Wat gaat het met jou fantastisch.
Een paar jaar geleden was je een nobody, maar na je optreden
in The Real World lag Amerika aan je voeten. Kijk, bij ons
hebben we ook zulke programma's, maar ik zie Ruud uit Big
Brother niet de overstap maken naar het schrijven van comics.
Je hebt je draai gevonden bij Oni, DC en Marvel en het zal
me niets verbazen als je zo veel aan dit geintje hebt overgehouden,
dat je de problemen met mond- en klauwzeer in Europa eigenhandig
kunt oplossen.
Het gaat werkelijk fantastisch met
je en wat ik zo mooi vind, is dat je al die tijd jezelf bent
gebleven. Je hebt nog altijd interesse in je medemens. Als
een vriend in de put zit, ben je beschikbaar. Niet omdat je
manager dat zo zegt, maar omdat je zelf vindt dat het zo hoort.
Ik weet uit ervaring hoe belangrijk het is dat je af en toe
je hart kunt luchten. Zeggen wat je wilt over iets wat je
dwarszit.
Zo zat ik gisteren met een vriend
van me in een niet nader te noemen Utrechts etablissement,
waar het in de regel heerlijk eten is. Vlak nadat we onze
bestellingen hadden geplaatst, wrong een vijftal jongens zich
aan het tafeltje voor vier achter ons. Het waren jongens waarvan
je wist dat ze bier zouden bestellen en ik ben ervan overtuigd,
dat één van hen Pieter-Bas heet. Kon niet anders.
Toen het gezelschap kort daarop ook nog naar zes werd uitgebreid,
bereikte de kakofonie van postpuberaal gebulderlach en irritant
gereutel een niveau waarvoor ze bij het vliegveld Schiphol
een boete voor overschrijding van de geluidsnorm hadden gekregen.
Toen werd het eten opgediend.
Niet voor ons, maar voor het zestal.
Misschien worden ze nu wat rustiger, dacht ik nog. Je kunt
immers niet eten en brallen tegelijk. Nee, maar als ze allemaal
om de beurt een hap nemen, heb je alsnog een vrij dikke muur
van geluid. Daar kwam bij, dat de jongen achter me zo veel
ruimte nodig had om met wijde gebaren zijn verhalen te vertellen,
dat hij met zijn stoel constant tegen die van mij aan zat.
Het liefst had hij me met mijn borstkas tegen de tafel gedrukt.
Dat ging meer dan een uur zo door. Tegen de tijd dat de Zes
van Utrecht al aan het toetje waren begonnen, kregen wij ons
eten.
Heb jij wel eens geprobeerd een gesprek
te voeren terwijl iemand in je nek schreeuwt? Het leek er
wel op of de zes jongens bij ons aan tafel zaten. Geloof me,
dan vergaat de eetlust je snel. Toen het hockeytutje van de
bediening vroeg of het had gesmaakt, zei ik dan ook "nee"
en we hebben de rekening tot op de cent nauwkeurig betaald.
Fooi? Ik dacht het niet! Zou jij hetzelfde hebben gedaan of
heb je een betere oplossing? Je weet dat ik je mening respecteer,
dus ik ben benieuwd hoe je erover denkt.