Dark Horse lanceert in november het
vierdelige Incredibles, gebaseerd op de gelijknamige film
van Pixar. En het moet gezegd, dat de preview aantrekkelijk
is, al is de gehanteerde tekenstijl natuurlijk anders dan
wat in de animatiefilm wordt gebruikt. De komst van Paul Dini's
Jingle Belle kan worden toegejuichd, maar de rest van het
aangebodene is vrij mager. Neem de serie Star Wars: Obsession.
Goed idee, verkeerde tekenaar.
DC hint in de nasleep van 'War Games'
in de richting van een sterfgeval. De tekst die voor het nieuwe
nummer van Robin wordt gebruikt, kan betekenen, dat Spoiler
het slachtoffer van de recente Batman crossover is geweest.
Nou, als men dáár een crossover voor nodig heeft--!
Nieuw deze maand is de serie JLA: Classified, door Grant Morrison
en Ed McGuinness, een project dat door de makers interessant
lijkt. Toch wel jammer is het eind van HERO, maar als The
Question door Rick Veitch en Tommy Lee Edwards daarvoor in
de plaats komt, klaagt niemand. WildStorm lanceert The Intimates.
Hoewel het vreselijk clichématig lijkt, is dit wel
een Joe Casey comic. Goed nieuws zijn de nieuwe paperbacks
van The Losers, Y: The Last Man en Human Target.
Image richt de pijlen op American
Flagg, zowel in twee paperbacks als in een luxe hardcover.
Deze klassieker van Howard Chaykin verdient alle hernieuwde
aandacht en vooral de paperbacks zijn redelijk geprijsd. Daarnaast
begint Paul Grist met zijn nieuwe miniserie Burglar Bill,
lijkt de graphic novel Creased zeer boeiend en, over paperbacks
gesproken, is de bundeling van het door Warren Ellis geschreven
Ministry of Space verplichte kost voor de fans.
Marvel komt voor de verandering weer
met een stapeltje hernummerde series. Het gaat ditmaal om
de series die betrokken zijn bij de Avengers. Naast verse
New Avengers en New Thunderbolts series betekent dit nieuwe
makers voor Iron Man en voor Captain America. Op zich een
doorzichtige marketingtruc, maar Kurt Busiek, Warren Ellis
en Ed Brubaker zijn geen namen waar iemand zomaar nee tegen
zegt. Gelukkig gaat dat gemakkelijker bij de nieuwe Marvel
Team-Up, want dat concept is zó achterhaald. Het valt
trouwens op dat Alan Davis weer niet Uncanny X-Men tekent.
Moeten we ons zorgen gaan maken? Lachwekkend dieptepunt van
deze maand is Spider-Man: India. Marvel weet van gekkigheid
niet meer wat ze met Spider-Man moeten doen.
De indies tonen de trend van een groeiend
aantal in manga gespecialiseerde uitgeverijen, die meteen
allemaal met een grote bak pagina's komen. Ach, ja. Bij AiT
/ Planet Lar is Brian Wood toe aan het slot van zijn miniserie
Demo, bij Avatar lanceert Warren Ellis liefst vier comics,
gemaakt door een zeer breed scala aan tekenaars, Burlyman
Entertainment geeft het startschot voor Geof Darrows Shaolin
Cowboy en Cartoon Books brengt de mooie Bone hardcover op
de markt (dus letterlijk een boek van bijbelse proporties).
Intussen gaan Devil's Due en Dreamwave door met hun uitbreidingsdrift;
als dat maar niet te snel gaat. Verstopt bij Oni is de Kissing
Chaos: Sweet Nothings one-shot. Iets meer aandacht had moeten
kunnen.
comics
:: in
ultimate
spider-man (marvel) De serie bestaat op het
moment van dit schrijven al vijfenzestig nummers, met telkens
precies dezelfde schrijver en telkens precies dezelfde tekenaar.
Dat zou zomaar tot de conclusie kunnen leiden, dat over de
Marvel comic Ultimate Spider-Man weinig nieuws verteld kan
worden. Brian Michael Bendis doet gewoon zijn ding, Mark Bagley
doet gewoon zijn ding, klaar. Zo simpel ligt het echter niet.
Na een voortvarende start en een paar
interessante verhaallijnen leek het even of Bendis zichzelf
in een hoek had geschreven. Te vaak introduceerde hij lachwekkende
bijpersonages uit de reguliere Spider-Man continuïteit
in de Ultimate continuïteit en veel te vaak leidde dat
tot zijwegen die zelden meer konden brengen dan een niet bepaald
subtiele knipoog. Ook Bagley had nogal moeite met de gemiddeld
achttien nummers per jaar. Zijn anders zo stabiele stijl vol
dynamiek en jeugdige energie verruilde de speelse lijnen zo
nu en dan voor haastige, onverzorgde krabbels.
Zo kabbelde dat een aardig tijdje
door, tot het duo makers opeens met een verhaallijn kwam,
waarin niet één, niet twee, maar liefst drie
uit de reguliere continuïteit bekende gebeurtenissen
werden samengepakt tot een coherent geheel. Je moet als schrijver
bijzonder stevig in de schoenen staan, wil je de komst van
Carnage koppelen aan het concept van een kloon van Peter Parker
en vervolgens de toch al opvallende vertelling besluiten met
de dood van een belangrijk bijpersonage. Bendis doet het en
komt ermee weg, mede omdat Marvel de verrassing niet heeft
aangekondigd.
Nu ook Bagley zich door middel van
een enigszins versimpelde doch zeker niet minder sprekende
stijl heeft aangepast aan de aanhoudend strakke deadlines,
kan Ultimate Spider-Man zich de komende tijd weer meten met
het beste wat de comicwereld te bieden heeft. Bendis en Bagley
weten wat aanpakken is.
comics
:: out
the
gray area (image) Toen Image Comics begin
jaren negentig net fris uit de startblokken was gekomen, was
het de vraag van de dag. Geen stripbeurs ging voorbij en geen
tijdschrift verscheen in de winkels (internet stond toen in
de kinderschoenen en kwam niet veel verder dan de nieuwsgroepen)
zonder dat een duidelijk opgewonden fan zich afvroeg, "Wanneer
gaat John Romita Jr naar Image?" De natte droom van de
diehard fan.
Omdat ik één van die
fans van toen was, hoorde ik met een mengeling van nieuwsgierigheid
en verbijstering het nieuws aan, dat Romita Jr bijna tien
jaar na dato alsnog zijn eerste miniserie voor Image zou maken.
Aan de ene kant zou dit nieuws anno 1994 een stuk schokkender
zijn geweest dan anno 2004, maar aan de andere kant bleef
ik benieuwd naar wat de alom gerespecteerde tekenaar bij een
andere uitgeverij zou klaarspelen. Onder meer om die reden
bestelde ik The Gray Area, geschreven door de onbekende Glen
Brunswick.
Het eerste deel viel nogal tegen.
Het scenario, naar een idee van Romita Jr, bleef te lang steken
op het niveau waar de clichés de dienst uitmaken, waar
'good cops' en 'bad cops' zó uit een matige televisieserie
zijn weggelopen en waar een suffe voice-over tevergeefs naar
diepgang zoekt. De dood van het hoofdpersonage en de daaropvolgende
reis naar een schemergebied tussen de hemel en de hel leek
een keerpunt. Helaas, ook het tweede deel verzandde in met
expositie doordrenkte clichés over de opleiding tot
agent voor deze Gray Area.
Wanneer de eerste twee nummers van
een driedelige, overigens vrij prijzige miniserie ver onder
de maat zijn, is het een uitgemaakte zaak. Hoe goed het tekenwerk
ook is (en dat is het) en hoe leuk het ook is om werk van
Romita Jr bij Image te zien (en dat is het), een slechte comic
blijft een slechte comic en wordt geschrapt.