Dark Horse laat in de maand oktober
schrijver Ian Edginton weer buiten spelen met de miniserie
Hellgate: London. Verbazingwekkend hoe veel werk de beste
man nog krijgt! Ook een nieuwe miniserie is het door Todd
DeZago geschreven Perhapanauts, met tekenwerk van Craig Rousseau.
Verder een aardige bundel over twintig jaar Dark Horse en
eindelijk weer een nieuwe paperback van het meesterlijke The
Goon van Eric Powell.
Het reguliere universum van DC Comics
doet het een maandje rustig aan. Naast de gebruikelijke series
wordt nu namelijk weinig nieuws aangekondigd, of het moet
het op het eerste gezicht verwaarloosbare The Omega Men van
Andersen Gabrych zijn. Grant Morrisons epos Seven Soldiers
loopt ten einde, maar het project is zo vertraagd en is ook
nog zo ondergesneeuwd door de andere grote crossovers van
het afgelopen jaar, dat ik daar geen geld meer aan uitgeef.
WildStorm geeft The Authority, Deathblow en Gen13 een frisse
herstart, die ga ik zeker proberen, terwijl Vertigo alle schijnwerpers
richt op de eerste Absolute Sandman. Honderd dollar duur,
maar de moeite meer dan waard: het is niet alleen een prachtige
oversized uitgave, het is grotendeels opnieuw ingekleurd en
bevat veel extra's.
Image geeft maker Jimmie Robinson
ruim baan voor de tweede reeks Bomb Queen, een overblijfsel
uit het tijdperk dat comics over rondborstige dames nog gemeengoed
waren. Onder diezelfde vlag verschijnt Frank Cho: Women, een
bundel met pin-ups van de maker van Liberty Meadows. Wel boeiend,
een instructieboek over digitaal kleuren. Niet boeiend, alles
wat momenteel onder het kopje van Top Cow op de markt wordt
geslingerd.
Marvel Comics laat het succesvolle
Ultimate universum verder uitbreiden, nu met de negendelige
mini Ultimate Power. Met Brian Michael Bendis als schrijver
en Greg Land als tekenaar ga ik dat zonder enige twijfel proberen.
De herstart van Spider-Girl ruikt naar een commerciële
truc om de reeds drie keer van de ondergang geredde titel
nieuw leven in te blazen, The Irredeemable Ant-Man kan leuk
zijn vanwege schrijver Robert Kirkman maar ik heb mijn twijfels
over de haalbaarheid van de serie en de miniserie Doctor Strange
is verplichte kost voor alle fans van Brian K. Vaughan. Elders
wordt Mike Deodato Jr. de nieuwe tekenaar van Squadrom Supreme,
wat ook interessant nieuws is. De specials over Stan Lee sla
ik over, Ed Brubakers nieuwe serie Criminal zeker niet.
De independents bieden als altijd
een grote diversiteit. Dat begint deze maand bij Airwave Comics,
die komen met Alan Moore's Exit Interview. Een interview van
drie uur met de grootmeester zelf, wie kan daar nee tegen
zeggen? Slave Labor zet de graphic novel Agnes Quill in de
markt en dat oogt aantrekkelijk, de tiendelige mini The Killer
lijkt een goede zet van uitgeverij Archaia Studios, waar ook
Mouse Guard de aandacht blijft trekken en tot slot heeft Chris
Ware een nieuw deeltje Acme Novelty Library af bij Drawn &
Quarterly. Verderop lift IDW met The Complete Dick Tracy mee
op het succes van bundelingen van klassiek werk en begint
Oni aan The Damned.
comics
:: in
moon
knight (marvel) Eigenlijk heb ik het personage
Moon Knight nooit zo gevolgd. Lang geleden las ik een paar
vertaalde verhalen in een Nederlandse serie en begin jaren
negentig probeerde ik een paar Amerikaanse nummers en dat
bleek toen vlak voor het eind van de toenmalige reeks te zijn.
Toch heb ik de nieuwe serie direct besteld.
Dat kwam niet door de schrijver, want
Charlie Huston is een nieuwkomer in de wereld die comics heet.
Nu geef ik nieuwkomers vaak wel het voordeel van de twijfel,
maar het is niet direct een reden om een serie te proberen.
Nee, in dit geval was die reden tekenaar David Finch. Zijn
werk ken ik al sinds zijn tijd bij Top Cow, waar ik het voor
zover ik het me kan herinneren zonder uitzondering afkraakte.
Het was te leeg, te rommelig, te schetserig. Maar de laatste
jaren is zijn stijl flink veranderd, is het stabieler en gedetailleerder
geworden. En de eerste pagina's die ik zag van Moon Knight
trokken me op slag over de streep. Finch is een toptekenaar
geworden, dat is helder.
Tot nu toe moet Huston zich nog steeds
bewijzen. Het verhaal is traag, de personages moeten op termijn
wel echt tot leven gaan komen en het gevoel dat alles voor
de onvermijdelijke paperback is geschreven, moet verdwijnen.
Maar Finch, ja, hij lost zijn belofte in. Ik spaar niet vaak
een serie met name voor het tekenwerk, maar nu even wel.
comics
:: out
ultimate
fantastic four (marvel) Deze afgelopen jaren
heb ik Ultimate Fantastic Four soms weer wel en soms weer
niet gevolgd. Het lag aan de schrijvers en de tekenaars of
ik het de moeite van het sparen waard vond, want de basis
van de serie grijpt me net niet genoeg voor een vast plaatsje
op mijn lijst van maandelijkse comics.
Met Mark Millar en Greg Land was de
keuze snel gemaakt. Millar behoort al enige tijd tot mijn
favorieten en al neemt hij het soms niet zo nauw met de continuïteit,
dat risico is veel minder aanwezig in het Ultimate universum
waar hij goed mee bekend is. Land staat zelfs nog iets langer
hoog op mijn lijst met favoriete makers, want sinds zijn werk
bij DC heeft hij mijn aandacht en sinds hij zijn zo fotorealistische
stijl perfectioneerde bij CrossGen heb ik hem niet uit het
oog verloren. Helaas zijn de beide makers slechts voor een
beperkt aantal nummers aangetrokken. Nog even en ze zijn weg.
En dan telt voor mij opeens weer zwaarder, dat de basis van
de serie me niet genoeg grijpt.
Toegegeven, de opvolgers zijn niet
mis. Niettemin laat ik Ultimate Fantastic Four vallen zodra
Millar en Land weg zijn. De reguliere Fantastic Four heb ik
de laatste tien jaar ook zelden langer gevolgd dan een dozijn
nummers en blijkbaar gaat die ongeschreven regel ook op voor
het Ultimate universum. Geen idee waarom, het zijn de feiten.