Vandaag nemen we afscheid van Jeff.
Hij mag dan op te jonge leeftijd zijn overleden, hij heeft
in ieder geval de touwtjes van zijn leven altijd stevig in
handen gehad. Eigenlijk net als bij zijn comics. Ook daar
heeft hij duizenden mensen over de gehele wereld vermaakt
met zijn creativiteit en originaliteit. Dat zijn werk soms
te laat was, maakte niet uit. Daarom vind ik het stiekem symbolisch
dat hij zelfs op zijn sterfbed nog een kunstje heeft geflikt
toen hij zijn artsen de indruk gaf dat hij was overleden,
terwijl hij in werkelijkheid een dutje deed.
Want Jeff deed gewoon wat hij zelf
wilde. De beste indicatie was de lengte van zijn haar. Sinds
ik Jeff in de zomer van 1994 leerde kennen, kort nadat ik
listig via een e-mail had geïnformeerd of ik mijn half
dozijn ontbrekende, losse nummers van Bone misschien bij hem
kon scoren, heb ik hem meegemaakt van bijna skinhead tot kluizenaar
met haar tot op de knieholten. Soms herkende ik hem niet,
tot hij een lange lok voor de ogen vandaan schoof. Gelukkig
was op iedere stripbeurs zijn stand altijd herkenbaar aan
de vele fans die smachtend wachtten op een handtekening, een
kleine schets van Fone Bone of een pluk haar met een certificaat
van echtheid.
Boven alles was Jeff een vriendelijke
man, wars van sterallures, die stoere surfkettingen of neuspiercings.
Jeff kon je het gevoel geven, dat je met een vriend aan het
praten was, iemand die je al sinds de middelbare school kende
en waar je in het weekend een biertje mee ging pakken. Dat
kon verwarrend zijn. Zo liep ik na een gesprek een keer bij
hem weg met de tekst, "See you later, pal." Een
grijns spleet zijn gezicht in tweeën. "Hang on,
where do you get off calling me pal?" riep hij door het
gangpad. "Pal? Pal? Pal?!" Ik maakte een verontschuldigend
gebaar, maar aan Jeffs gezicht zag ik dat hij het zelf wel
humor vond. De mensen die achter mij in de rij hadden gestaan,
hadden daar een ander idee over. Zij dachten op zijn minst,
dat ik gek was. "Crazy Dutch guy," wakkerde Jeff
die mening nog even aan.
Later maakte hij de publieke vernedering
goed met een speciale Olav's Corner in zijn brievenrubriek,
voor de gemiddelde briefschrijver halverwege de jaren negentig
de ultieme zelfbevlekking. Een beter bewijs dat Jeff een bijzonder
man was, kan ik niet bedenken. Ik heb begrepen dat de meubelindustrie
ook een speciale band met Jeff had. Menig wiebelende tafel,
stoel of kastje is van een enkeltje terug naar de winkel gered
door de vuistdikke One Volume Edition van Bone. Zelf heb ik
er mijn verkeerd afgestelde wasmachine mee verzwaard. Zonde
dat ik die comic daardoor nooit helemaal heb kunnen lezen,
maar Jeff had dat begrepen. Mijn pal, mijn maatje. Hij wel.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Jeff, de man die ondanks het ongekend overweldigende succes
altijd gewoon is gebleven. Ik besef dat dit compliment door
overmatig gebruik bijna een grove belediging is geworden,
maar neemt u van mij aan, dat ik het zo niet bedoel. Want
wij zullen hem missen. En nu niet omdat hij zich verschuilt
achter zijn haar.