In augustus brengen Paul Jenkins en
Humberto Ramos hun ideeën naar Dark Horse. Prima nieuws
voor de lezers die hun werk voor Spectacular Spider-Man leuk
vonden, want de preview van de zesdelige miniserie Revelations
belooft veel goeds. De vierdelige reeks Aeon Flux klinkt eveneens
interessant. Niet omdat het vooruitloopt op de speelfilm.
Wel vanwege de ondergewaardeerde schrijver Mike Kennedy.
Gezien de film is het heel logisch
dat DC blijft inzetten met meer comics over Batman. Het twaalfdelige
Batman: Journey Into Knight lijkt de moeite waard vanwege
tekenaar Tan Eng Huat. Over tekenaars gesproken, persoonlijk
had ik graag iemand anders dan Ian Churchill gezien als vaste
tekenaar voor de nieuwe Supergirl, maar dat neemt niet weg,
dat ik een deel meepak. Terwijl de Crisis-miniseries voortkabbelen,
wordt met Jack Cross een nieuwe serie van Warren Ellis gelanceerd,
doen Alex Ross en Jim Krueger hun oude trucje van Earth X
met het twaalfdelige Justice en keert J. Scott Campbell eindelijk
terug met iets nieuws in de vorm van Wildsiderz. Fans van
Alan Moore mogen de nieuwe Top 10 en de hardcovers van V For
Vendetta en Watchmen zeker niet missen.
Bij Image klinkt het startschot voor
enkele nieuwe comics die oorspronkelijk uit het circuit van
de independents komen. Ant ziet er goed uit, Dusty Star was
vroeger bij Caliber altijd de moeite waard en de paperback
van Gun Fu betekent voor maker Howard Sum de terugkeer naar
de plek waar het voor hem allemaal begon. Het experimentele
Indigo Vertigo spreekt overigens ook zeer aan. Top Cow probeert
het intussen met Necromancer. Tja. Gaap.
Het grote nieuws van Marvel is deze
maand niet de reusachtige crossover House of M, maar de verrassende
terugkeer van de Annual. Voor de titels uit het Ultimate universum,
nog wel. Voegen ze nu ook werkelijk wat toe of is het net
als vroeger een excuus voor een veel te hoge coverprijs en
een irrelevant verhaal? Verder keert Daredevil: Father eindelijk
terug, uiteraard wel met een Director's Cut van het lang geleden
uitgebrachte eerste deeltje, starten Brian Michael Bendis
en Alex Maleev aan hun afscheidsverhaal voor de maandelijkse
Daredevil en wordt begonnen aan 1602: New World met de relatief
onbekende makers Greg Pak en Greg Tocchini. Voor wie het boeit:
het ernstig vertraagde laatste deel van NYX staat ook voor
augustus. Voor mij hoeft dat niet meer.
De independents pakken uit, zo aan
het eind van de zomer. Adhouse Books publiceert Hope Larsons
graphic novel Salamander Dream, AiT is toe aan de derde paperback
van Mike Brennans Electric Girl, Blue King Studios lanceert
met The Black Heart Irregulars een serie die me erg boeiend
lijkt en Oni Press komt met Lola, de nieuwe graphic novel
van J. Torres. Speakeasy verrast met een mooie bundeling van
wat ooit een miniserie bij Vertigo was, namelijk 2020 Visions
van Jamie Delano, maar het interessantst is toch Tricked,
een nieuwe graphic novel van Alex Robinson, de maker van de
klassieker Box Office Poison (die meteen een nieuwe druk krijgt).
Tel daar mijn gebruikelijke titels bij op en het moge duidelijk
zijn, dat het een dure maand wordt.
comics
:: in
concrete
(dark horse) Vorige maand besprak ik een miniserie
die bijna was afgelopen. Deze keer ga ik een stapje verder,
want de Dark Horse miniserie Concrete: The Human Dilemma ís
al helemaal afgelopen. Toch verdient het een bespreking, want
het behoort overduidelijk tot de betere series van de afgelopen
maanden.
Schrijver en tekenaar Paul Chadwick
heeft een tijd lang niets van zich laten horen op het comicfront.
Dat kwam vooral omdat hij bezig was met andere zaken. Niettemin
is zijn creatie Concrete al die tijd een belangrijke rol blijven
spelen in zijn leven. In veel opzichten is deze liberale reus
met een hart van goud (figuurlijk) en een huid van beton (letterlijk)
namelijk als een spreekbuis voor de maker, een instrument
waarmee Chadwick zijn eigen visie kan geven over de politieke
en sociale onderwerpen die in weinig andere comics worden
besproken.
In The Human Dilemma draait alles
om geboortebeperking en overbevolking. Concrete, waarvan altijd
werd aangenomen dat hij onvruchtbaar was, wordt gevraagd als
een woordvoerder van een grootse campagne voor kinderloos
partnerschap en vrijwillige sterilisatie. De ironie slaat
onverbiddelijk toe zodra blijkt, dat Concrete wel degelijk
nageslacht kan produceren. Parallel aan het hoofdverhaal lopen
ook nog enkele subplots over liefde, het huwelijk en over
ontrouw. Het is de verdienste van Chadwick dat hij alles menselijk,
intelligent en volwassen houdt.
Als miniserie laat Concrete: The Human
Dilemma wel wat steekjes vallen. Niet alle conflicten worden
namelijk binnen de zes nummers afgerond. Maar die zes nummers
zijn zeker voldoende bevestiging, dat Chadwick nog lang niet
klaar is met Concrete en dat die jaren rust niet ten koste
zijn gegaan van zijn talent.
comics
:: out
spawn
(image) Het is vrij lang geleden dat ik op
deze plek over Spawn heb gepraat. Dat kan de indruk wekken,
dat in de tussentijd weinig is veranderd aan mijn mening over
en de status-quo van deze reeks. Maar dat is niet het geval.
En toch staat Todd McFarlane's geesteskind nog altijd onder
het kopje 'out'. Waarom is dat?
Het gebrek aan rode draad is de laatste
anderhalf jaar immers ruimschoots gecompenseerd. De duivelse
Mammon is een intrigerend personage gebleken waar schrijver
Brian Holguin zijn verschillende verhaalstrengen omheen heeft
kunnen wikkelen en met het honderdvijftigste nummer op komst,
lijkt het erop dat alle zijweggen samenkomen. Tekenaar Angel
Medina levert vaker nummers af waarin hij niet vervalt in
al zijn oude fouten van chaotische composities en panels.
En toch heeft Spawn de laagste gemiddelde score van alle series
die ik spaar.
Deels ligt het aan de inkleuring,
die overheersender wordt en de tekeningen meer en meer verbergt
onder een laag welhaast fluorescerende groentinten. Deels
ligt het aan de manier van schrijven, die intussen bijzonder
summier is geworden en daarmee veel aan diepgang en complexiteit
heeft ingeboet. Maar het belangrijkste punt van kritiek is
een inhoudelijke: de keuze voor Spawn als outsider betekent
namelijk een gebrek aan herkenbare gezichten van vroeger,
met voorop de familie Fitzgerald (jarenlang het menselijke
hart van de serie).
Met andere woorden, Spawn is vandaag
de dag beduidend samenhangender dan krap anderhalf jaar geleden.
Ook is de comic in het algemeen nu ietwat beter dan toen.
Dat neemt echter niet weg, dat ik mijn conclusie van vorige
keer kan overnemen: het moet niet alleen beter, ik weet dat
het beter kán. Veel beter.