Kun jij je die anti-Harras stickertjes
nog herinneren? Volgens mij hebben ze ooit in een deel van
Marvel Age gestaan, dat informatieblad vol oppervlakkige interviews,
zinloze nieuwtjes en allerlei andere comic potpourri uit het
tijdperk van vóór het internet. Ik zal je geheugen
even opfrissen: dat waren vierkante plaatjes met een karikatuur
van jouw hoofd en daar overheen in fel rood het bekende stopteken
uit de film Ghostbusters. Ik had er drie, die ik de laatste
jaren van de middelbare school prominent op mijn agenda had
geplakt.
Wat ik toen niet had kunnen voorzien,
was dat ik enkele maanden later werd gevraagd als vertaler
van The Avengers, een serie die kort daarna door jou werd
geschreven. De ironie van de situatie ontging mij toen trouwens
in het geheel. Ik was net achttien jaar oud, vond jou nog
steeds het boegbeeld van alles wat fout was aan Marvel als
uitgeverij en had tegelijkertijd enorme schik in het vertalen
van jouw werk. En de betekenis van het woord 'hypocriet' wíst
ik op dat moment waarschijnlijk niet eens. Op die leeftijd
is meelopen immers belangrijker dan zelf nadenken. Dat is
toch ook de reden waarom iedereen altijd elkaars huiswerk
overschreef!
Even terzijde, maar over meelopen
kan ik zelfs vandaag de dag meepraten. Ik heb je vast verteld
over mijn buurmeisje van inmiddels bijna zestien. Je weet
wel, vroeger braaf en met een goede muzieksmaak, na de scheiding
van haar ouders opeens een rebelpuber met een voorliefde voor
die foute gabberherrie. Omdat haar vader er zo zijn eigen
buitenhuiselijke scharreltjes op nahoudt, zit ze de laatste
tijd geregeld alleen thuis. Ook 's nachts. Je ziet, de hele
situatie schreeuwt 'feest!' Afgelopen weekend was het weer
zover en deze keer ging mijn buurmeisje samen met een legioen
aan kaalgeschoren gabbervriendjes na middernacht vrolijk door
met het maken van zo veel mogelijk herrie. Pas om acht uur
's ochtends werd het stil... en toen ging mijn wekker.
Meelopen is zoveel makkelijker dan
zelf nadenken. Het is ook zo verleidelijk. Mijn buurmeisje
zit middenin de puberteit, ziet hoe de leeftijdsgenootjes
zich allemaal stoer kaalscheren, afgetrapte legerkistjes dragen,
op scooters rijden en elke avond totaal lam aan een blowtje
lurken en denkt, 'Dat moet ik ook!' Misschien dat ik daarom
vroeger zo klakkeloos en onnadenkend meeliep met het anti-Harras
sentiment terwijl ik je niet eens kende; voor mij was jij
niet meer dan die grappige kop op mijn agenda. Dik tien jaar
na dato wil ik hierbij mijn excuses aanbieden voor die kortzichtige
hypocrisie. Je verhalen waren okay en jij ook.
Dat gezegd hebbend, wil ik je graag
een keer recht in je gezicht uitlachen. Dat je begin volgend
jaar weer comics gaat schrijven, nu met de titel Breach voor
DC, is immers de perfecte munitie voor de lezers die vroeger
net als ik een schoolagenda vol anti-Harras stickers hadden.
En door dat slaaptekort voel ik me toch al lekker rebels,
dus loop ik graag een blokje met hen mee.