Weet je wat zo leuk is aan andermans
kinderen? Dat het ándermans kinderen zijn. Dat je bij
de nieuwbakken ouders op visite gaat, een kop thee drinkt
en dat je dan zo'n kleine meid heerlijk de fles kunt geven
of zo'n klein mannetje schaterlachend door de kamer kunt laten
kruipen, maar dat je twee uur later weer gewoon naar huis
kunt gaan en in je bed kunt duiken, terwijl diezelfde nieuwbakken
ouders elke nacht opnieuw wakker worden getetterd door het
gehuil van hun hongerige kleine meid of kleine mannetje.
Nu is het niet zo, dat ik een hekel
heb aan kleine kinderen. Ik heb wél een hekel aan kleine
kinderen die mij uit mijn slaap houden. Vorige week is bij
de buren de ooievaar langsgekomen. Natuurlijk, dat stond negen
maanden op de planning, maar het is best wennen als je met
de feiten wordt geconfronteerd. Sinds die zaterdag word ik
namelijk niet alleen meer eens in de twee weken in het weekend
om zes uur wakker omdat de buurmeisjes joelend de zoldertrap
af stuiteren, nee, sinds die bewuste zaterdag word ik élke
nacht om half drie wakker omdat het hongerige gehuil van hun
kleine broertje zowel door merg en been als door de muren
gaat.
We zijn nu acht dagen verder en de
wallen onder mijn ogen zijn zo kolossaal, dat een beetje pooier
daar goud geld op zou kunnen verdienen. Hoewel ik de baby
nog niet eens heb gezien (wat me trouwens voor alle partijen
het beste lijkt), weet ik wel, dat zijn longen zich uitstekend
ontwikkelen. Als een zombie waggel ik door het leven. Vrijdagavond
ben ik tijdens Sesamstraat op de bank in slaap gevallen, afgelopen
weekend was ik zo moe dat ik een vertaling onder een willekeurige
toetsencombinatie heb opgeslagen zodat ik het document nu
nergens meer op mijn harde schijf kan vinden en gisteren heb
ik half dromend mijn linkerhand aan een postpakket geniet.
Ik overweeg serieus een bedtijd van half acht; geen idee hoe
ik anders aan mijn slaap moet komen.
Je begrijpt dat kleine kinderen even
een gevoelig onderwerp zijn. Kom bij mij dus voorlopig ook
niet aan met vrolijke fotootjes van pasgeboren zoontjes of
dochtertjes, neefjes of nichtjes, want de kans is aanwezig,
dat ik ze uit het album scheur, verkreukel, verbrand en schuimbekkend
opeet. Het is dat ik zelf nooit kinderen zal hebben, anders
had ik binnen een week in hoogst verwarde toestand in het
ziekenhuis gestaan en aan de eerste de beste arts gevraagd
of het hele zaakje hier beneden ogenblikkelijk kon worden
doorgeknipt. Half Nederland maakt zich druk om de bezuinigingen,
maar mijn nachtrust, dáár hoor ik de koningin
niet over in haar troonrede!
Lang verhaal kort, ik vind het erg
aardig van je dat je me hebt uitgenodigd voor een weekendje
met jou, je vrouw en je nieuwbakken dochtertje Olivia, maar
ik ben bang dat na anderhalve week aan onophoudelijke huilterreur
ook ándermans kinderen genoeg zijn voor een totale
zenuwinzinking. Hopelijk heb je begrip voor mijn beslissing.