Kurt Busiek, Len Wein en Kelley Jones
bundelen hun toch niet onaanzienlijke krachten voor de vierdelige
Dark Horse miniserie Conan: Book of Thoth. Maart biedt meer
voor de jubileumvierende uitgeverij, waaronder meer Hellboy,
heel veel meer manga en een verrassend uitstapje naar de komische
kant van Star Wars in de vorm van Star Wars: The Return of
Tag & Bink, een tweedelige miniserie door Kevin Rubio
en Lucas Marangon.
Voor DC is maart een spannende maand,
want dan klinkt het startschot voor het al veelbesproken One
Year Later, waarbij elke mainstreamcomic het jaar aan continuïteit
na Infinite Crisis gewoon even vrolijk overslaat. Veel van
de series krijgen meteen een nieuw team makers of een totaal
nieuwe invulling. Wat te denken van James Robinson als schrijver
van Batman, Bruce Jones als schrijver van Nightwing en Greg
Rucka als schrijver van Supergirl? En als dat niet genoeg
is, veranderen de series Legion en Hawkman bovendien van titel.
Interessante tijden, dus. Bij WildStorm gaat alle aandacht
uit naar de nieuwe miniserie met Red Sonja (dat is een coproductie
met Dynamite) en bij Vertigo is American Virgin van Steven
Seagle en Becky Cloonan zeker dé verplichte kost van
deze maand.
Image lanceert erg veel nieuwe miniseries,
reguliere series en graphic novels. Helaas zit tussen deze
enorme overdaad weinig werkelijk interessants, al is het vervolg
op het intrigerende Small Gods een uitzondering op die regel.
Het grootste nieuws moet komen van Top Cow, dat met Ron Marz
en Pat Lee als makers de serie Cyberforce lanceert. Een leuke
schrijver, dramatisch slechte tekenaar, dus ik pas toch maar.
En nog meer Rising Stars? Moet dat echt?
Marvel zet op meerdere fronten hoog
in. Dat is het resultaat van allerlei losse imprints en 'families'
van titels, zodat nu in dezelfde maand schokkende dingen gebeuren
in de Ultimate comics en in het reguliere universum, waar
zich weer een nieuwe crossover aandient. Intussen beginnen
J. Michael Straczynzki en Gary Frank aan Squadron Supreme,
de opvolger van Supreme Power, terwijl Joe Casey zich uitleeft
op de miniserie Fantastic Four: First Family en elders Brian
Reed begint aan de nieuwe serie Ms. Marvel. Ook erg interessant
is het handjevol specials over het New Universe als voorproefje
van een verse kijk op dat oude concept. En daar Marvel toch
Marvel is, wordt New Thunderbolts weer Thunderbolts, zodat
het honderdste nummer gevierd kan worden.
De independents zijn relatief kalm,
deze maand. Scott Morse is gelukkig een lichtpuntje, want
zijn Noble Boy, uitgegeven door AdHouse, belooft weer een
boeiende leeservaring. Voor de fans van Mark Kalesniko brengt
Fantagraphics een herdruk van ouder materiaal uit, in de vorm
van de graphic novel Alex, bij Oni Press is het eindelijk
weer tijd voor Queen & Country en Speakeasy gooit opnieuw
een aantal nieuwe miniseries tegen de muur aan. Top Shelf
blijft een beetje achter. Zij geven de laatste tijd te vaak
maar weer eens een nieuwe druk uit van een bestseller. Deze
keer zijn dat Box Office Poison en Tricked. Het wordt tijd
voor wat nieuws, lijkt me.
comics
:: in
x-factor
(marvel) De tijden dat Peter David geen kwaad
kon doen, liggen ver achter ons. Ergens halverwege de jaren
negentig verliet hij niet helemaal vlekkeloos de Marvel serie
Hulk en in de periode daarna richtte hij zich vooral op werk
bij de concurrent. Deze eeuw is daarin verandering gekomen.
Peter David is terug. Zelfs bij de Hulk.
Met de miniserie Madrox bewees David
dat hij het nog altijd kan. Geheel in stijl van zijn werk
voor X-Factor liet hij zien, dat drama en humor elkaar niet
uitsluiten. De miniserie sloeg aan en zo lanceerde Marvel
de opvolger die, hoe kan het ook anders, weer gewoon X-Factor
heet. Het eerste deel is bijzonder ontoegankelijk. In vrijwel
alles bouwt het voort op Madrox en soms zelfs op de vorige
reeks van X-Factor. Eigenlijk is de comic dus automatisch
voor de wat oudere lezer, zowel wat betreft de voorkennis
als wat betreft thematiek. De verhalen zijn pittig, de humor
zwart en zelfs het op zich elegant cartooneske tekenwerk wordt
donker gehouden.
X-Factor is het soort 'mutant noir'
dat David altijd al heeft willen schrijven. Met Ryan Sook
heeft David bovendien een tekenaar gevonden, die zijn visie
prima op papier kan brengen en alle subtiliteiten van zijn
script tot leven kan laten komen. Een mooi en veelbelovend
debuut, dus, zo op de valreep van het oude jaar.
comics
:: out
down
(image) Warren Ellis en Tony Harris, het zijn
twee namen die de fans van goede comics heel hard naar de
stripwinkels laten rennen. Terecht, want beide heren behoren
tot de top in hun vakgebied. Samen moet het goed zijn voor
een topcomic. Of toch niet? De door Top Cow uitgegeven miniserie
Down zet je aan het twijfelen.
Het eerste nummer was acceptabel,
maar meer vanwege het tekenwerk dan vanwege het verhaal. Harris
is meesterlijk op het gebied van semi-realistisch tekenwerk
vol dramatiek, sterke composities en herkenbare personages
en dat laat hij hier wederom zien. Ellis levert echter een
verhaal af, dat met speels gemak kan worden omschreven als
Ellis Light. Het zijn gerecyclede ideeën met blauwdrukpersonages
en standaarddialogen. Kortom, het soort verhaal dat Ellis
waarschijnlijk tussen diner en toetje schrijft. Mogelijk op
een servetje. Daarmee zijn we er nog niet. Want slechts na
één nummer is Harris als tekenaar al vervangen
door Cully Hamner.
Wisselende tekenaars op een miniserie,
dat is typisch Top Cow. Hamner is absoluut geen slechte maker,
maar hij is geen Harris. Het breekt Down op, omdat het project
nu pijnlijk wordt ontmaskerd als tussendoortje. Ellis Light
blijft vermakelijker dan veel andere comics, maar het maakt
de teleurstelling er helaas niet minder op.