Hoe gaat het intussen met je? Ik heb
het niet precies bijgehouden, maar het moet zo langzaamaan
bijna acht jaar geleden zijn, dat nieuw werk van jouw hand
is verschenen. Mijn excuses als ik ernaast zit, hoor. Kan
gebeuren. Ik heb de laatste tijd een soort blinde vlek ontwikkeld
voor, als ik een vakterm mag gebruiken, abjecte pleurisbagger.
Vroeger was ik daar veel gemakkelijker in. Toen kocht ik je
comics letterlijk met bakken tegelijk. Sterker, toen moest
ik je comics vertalen. En tot op de dag van vandaag vraag
ik me af waarom ik dat gewoon deed.
Stel, ik word morgen gebeld door een
uitgever die zo gek is, dat hij jouw hele oeuvre integraal
en vertaald wil uitbrengen. Het is bovendien een uitgever
die zo gek is, dat hij mij viermaal het gebruikelijke paginatarief
belooft. Als ik dan een stilte laat vallen van pak 'em beet
een seconde of twee, dan zal deze zo gekke uitgever mij meteen
willen overtuigen met het aanlokkelijke vooruitzicht van een
abonnement op de plaatselijke golfbaan, een nieuwe auto (en,
mag ik hopen, een rijbewijs) en een negental bloedmooie dames
dat dag en nacht tot mijn beschikking staat. En dan nog zal
ik hem hard uitlachen en ophangen. Al stuurt hij een deurwaarder
langs met het vertaalwerk, ik weiger.
Elf jaar geleden deed ik het echter
zonder enige vorm van protest. In dezelfde kerstvakantie dat
ik het allereerste Nederlandse nummer van Spawn afrondde,
beet ik mijn tanden stuk op de eerste Gen13. Het tekenwerk
was voor die tijd zinnenprikkelend mooi en het concept van
Jim Lee was een schot in de roos, maar laten we elkaar vooral
geen mietje, prutser of broodschrijver noemen: de enige reden
dat jouw naam bij de credits stond, de enige reden dat jij
de karakters woorden in de mond mocht leggen, was vriendjespolitiek.
Je stond daar niet omdat je zo'n begenadigd schrijver was.
Je deed maar wat. Cliché hier, gemeenplaatsing daar,
wat spierballentaal en je was gereed. Achteraf verbaast het
me, dat ik niet uit protest in een hongerstaking ben gegaan.
De ironie is, dat ik domweg niet doorhad
hoe slecht je werkelijk was. Zelfs een vernietigende recensie
in een zeer toonaangevend Nederlands stripblad, waar een alinea
was ingeruimd voor het tot op de laatste letter afkraken van
mijn 'houterige vertaling', drukte mij niet met de neus op
de feiten. Ben je gek, ik ploeterde wel door. Pas toen je
weg was, besefte ik wat ik miste als kiespijn. Beter kan ik
de jaren negentig toch niet samenvatten? Ik heb mezelf een
paar jaar gekweld met het vertalen van je wanprestaties, enkel
en alleen omdat de tekeningen aantrekkelijk waren. In die
periode vertaalde ik ook praktisch alles van Image, dus ik
wist niet beter.
Daarom nu mijn vraag. Hoe gaat het
intussen met je? Met mij gaat het goed. Nadat de zeepbel van
Image uiteen was gespat, heb ik een zeer groot aantal degelijke,
goede en zelfs uitmuntende schrijvers mogen vertalen. Werken
met verhalen van goede schrijvers, daar wordt een vertaler
beter van. Misschien werkt het andersom ook. In dat geval
moet jij als de donder heel veel goede vertalingen gaan lezen.
Dan wordt het straks tijd voor je comeback.