Allereerst sorry dat je zo lang niets
meer van me hebt gehoord. Dat heeft allerlei oorzaken, maar
de belangrijkste is toch wel, dat ik mijn telefoontjes zorgvuldig
screen en de laatste jaren bovendien jouw mail ongelezen naar
de prullenbak sleep. Uit het geruchtencircuit heb ik begrepen,
dat je in navolging van het Chuck Austen weblog je eigen log
op mijn site wil hebben. Ten eerste was dat weblog helemaal
nep en ten tweede wil ik jouw log absoluut niet op mijn site.
Dat is schoppen tegen een dood paard. Een te gemakkelijk doelwit.
Daarbij heb ik de laatste weken minder
tijd voor correspondentie met allerlei nietsbetekenende comicmakers.
Ik heb grenzen leren trekken, anders kom ik onvermijdelijk
in de knoop met andere werkzaamheden. Vroeger reageerde ik
steevast op alles wat los of vast zat, maar tegenwoordig besteed
ik geen tijd meer aan mailtjes onder een zeker kwaliteitsniveau.
Heel toevallig zag ik van de week wel, dat je me een stapeltje
preview artwork had opgestuurd van die nieuwe Titans die je
voor DC gaat tekenen. Was het de bedoeling, dat ik die op
mijn site zou zetten? Nee, toch? Je bent vast in de war met
een site die wél tekenwerk plaatst van uitgerangeerde
talentlozen.
Deze weken zit ik trouwens nóg
minder achter de computer. Ik houd namelijk wel van een stevige
pot tennis en nu in Engeland het toernooi om Wimbledon van
start is gegaan, hang ik complete dagen voor de televisie.
Dat is immers hoogstaand tennis waarbij ik mijn mes en vork
en vaak ook nog al mijn vingers aflik. Alleen wel jammer dat
je vandaag de dag geen fatsoenlijke damespartij meer kunt
bekijken zonder dat eeuwige gekreun op de baan. Het schijnt
dat iemand als Maria Sharapova bij iedere slag honderd decibel
produceert. Dat is vergelijkbaar met het geluid van een vliegtuigje
dat landt op een nabijgelegen luchthaven. "Ze schreeuwt
de verf van de tribunes," merkte een verslaggever gisteren
op. "Alsof een varken op het centre court wordt geslacht."
Ergens is het best spijtig dat Sharapova
zo goed kan tennissen. Anders was ze het ideale object voor
spot en hoongelach. Net als jij dus, eigenlijk. Want geloof
me, als jij briljant zou kunnen tekenen en scherpe verhalen
zou kunnen schrijven, dan maakte niemand je belachelijk. Dan
zou ik jouw weblog graag op mijn site willen hebben. Dan zou
ik die pagina's preview artwork groot op de voorpagina plaatsen.
Misschien zou ik je daar zelfs voor betalen. Maar ja, dat
is niet zo. Het enige waarvoor ik je zou willen betalen, is
de belofte dat ik nooit meer door jou word gemaild, gebeld,
ge-sms't en gefaxt. Hooguit een tientje, hoor. Het moet niet
te gek worden.
Kijk, bij kreunende tienertennissers
kun je het geluid uitzetten en genieten van een mooie partij.
Bij pulpcomics door makers van twijfelachtig allooi kan dat
echter niet. Hopelijk vind je het dus niet erg, dat ik de
rest van de week voor de televisie zit en jouw mail ongelezen
naar de prullenbak blijf slepen.