin-offs van populaire
reeksen (bijvoorbeeld een verse Ultimate comic), of een comic
die inspeelt op gevoelens van nostalgie onder het oudere publiek
(bijvoorbeeld X-Force door Fabian Nicieza en Rob Liefeld).
Beide elementen gaan samen, want Ultimate X-Men viert met
nummer vijftig de terugkeer van tekenaar Andy Kubert. Dat
met de start van zo veel overbodige titels nauwelijks aandacht
wordt besteed aan het stopzetten van X-Statix, past helemaal
in het huidige beleid van Dan Buckley en Joe Quesada. Een
comic moet primair geld opleveren. Kwaliteit is van secundair
belang.
Na een overvol programma voor juli
houden de independents zich in augustus rustiger. Naast de
vaste titels zijn het immers voornamelijk nieuwe projecten
waar ik niet warm voor loop, zoals de zoveelste poging tot
het lanceren van Rob Liefelds Youngblood: Bloodsport bij Arcade.
Michael Turner gaat ook voor poging nummer twee met zijn Soulfire,
terwijl Jeff Smith het bij Cartoon Books meteen groots aanpakt
en de complete Bone in één oversized bundel
uitgeeft. Fantagraphics biedt een mooie hardcover vol werk
van Jaime Hernandez aan, Oni Press lanceert de Sam Kieth miniserie
Ojo en het gedeelte van Tokyopop wordt per maand groter. Weinig
boeiends bij Top Shelf, maar dat geeft niet; vorige maand
was duur genoeg.
comics
:: in
seaguy
(dc) De laatste tijd koop ik weinig nieuws
en wat ik dan aan nieuw materiaal koop, is beperkt tot een
handjevol graphic novels, wat specials of kortlopende miniseries.
Het is een trend waar ik verandering in wil brengen, want
niets is zo lekker als het elke maand voor eventjes opgaan
in een goed geschreven en goed getekende fantasiewereld. Gelukkig
zit onder die graphic novels, specials en miniseries ook veel
leuks.
Het nieuwste voorbeeld is Seaguy,
een driedelige mini van Vertigo, gemaakt door schrijver Grant
Morrison en tekenaar Cameron Stewart. Zo op het eerste gezicht
is het verhaal voor Morrisons doen eenvoudig: een held en
zijn hulpje raken betrokken bij een wild avontuur dat het
duo naar alle uithoeken van de wereld brengt. Tussen de regels
door is het echter een satirische analyse van onze consumptiemaatschappij
en van de comicwereld waarneembaar. Mickey Eye? Een superheld
die zijn dagen slijt in een draaimolen?
Ja, het is onmiskenbaar Morrison,
die met zijn bizarre ideeën ruim baan geeft aan Stewart.
De vrij cartooneske stijl geeft het tekenwerk iets toegankelijks,
terwijl vooral de gezichten voldoende detail kennen voor een
breed scala aan gelaatsuitdrukkingen en dus voor diepgang.
Het mag dan allemaal vrijblijvend zijn; voor wie verder wil
kijken dan het laagje entertainment bieden zowel de teksten
als de tekeningen veel om goed over na te denken en natuurlijk
om hard om te grinniken.
Jammer dat Seaguy na een paar nummers
weer voorbij zal zijn. Aan de andere kant, dit is het soort
comic dat nooit werkt als maandelijkse reeks. Misschien dat
ik daarom minder snel een nieuwe serie op mijn lijstje bijschrijf?
Het wordt toch eens tijd voor een grondig onderzoek.
comics
:: out
x-statix
(marvel) Hoeveel jaar is het geleden dat schrijver
Peter Milligan en tekenaar Michael Allred de toen zo matige
serie X-Force overnamen en voor een heuse revolutie zorgden?
Vier jaar? Vijf? Het is in ieder geval snel gegaan. Milligan
en Allred werden grote namen in de mainstream, toverden X-Force
om tot uitermate vooruitstrevend en stonden later geheel verdiend
aan de wieg van de relaunch onder de naam X-Statix.
Misschien is het daar misgegaan. Het
kan toeval zijn, maar het is opvallend dat de verhalen eigenlijk
vanaf die herstart onder een andere titel de scherpe rand
verloren. Was het concept van superhelden als populaire beroemdheden
zo snel uitgewerkt? Of hadden de makers hun beste werk achter
de rug en moesten ze steeds vaker terugvallen op het herkauwen
van het beproefde recept? Toen onlangs de grote confrontatie
met de Avengers zich aandiende, was duidelijk dat de reeks
alle momentum had verloren.
Op dat moment twijfelde ik of ik de
serie wilde behouden. De beslissing werd uit handen genomen
toen Marvel bekendmaakte dat in augustus het laatste nummer
zou verschijnen. Ergens was dat te verwachten, aangezien X-Statix
de laatst overgebleven nieuwe serie is uit het tijdperk Bill
Jemas. En we weten allemaal hoe graag de uitgeverij afstand
neemt van de cynische, in zwart leer gestoken richting die
Jemas in was geslagen. Milligan en Allred zagen het vast aankomen,
vandaar de fanboy-achtige crossover met de Avengers.
Het spreekt voor zich dat ik de serie
tot het eind afmaak, al is de kwaliteit van de verhalen de
laatste maanden met dramatisch grote sprongen achteruit gegaan.
Heeft Milligan nog een echte klapper in petto? Eindigt hij
met de dood van álle teamleden of mogen we enige hoop
houden op een herstart over een jaar of vijf?