Wel staken, niet staken, ultimatum
stellen, ultimatum verlengen... het is voor Amerikanen niet
te begrijpen, maar hier in ons kleine kikkerlandje is dit
het gesprek van de dag. Afgelopen weekend vroeg je me in een
sms'je hoe het kan dat een stelletje op hol geslagen treinconducteurs
en machinisten een heel land plat kan leggen. Zelf snapte
ik dat ook niet, vandaar dat ik gisteren mijn jas heb gepakt,
naar buiten ben gegaan en een rondje om de plaatselijke kerk
heb gelopen.
Saai dat het was!
Ik begreep direct waar die ophef over
het nieuwe dienstrooster van de NS vandaan komt. Eenmaal thuis
legde ik de link naar comics en heb me suf gepiekerd hoe dat
voor mensen als jij moet zijn. Je gaat jaren mee en staat
bekend om je absolute loyaliteit. Als jij wordt aangenomen
als schrijver van een bepaalde serie, dan blijf je daar trouw
aan en laat je niet alles na zes nummers zitten omdat je toe
bent aan een nieuwe uitdaging.
Hoe indrukwekkend je periode als schrijver
van de avonturen van die groene kolos ook was, dat was wel
lang. Vandaag de dag schrijf je nog steeds series waar je,
als het aan jou ligt, jaren aan blijft werken. Elke maand
moet een nieuw verhaal op het bureau van je redacteur liggen.
Jaar in, jaar uit. Met dezelfde personages, vaak dezelfde
tekenaar en als het tegenzit dezelfde lezers. Ik zou er nerveus
van worden. Een jaartje is te doen, maar vijf jaar? Tien jaar?
Dat is geen rondje om de kerk, dat is een rondje in de vissenkom!
Voor een vis is dat niet erg, want zo'n beestje kan toch niets
langer dan een handjevol seconden onthouden, maar voor een
schrijver van een comic is dat geestdodend!
Dat het nooit is gekomen tot een massale
staking onder de schrijvers van comics is iets wat ík
niet bevat. Ontslag nemen is namelijk geen optie, want je
kinderen moeten ook naar school en de universiteit en het
is in principe de taak van de werkgever om te zorgen voor
een prettige werksfeer. Je hebt het misschien niet door, juist
omdat je van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat op die zolderkamer
zit opgesloten, maar als ik jou was, zou ik eens een hartig
woordje wisselen met je collega's. Proef de sfeer even, wakker
het vuurtje aan, richt desnoods een vakbond voor schrijvers
op en dreig met een staking.
Het wordt tijd dat comicschrijvers
inzien dat zij meer macht hebben dan ze durven dromen. Zonder
een script namelijk geen comic. Dan kan de tekenaar wel wat
gaan fröbelen, maar we weten dankzij Image allebei hoe
het afloopt als tekenaars denken dat ze een verhaaltje uit
hun mouw kunnen schudden. Vorm een front met je collega's
en leg de hele comicwereld drie maanden plat. Moet jij zien
hoe snel redacteuren zwichten en betere arbeidsomstandigheden
voor schrijvers regelen.