Vandaag nemen we afscheid van Grant.
Ik wil eerst een speciaal woord van welkom richten aan zijn
voltallige fanclub. Het maakt verder niet uit wat ik nu precies
zeg, want iedereen is zo onder invloed van verdovende middelen,
dat ze op mijn plaats waarschijnlijk een als wortel verkleed
konijn hallucineren dat straks een briljante salto maakt en
op het plafond gaat dansen, maar voor de aanwezigen die wel
bij hun volle verstand zijn, staat het toch beleefd. Als ik
hun pupillen zo zie, zijn ze nog vóór het eind
van mijn toespraak knock-out. Schrikt u niet als ze omvallen.
Dat was wel meteen het mooie aan Grant.
Jarenlang schreef hij krankzinnige comics over straten die
tot leven kwamen, schurken die met gestolen letters uit het
alfabet het eind van de wereld konden veroorzaken en helden
die een heel nieuwe betekenis gaven aan schizofrenie en al
die ideeën kwamen voort uit dromen. Daar kwamen geen
drugs bij kijken. Pas op latere leeftijd ging hij roken, slikken,
spuiten, eten. Vanaf dat moment werden zijn comics helemaal
onbegrijpelijk. Zelf raakte hij ook dusdanig in de war, dat
hij even dacht, dat hij het concept van The Matrix had bedacht.
Wie zoiets na het zien van de tweede en derde film beweerde,
moest heel ver heen zijn.
Niettemin is het tekenend voor de
persoon die Grant was. Grant was iemand die geen uitdaging
uit de weg ging. Okay, hij schreef al verhalen die niemand
ooit nuchter had kunnen verzinnen, maar hij wilde meer en
meer. Hij wilde de grenzen van de menselijke creativiteit
verkennen en daarvoor had hij de hulp nodig van meer drugs
dan u en ik bij elkaar hebben gezien. De drugs brachten hem
naar een plek waarvan hij het bestaan vermoedde, een plek
die hij in zijn dromen al had zien liggen, maar die hij op
eigen kracht niet kon bereiken. Voor iedereen die beroepsmatig
schrijft, is zoiets de ultieme ervaring. Grant is ook de reden
dat ik onlangs heb besloten, dat ik later nog eens aan de
drugs ga. Ik wil weten wat voor een waanzin mijn geest dan
bedenkt. Het zal hoe dan ook origineler zijn dan dansende
konijnen.
Een onverwacht eind aan een jong leven
is natuurlijk nooit reden tot feesten. In het geval van Grant
betwijfel ik dat echter. U hebt vast gehoord over zijn plannen
voor een grote crossover voor DC Comics, een alomvattend verhaal
dat dik twintig jaar aan continuïteit op zijn kop zou
zetten en waarin Batman het loodje zou leggen. Ik heb het
gevoel, dat Grant definitief het spoor bijster aan het raken
was. En de redacteuren bij DC, de mensen die dit plannetje
van Grant volgens de laatste geruchten hadden goedgekeurd,
ja, die zijn minstens zo rijp voor het gesticht. Laten we
daarom blij zijn, dat Grant ons is ontvallen vóór
hij die crossover kon schrijven. Het is beter zo.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Grant, de man die creatief, geestelijk en lichamelijk grenzen
bleef opzoeken. En kan iemand hier snel een dokter bellen?
De leden van de fanclub zijn zojuist van hun stokje gegaan.
Klopt, het zijn die schuimbekkende mensen daar links. Kan
niet missen.