Dark Horse begint de maand juli met
de miniserie Zero Killer, geschreven door de maker van Rex
Mundi. Oogt okay, al heeft vooral de cover veel weg van de
oude superheldenserie X van dezelfde uitgeverij. Ook Gilbert
Hernandez, bekend van Love & Rockets, komt met een nieuwe
miniserie, genaamd Speak of the Devil. En Martha Washington
Dies is het duidelijke slot van Frank Miller en Dave Gibbons'
klassieke reeks miniseries en specials.
DC houdt een soort stilte voor de
storm, zo tussen twee grote crossovers in. In de series rond
Green Lantern komt de verhaallijn over Sinestro langzaam op
gang, Gena Ha is de gasttekenaar van één deel
Justice League of America en van de Justice Society of America
verschijnt de eerste hardcover bundeling. Bij WildStorm begint
de miniserie The Programme, door Peter Milligan, wat meestal
garant staat voor een intrigerende insteek. Eindelijk verschijnt
bij imprint Minx weer wat interessants, ditmaal Good as Lily,
geschreven door talent Derek Kirk Kim. Dan tot slot Vertigo,
waar Sentences: The Life of M.F. Grimm een aardige hardcover
kan zijn en waar Faker de kersverse miniserie is van Mike
Carey en Jock. Carey's werk wisselt, dus dat wordt even afwachten.
Image verzamelt en herdrukt klassiek
werk van de oude meester Jack Kirby. Zijn Silver Star wordt
opnieuw ingekleurd door Erik Larsen, wat wel een aardig detail
is. De graphic novel Full Color is toch heerlijk ironisch
voor een comic in zwart-wit, Girls & Goddesses is een
verzameling pin-ups van Joseph Michael Linsner en Scrap Mettle
is verzameld werk van Scott Morse. Mijn persoonlijke voorkeur
gaat uit naar, vast geen grote verrassing, die laatste bundel.
Marvel komt met nieuwe projecten,
waaronder Halo: Uprising, gebaseerd op de game. Interessant
daarbij is het duo makers, want dat zijn Brian Michael Bendis
en Alex Maleev. Bendis' Ultimate Spider-Man neemt afscheid
van Mark Bagley als vaste tekenaar; de previewpagina's van
opvolger Stuart Immonen zijn zeker niet verkeerd. Schrijver
Matt Fraction lanceert zijn The Champions, inmiddels omgedoopt
tot The Order, terwijl World War Hulk een stapel series aandoet
en New Avengers / Transformers een redelijk overbodige crossover
lijkt. En als we het dan toch over 'overbodig' hebben, wat
is precies het nut van Super-Villain Team-Up / Modok's 11?
Dan kijk ik liever naar de herstart van Thor, onder leiding
van J. Michael Straczynski en Olivier Coipel.
In het hoekje van de independents
komt Jhonen Vasquez bij Slave Labor met de graphic novel Jellyfist
en begint David Petersen bij Archaia Studios met de tweede
miniserie van het sterke Mouse Guard, ditmaal met de subtitel
Winter. Desperado heeft een Art of P. Craig Russell in de
aanbieding en ze beginnen met de vijfdelige miniserie Sabre,
door Don McGregor. Allemaal leuk, allemaal aardig, maar het
staat eerbiedig in de schaduw van de terugkeer van Nexus.
Mike Baron en Steve Rude gaan vrolijk verder waar ze ooit
waren gebleven, vandaar dat straks nummer 99 in de winkels
ligt. Dat gebeurt overigens bij Rude's eigen uitgeverij, genaamd
Rude Dude Productions.
comics
:: in
strangers
in paradise (abstract) Sommige series gaan
langzaam uit als een nachtkaars, andere series beginnen juist
slecht en eindigen dan heel sterk. En dan is daar Strangers
in Paradise, de creatie van Terry Moore, die al sinds de eerste
miniserie een redelijk constant niveau aan diepgang bereikt.
Ook aan het eind van de rit blijft het overtuigen.
Ergens is het raar dat de serie straks
stopt, minder dan een jaar verwijderd van het honderdste nummer.
Aan de andere kant past het helemaal bij Moore, een maker
die altijd al heeft gedaan wat hij wilde, die zijn reeks voor
even bij Image parkeerde omdat hij daar bekendheid kon verwerven,
maar daarna weer terugkeerde bij zijn Abstract Studios, op
eigen benen, met eigen ideeën. Zijn verhaal heeft altijd
gedraaid om de personages, om Katchoo en Francine, niet om
het format of de nummering of de naam van de uitgever op de
cover. Door de jaren heen is de humor meer bijzaak geworden,
maar dat is geen bezwaar, want de emoties blijven puur.
Wie het eerste deel naast het nieuwste
legt, ziet een wereld van verschil. Strangers in Paradise
is echter bijna onopgemerkt veranderd. Of beter, het heeft
een natuurlijke evolutie doorgemaakt. Eentje die niet opvalt
als je elke keer trouw het nieuwste nummer koopt. Dat is knap,
daardoor kan de reeks ook eindigen op een hoogtepunt.
comics
:: out
wonder
woman (dc) Allan Heinberg en Terry Dodson
als de schrijver en de tekenaar van de nieuwe Wonder Woman
bij DC, dat was een erg aantrekkelijk affiche. De grote keerzijde
wordt alleen snel duidelijk wanneer blijkt, dat deze makers
slechts voor de eerste verhaallijn zijn aangesteld. Want dan
komen de onvermijdelijke opvolgers.
Het is nu de vraag of DC een verstandig
besluit nam toen dit duo makers slechts werd aangetrokken
voor de start van de reeks. Omdat het bijna niet anders kan,
dan dat veel lezers de serie daarna ook weer laten liggen.
Voor mij geldt het zeker, want eerlijk gezegd, zelfs de door
vertraging geplaagde verhaallijn van Heinberg viel tegen.
Het voelde te veel als een geforceerde herstart, de resetknop
voor het personage Wonder Woman, terwijl Dodsons ronde, zo
speelse tekenwerk met de jaren steeds minder op zijn plek
voelt. Modern realisme vraagt om een andere stijl. Wanneer
zulke makers dan niet overtuigen, aan het begin van een herstart,
ebt het vertrouwen vanzelf weg.
Greg Rucka heeft aan het slot van
de vorige reeks Wonder Woman de lat misschien te hoog gelegd.
Want hij had dat moderne realisme wel scherper uitgekristalliseerd
en hij kreeg de tekenaars die dat aankonden. Daarom is het
spijtig dat de serie is herstart, een commercieel getinte
fout die DC de laatste tijd te vaak maakt.