Je kon het weer niet laten. Ik had
kunnen weten, dat een sluwe vos als jij nooit zijn streken
verliest, maar ik had zo gehoopt, dat het anders zou gaan.
Anders met jou, anders tussen ons. Ik had zo gehoopt, dat
we weer samen door één deur zouden kunnen. Al
was het slechts een virtuele deur, ergens aan de elektronische
snelweg. Ik had zo gehoopt, dat jouw weblog en mijn website
samen zouden uitgroeien tot een grootmacht. Een autoriteit
in de comicwereld. Helaas bleek de waarheid anders. Helaas
toch weer die sluwe vos en zijn streken.
Het begon leuk. Dat meen ik. Met hier
een daar een kwinkslag, een scherpe analyse en uiteraard een
paar heerlijk sappige anekdotes. Het verbaasde me, dat je
daarbij ook de nodige zelfspot hanteerde. Voor zover ik je
carrière had gevolgd, had ik je daar immers niet eerder
op kunnen betrappen. Jij was toch altijd de enige die je werk
serieus nam. Wanneer een lezer ook maar met één
puntje van kritiek op de proppen kwam, maakte je álle
fans meteen uit voor puberale idioten die hun neurotische
behoeften obsessief botvierden op een achterhaald medium waar
jij verder geen boodschap aan had. Echt, je weblog bleek leuk,
vermakelijk, de moeite waard.
De ommekeer kwam, toen ik diep in
de nacht een mailtje ontving van Greg Rucka. Of ik wel wist,
dat jij publiekelijk aan zijn mannelijkheid had getwijfeld.
Je kunt dan wel stug blijven volhouden, dat het slechts een
1-aprilgrap was, maar iedereen in de comicwereld weet toch
dat je nooit grappen moet maken over Greg Rucka's mannelijkheid?
Je máákt geen grappen over iemand die jou met
zijn tenen kan wurgen. Je drijft niet de spot met iemand die
uit ervaring weet hoe snel een lijk verdwijnt in een zuuroplossing.
Zoiets doe je niet. En iedereen weet dat. Ja, ook jij. Een
excuusbrief later had ik het allemaal willen afdoen als incident.
Zand erover. Maar helaas, daar was de vos, daar waren zijn
streken. Binnen vierentwintig uur overschreed je de vólgende
grens.
Binnen vierentwintig uur zeurde je
over de liefdesdriehoek tussen Lois Lane, Clark Kent en Lana
Lang. Ik had je nog zo gewaarschuwd: begin niet over die driehoeksverhouding
en doe daarbij zeker niet alsof het een idee is dat je zelf
hebt bedacht. Want dat is niet waar. Dat heb je kant-en-klaar
overgenomen uit mijn Bad Writer. Maar nee, jij moest zo nodig
weer rebels zijn. Recalcitrant doen. Je afzetten tegen autoriteit
en vervolgens roepen naar iedereen die het wil horen, 'Kijk
mij, kijk dan hoe stoer en rebels en recalcitrant ik ben!'
En dus moest ik je wel ontslaan. Anders had ik tegenover de
gehele comicwereld een pleefiguur geslagen.
Ergens had ik het zien aankomen. Ik
had zo'n voorgevoel. Waarom denk je anders, dat die gele tekst
boven het logo van je weblog op voorhand al een verwensing
aan jouw adres was? Normaal ben ik niet van het botte gescheld,
maar dankzij het gratis lettertype Miskatonic kon toch niemand
het lezen. En dan geef ik die oude vos met zijn streken graag
een trapje na.