Oktober brengt voor Dark Horse Comics
meer van hetzelfde. Tekenaars Paul en Pat Lee, voorheen Dreamwave,
mogen de verliezen van hun faillissement wegpoetsen met de
vierdelige miniserie Conan and the Demons of Khitai, de veelzijdige
mangacomics worden afgewisseld met horrortitels als The Goon
en Kelley Jones' miniserie The 13th Son en al dat Star Wars
voelt na de laatste speelfilm nu toch niet echt meer op zijn
plek.
Moeten we het bij DC nog over iets
anders hebben? Nee, toch? Alles staat in het teken van het
eerste deel van de nieuwe miniserie Infinite Crisis. De cover
van Jim Lee mag dan vrij standaard zijn, met Geoff Johns als
schrijver en met Phil Jimenez als tekenaar heb ik hier wel
vertrouwen in. Het siert de uitgever trouwens dat ze niet
al het geld op één paard zetten. Want met Steve
Niles en Scott Hampton voor de mini Batman: Gotham County
Line halen ze makers van formaat binnen, met de nieuwe softcover
van Grant Morrisons klassieker Arkham Asylum gaat de wens
van veel lezers in vervulling en bij Vertigo wordt met Loveless
van Brian Azzarello En Marcelo Frusin een zeer interessante
titel gelanceerd. En ook aardig: WildStorm en DC smelten verder
samen in Captain Atom.
Bij Image trapt Rick Remender af voor
zijn nieuwe serie Fear Agent, getekend door Tony Moore en
om die reden dus een comic om in de gaten te houden. De ondergewaardeerde
miniserie Grounded is toe aan het derde nummer, Todd McFarlane
gebruikt de overgang naar een nieuw team makers als excuus
voor een prijsverhoging van Spawn en Top Cow probeert nog
maar eens wat met de serie V.I.C.E. Uiteraard met drie verschillende
covers.
Na een periode waarin miniseries opeens
het hoogste goed waren, probeert Marvel het langzaamaan met
nieuwe reguliere series. Voorop staat natuurlijk het door
Peter David geschreven Friendly Neighborhood Spider-Man, de
comic die meteen het begin inluidt van de crossover 'The Other'.
She-Hulk mag het opnieuw proberen, bijgestaan door het oude
team makers, terwijl Nick Fury's Howling Commandos de weg
van de horrorcomic inslaat. Horror is tevens het toverwoord
in deze themamaand, want met vier specials wordt vrijwel alle
klassieke monsters weer nieuw leven ingeblazen; de covers
van Eric Powell zijn in ieder geval helemaal ráák.
Een beetje verstopt maar de moeite zeker waard, is de nieuwe
titel Book of Lost Souls, door J. Michael Straczynski en Colleen
Doran.
In het katern indies verdient The
Haunted Mansion de aandacht, een nieuw project van Roman Dirge
bij Slave Labor. Bij diezelfde uitgeverij lanceert Andi Watson
intussen het vierdelige Paris, met tekenwerk van Simon Gane.
En kijk, Joe St. Pierre leeft nog! De vroegere tekenaar van
Valiant doet het nu in zijn eentje bij Astronaut Ink en maakt
de titel Bold Blood. Blue King Studios maakt reclame voor
de serie Black Heart Irregulars met een citaatje van een zekere
Olav Beemer (klinkt als een onbetrouwbaar figuur), Fantagraphics
is toe aan deel zestien van de ACME Novelty Library, IDW lanceert
de Transformers en de door Marvel zo uitgespuugde Bill Jemas
begint bij zijn 360ep Inc met de nieuwe serie Advent Rising:
Rock The Planet.
comics
:: in
ultimate
fantastic four
(marvel) Mark Millar en Greg Land. Ja, kan
het nog verkeerd gaan met die twee namen? De éen staat
bijna in zijn eentje symbool voor het enorme succes van Marvels
Ultimate-lijn, de ander heeft de laatste paar jaar bij CrossGen
bewezen, dat hij minstens van hetzelfde niveau is als John
Cassaday. Een uniek paar.
Sinds vorige maand werken zij samen
aan de serie Ultimate Fantastic Four, een serie die het afgelopen
jaar onder leiding van schrijver Warren Ellis een licht populair-wetenschappelijk
randje heeft gekregen. Millar laat deze insteek vooralsnog
los. Hij richt zich op concepten als parallelle dimensies
en zombies. Volgens de eerste geruchten zou het hier gaan
om een crossover tussen het Ultimate en het reguliere universum,
maar dat bleek een voorbeeld van hype die sterker was dan
de realiteit. Maar wat niet is, kan nog komen.
In de tussentijd hebben Millar en
Land vooral lekker veel plezier. Als altijd houdt Millar de
vaart erin. Terwijl hij laat zien, dat Robert Kirkman met
zijn Walking Dead niet de enige is die uit de voeten kan met
gevaarlijke zombies, biedt zijn script tevens voldoende ruimte
voor spectaculaire panoramashots. En daar weet Land raad mee.
Bijgestaan door het sfeervolle kleurwerk van Justin Ponsor
schept hij pagina na pagina een heerlijke sfeer, waarbij zijn
hyperrealistische stijl eerder statig dan houterig is. Zoals
het hoort.
Revolutionair is Ultimate Fantastic
Four niet. Onder de nieuwe makers worden wel nieuwe paden
betreden, wat voor nu voldoende is. Millar is bovendien een
schrijver bij wie de diepgang vaak impliciet of indirect in
een vertelling wordt verwerkt. Laat hem eerst maar even zijn
plezier hebben.
comics
:: out
strange
girl (image) Rick Remender is een naam die
we in de gaten moeten houden. Althans, als we de mensen bij
Image Comics mogen geloven. Of beter gezegd, als we de hypemachine
bij Image moeten geloven, want de schrijver krijgt daar het
ene na het andere project in de schoot geworpen. Is de hype
terecht of niet?
Een paar maanden geleden lanceerde
Remender samen met tekenaar Eric Nguyen de comic Strange Girl.
In deel een laat hij zijn lezers kennismaken met Beth, een
jonge meid die als één van de weinigen overblijft
na de bijbelse Dag des Oordeels. Op zich een fascinerend concept,
zowel vanuit intellectueel als komisch perspectief, maar omdat
het verhaal direct daarna een flinke sprong door de tijd maakt
en zich richt op deze postapocalyptische wereld, worden veel
van die spreekwoordelijke deuren snel in het slot gegooid.
Gemiste kansen of niet, Nguyens tekenwerk
is een uitdaging, dat staat vast. Hij doet het van begin tot
eind op de computer en die moderne aanpak geeft zijn gestileerde
lijnwerk en zijn langgerekte figuren net dat beetje extra.
Het grootste nadeel is echter, dat zijn werk soms diepte mist.
Tel daar nog bij op, dat de inkleuring vaak zo overheersend
is, dat op sommige pagina's volstrekt onduidelijk is wat nu
precies met wie gebeurt, en het is helder, dat ook het visuele
aspect van deze serie extra aandacht nodig heeft.
Op basis van Strange Girl is de grote
populariteit van Remender derhalve niet helemaal gerechtvaardigd.
Zijn verhalen zijn leuk bedacht, maar de uitwerking is clichématig
en vooral zijn dialogen zijn geregeld stuitend slecht. Voor
mij is het niet genoeg, vandaar dat ik de serie heb laten
vallen.