Met Episode III in aantocht, staat
april bij Dark Horse in het teken van Star Wars. Dat is al
net zo terecht als de vele nieuwe manga comics, want zeg je
Dark Horse, dan zeg je sinds jaar en dag Star Wars en manga.
Het werkelijk interessante materiaal komt uit een geheel andere
hoek. Zo begint Eric Powell aan de miniserie Billy the Kid's
Old-Timey Oddities, terwijl Mike Mignola een blik talenten
opentrekt voor de Dark Horse Book of the Dead hardcover.
DC trapt interessant af met de zesdelige
miniserie Batman: Jekyll & Hyde. Niet omdat het concept
zo boeiend is, maar vooral omdat het met Paul Jenkins en Jae
Lee twee makers van formaat in huis heeft. Inmiddels is bekend,
dat Phil Hester de serie Green Arrow verruilt voor Nightwing
en dat lijkt me enigszins ondankbaar. De comics over Superman
besteden voornamelijk aandacht aan Captain Marvel, die duidelijk
toe is aan alweer een revival, maar de marketing wordt echt
doorzichtig bij de miniserie Day of Vengeance, die deel uitmaakt
van de grote crossover Countdown. Howard Chaykins City of
Tomorrow sla ik over, de Vertigo First Taste paperback is
een leuk initiatief en de klapper van de maand moet de Fountain
hardcover van filmmaker Darren Aronofsky zijn.
Image brengt nieuw werk van Ted Naifeh,
een spotgoedkoop nummer van het zeer ondergewaardeerde Invincible
en een handjevol nieuwe series dat lijkt op ongebruikte ideeën
van CrossGen. Dat laatste doet mij niets. Dan ga ik liever
voor de verse trade paperback van The Walking Dead. Toepasselijk
genoeg brengt Top Cow het toppunt van uitmelken: de zoveelste
miniserie op basis van Rising Stars. Natuurlijk weer door
Fiona Avery. Ik pas.
Marvel houdt het voor de verandering
eens bij minder dan zes nieuwe titels, projecten en miniseries.
Sommige van die projecten zijn wel van een zodanig twijfelachtige
kwaliteit, dat het de vraag is of we daar blij mee moeten
zijn. Zelfs een miniserie als Toxin, door Peter Milligan en
Darick Robertson, lijkt me ondanks de twee grote namen niet
meer dan een gimmick. Daarbij wordt met de miniserie Power
Pack de klok niet teruggezet naar de jaren negentig, maar
naar de jaren tachtig. Dat gevoel overheerst ook al bij de
Hercules miniserie. Toppunt van slechte retro is een heuse
Great Lakes Avengers miniserie. Okay, het zijn dan wel de
makers van het altijd lekker komische She-Hulk, maar kom op
zeg, alsjeblieft, het zijn óók de Great Lakes
Avengers! Nou vraag ik je!
Wat indies betreft, valt op dat Dave
Sim na het beëindigen van zijn Cerebus gewoon doorgaat
met het maken van paperbacks. Ditmaal betreft het echter niet
nieuw comicmateriaal, maar een verzameling lezersbrieven.
Kortom, dit is eigenlijk één lange brievenpagina
van bijna zeshonderd pagina's. Bij AiT komt Brian Wood met
zijn nieuwste graphic novel The Tourist, jonge uitgeverij
Alias gooit de kranen meteen wijd open met liefst dertien
nieuwe titels en Dynamite Entertainment lanceert Red Sonja.
Ook Drawn & Quarterly en Fantagraphics blijven een beetje
bekende koeien uitmelken, maar gelukkig biedt IDW reden tot
veel enthousiasme met het begin van Jon Sable: Bloodline,
uiteraard net als vroeger geschreven en getekend door Mike
Grell.
comics
:: in
ultimates
2 (marvel) Sinds kort zijn de Ultimates weer
terug. De vorige reeks bleek zowel een groot succes als een
grote frustratie. Het succes lag met populaire makers als
Mark Millar en Bryan Hitch net zo voor de hand als de frustratie,
want Hitch staat al vele jaren bekend als een tekenaar die
een maandelijkse serie eigenlijk niet aankan.
Voor het eind vorig jaar gelanceerde
Ultimates 2 koos Marvel een geheel andere strategie. Geen
pauzes of uitstel, de serie werd pas aangekondigd toen de
makers een meer dan redelijke voorsprong op hun deadlines
hadden opgebouwd. Daardoor zijn de eerste twee nummers keurig
op tijd verschenen en geven de aankondigingen voorlopig goede
hoop dat dit ook bij de komende nummers het geval blijft.
Hoewel een tekenaar als Hitch het wachten waard is, blijft
een maandelijkse portie natuurlijk leuker.
Als gevolg van de vele vertragingen,
het afronden van de vorige serie en het lanceren van de nieuwe
reeks hanteert Marvel nu een soort seizoensaanpak, waarbij
elke reeks het best vergeleken kan worden met een seizoen
van een televisieserie. Noodgedwongen of niet, Millar weet
daar wel raad mee. Net als tijdens het vorige seizoen is hij
bezig met een nogal rustige opbouw naar een onvermijdelijke
climax, waarbij hij ruimte maakt voor diepte en tegelijkertijd
de onderliggende spanning opvoert. Het resultaat? Een prima
leesbare comic.
Daarmee is Ultimates 2 vooralsnog
net zo interessant als de vorige reeks. Anders, dat wel, maar
niettemin lekker vlot geschreven, met een volwassen randje,
aangevuld door tekenwerk dat zo realistisch en gedetailleerd
is, dat je enkel kunt hopen dat Millar en Hitch het zo lang
mogelijk volhouden.
comics
:: out
legion
of super-heroes (dc) Mark Waid en Barry Kitson,
dat zijn wel namen waar de gemiddelde comicliehebber het bed
voor uitkomt. Terecht, want Waid heeft de afgelopen jaren
bewezen dat hij een schrijver met een eigen stem is en Kitson
heeft in die periode duidelijk laten zien dat zijn vloeiende
tekenstijl zowel modern als tijdloos is.
Zet dat duo op een nieuwe comic over
het Legion of Super-Heroes en het succesverhaal kan beginnen.
Althans, zo is de theorie. In de praktijk werkt dat net even
anders. Het punt is namelijk, dat in poging tot het toegankelijk
maken van de nieuwe reeks, de oude continuïteit buiten
beschouwing wordt gelaten. Dat is voor een deel wel terecht,
want na decennia tijdreizen was het Legion geen toonbeeld
van een gemakkelijk doorgrondbaar team helden, maar het is
een aanpak die tevens zo zijn nadelen heeft.
Dat begint al bij het opnieuw introduceren
van het team en de teamleden, want daarvoor is erg veel expositie
nodig. Helaas blijft dat niet beperkt tot tekstkaders met
droge uitleg; het verteltechnisch trucje van de nieuweling
die alles uitgelegd moet krijgen, steekt ook hier de kop op.
Tel daarbij op, dat de hoofdpersonages meer dan voorheen worden
neergezet als echte tieners (compleet met puberaal gedrag,
geflirt en hun impulsieve daden) en het is duidelijk, dat
de trouwe fans weinig meer van hún Legion herkennen.
Aan Kitson ligt het niet. Zijn open
tekenstijl draagt de serie. Het is echter niet voldoende.
Daarvoor doet Waid het te veel op de automatische piloot.
Het is best aardig, maar niet boeiend genoeg, het is wel verfrissend,
maar zeker niet onderscheidend genoeg. En zo valt Legion of
Super-Heroes toch flink tegen.