In de maand april verschijnt eindelijk
een nieuwe Hellboy miniserie bij Dark Horse. Het pleit zeker
voor maker Mike Mignola, dat The Island niet vorig jaar precies
op tijd voor de bioscoopfilm is uitgebracht, maar gewoon wanneer
het Mignola zo uitkomt. Ook nieuw en interessant zijn de miniserie
Scarlet Traces met tekenwerk van D'Israeli en een nieuwe bundeling
oude verhalen van Paul Chadwicks creatie Concrete.
Batman, Batman en nog eens Batman.
Dat is al een paar maanden het motto van DC en ook deze maand
is dat zo met weer een Year Oni miniserie. Elders in het DC
universum keert Donna Troy terug in een vierdelige mini, geschreven
door Phil Jimenez. Ook hier wordt beloofd, dat de gebeurtenissen
uit de comic grote gevolgen zullen hebben voor allerlei andere
series, zoals bijna alles sinds Identity Crisis lijkt toe
te werken naar iets veel groters. WildStorm kondigt de inmiddels
twee keer uitgestelde Astro City: The Dark Age aan, gokt op
zeker met een verse miniserie door Alan en Leah Moore en lanceert
Wildsiderz, het nieuwe project van de chronisch vertraagde
J. Scott Campbell. Aanrader van de maand is de stripbewerking
van Neil Gaimans Neverwhere. Helaas zonder Gaiman, dat wel.
Image houdt het bij de mengeling van
oud en nieuw waar ik vorige maand al over sprak. Zo is het
in april tijd voor een herdruk in kleur van Robert Kirkmans
Battle Pope, krijgt ShadowHawk een spin-off, worden de eerste
nummers van Invincible gebundeld in een reusachtige hardcover
en heeft Joe Jusko eindelijk zijn Tomb Raider special af.
De aanrader van de maand hier is de nieuwe serie Strange Girl,
door Rick Remender en Eric Nguyen.
House of M. Het is de megacrossover
waar deze zomer niemand meer omheen kan en Marvel zet hoog
in. De aftrap wordt gegeven door de gelijknamige mini van
acht delen, door Brian Michael Bendis en Olivier Coipel, maar
Spider-Man: House of M verraadt, dat de ambities breder zijn
en dat de verhaallijn zich als een inktvlek over het Marvel
universum zal verspreiden. Al die miniseries vallen op. Neem
het vijfdelige Gravity, door Sean McKeever en Mike Norton.
Want is dat niet al net zo kansloos als Machine Teen van vorige
maand? Gaat het niet te ver? Een snelle blik leert immers,
dat het totale aantal miniseries voor april op vierentwintig
uitkomt. Ja, je leest het goed. Je zou bijna vergeten, dat
J. Michael Straczynski's Dream Police deze maand zijn debuut
maakt.
Bij de indies begint Alias met het
vertalen van de Europese stripreeks XIII. Ook interessant,
maar van een heel andere orde, zijn de nieuwe Slave Labor
comic Emo Boy, het eerste nummer van Red Sonja bij Dynamite
Entertainment en de start van Joe Casey als schrijver van
G.I. Joe bij Devil's Due. Een pikant detail bij Devil's Due:
ondanks de 'belofte' dat hun superheldencomics nóóit
in paperback zouden verschijnen, wordt het eerste verhaal
van de reeks Defex nu wél gebundeld. Wat een nepperij!
IDW verrast met de op de televisieserie gebaseerde comic Angel:
The Curse en tussen de zondvloed aan manga valt verder eigenlijk
alleen The Plot op, het door W.W. Norton uitgegeven laatste
nieuwe werk van de onlangs overleden comiclegende Will Eisner.
comics
:: in
manhunter
(dc) Schrijver Marc Andreyko draait al heel
wat jaartjes mee in de comicwereld. En toch wordt zijn nieuwe
DC comic Manhunter door iedereen genegeerd. Van de recensenten
tot de fans, niemand besteedt aandacht aan de serie die zich
in potentie toch met gemak zou kunnen meten met de beste crime
noir van dit moment.
Het basisgegeven is niet zo vernieuwend.
Kate Spencer is een juriste die niet alleen de gebruikelijke
criminelen maar ook die criminelen met bovenmenselijke gaven
achter slot en grendel moet pleiten. In het geval van een
gevaarlijke schurk als Copperhead betekent vrijspraak echter
per definitie, dat hij meer slachtoffers zal maken. Kate is
het zat en besluit dat ze het recht dan maar in eigen hand
moet nemen. Dat is het begin van haar carrière als
de nieuwste Manhunter; dat is geen gemakkelijke taak voor
een gescheiden moeder met een drukke baan en een zoontje.
Deze menselijke details, dat zoeken
van evenwicht tussen haar werk, haar privé-leven en
haar kersverse bestaan als superheld, maken van Kate een boeiend
en veelzijdig karakter. Haar cynisme geeft de serie iets volwassens,
waardoor ook de toon van de superheldenelementen grimmiger
en realistisch kan zijn. Tel daar nog bij op, dat het tekenwerk
van Jesus Saiz prima aansluit op het realisme van het verhaal,
maar tegelijk cartoonesk genoeg is voor het neerzetten van
de gekostumeerde helden en het is duidelijk, dat alles klopt.
Desondanks wil het niet vlotten met
Manhunter. Zelfs niet na een misschien wat geforceerde tie-in
met de crossover Identity Crisis. En dus kun je de klok erop
gelijk zetten, dat DC de serie binnen nu en een jaar stopzet.
Dat zou zonde zijn, want Manhunter is een goede, degelijke
en spannende comic.
comics
:: out
grimjack:
killer instinct (idw) Het idee, zo zou je
denken, is genoeg voor horden likkebaardende dertigers. De
terugkeer van GrimJack, gewoon weer geschreven door John Ostrander
en ook gewoon weer getekend door Timothy Truman. Giet het
in de vorm van een miniserie, zoals IDW Publishing dat heeft
gedaan, en je zou zeggen dat succes gegarandeerd is.
Na twee verschenen nummers valt de
praktijk echter nogal tegen. De fans krijgen precies wat ze
willen, namelijk de GrimJack van de jaren tachtig. En naar
maatstaven van de jaren tachtig, is deze reeks het predicaat
'geweldig' waard. Anno 2005 zijn de maatstaven voor een goede
comic uiteraard anders. Wij zijn gewend aan het lagere vertelritme
van de decompressed storytelling, wij stellen hoge eisen aan
de dialogen en van het tekenwerk verwachten wij daverende
widescreenactie en indringend fotorealisme.
Dan is de nieuwe GrimJack opeens toch
niet zo geweldig. Dan valt pas op, hoe clichématig
al die dialogen zijn die Ostrander zijn personages in de mond
legt. Hoe doorzichtig het zo eenvoudige verhaal is. Hoe vaak
van scène wordt gewisseld, zodat bijna niet sprake
is van diepgang. En hoe het tekenwerk van Truman door de jaren
heen veelal hetzelfde is gebleven. Toegegeven, het is een
begenadigd artiest en zijn werk heeft uitstraling, maar sprake
van echte ontwikkeling is hier niet. Hij is aan alle kanten
ingehaald door jong talent.
Twee nummers, meer dan dat was niet
nodig. Twee nummers GrimJack: Killer Instinct en mijn enthousiasme
was al dusdanig getemperd, dat ik mijn lijstje vaste comics
erbij heb gepakt, een rode viltstift van mijn bureau heb gepakt
en een dikke streep door deze serie heb gezet. Hopelijk slaagt
IDW wel met Jon Sable.