Zestien jaar geleden ging je naar
Image Comics. Dat waren goede tijden, maar wat is vandaag
de dag overgebleven van de gouden bergen die jullie elkaar
toen beloofden? Ik kan me herinneren, dat ik voor het eerst
een foto van je zag in een ouderwets gedrukt tijdschrift over
comics. Het moet eind jaren tachtig zijn geweest, tijdens
je hoogtijdagen van Uncanny X-Men. Of het een goed artikel
was, of het interview enige diepgang had, dat kan ik je alleen
niet meer vertellen. De foto's van jou met je toenmalige vriendin,
die waren echt interessanter.
Ja, sorry, ik was amper zestien, vergeef
mij dat ik mijn prioriteiten toen niet helemaal op orde had.
Of beter gezegd, ik had de prioriteiten van iemand van zestien.
Lekkere wijven, dat is oneindig veel boeiender dan slap geouwehoer
met een tekenaar over zijn visie op de karakters. Voor zover
ik wist, hád je ook helemaal geen visie op de karakters.
Jij was immers de tekenaar. Jouw enige zorg was het zo cool
mogelijk neerzetten van de karakters. Die visie mocht je overlaten
aan schrijvers, mensen die daarvoor hadden doorgeleerd. Of
althans, die deden alsof ze daarvoor hadden doorgeleerd. Hoe
dan ook, die foto's van je vriendin, ja, die maakten je voor
mij meteen de grote held.
Daarom hield ik mijn hart vast toen
ik las over de eerste plannen van Image. De populairste tekenaars
uit de hele comicwereld zouden de koppen bij elkaar steken,
krachten bundelen en hun eigen series tekenen en, jawel, schrijven.
Gelukkig voldeed jij direct aan het stereotype over de stoere
sportieveling met een lekker wijf als vriendin: je riep je
slimme broertje erbij. Ik stel me zo voor, dat Eric een slungelige
boekenwurm met een brilletje was en dat je hem op school elke
week moest redden als de pestkoppen hem in het toilet wilden
duwen. Eindelijk kon hij iets terugdoen. Hij kon leuke verhalen
voor Cyberforce schrijven, terwijl jij deed waar je het beste
in was, namelijk tekenen. Dat jullie niet verder kwamen dan
slappe aftreksels van de X-Men, ach wat, wie maalde daar nou
om?
Waar het verkeerd is gegaan, weet
ik niet. 'Top Cow' als titel voor je eigen studio is natuurlijk
al aardig twijfelachtig, het aannemen van Renae Geerlings
als de redactrice slash dominatrix die zichzelf belangrijker
vindt dan de comics zet ook geen zoden aan de dijk en het
na de klappers van Witchblade en The Darkness tien jaar blijven
ronddobberen in dezelfde uitgekauwde ideeën, kan nooit
goed zijn. Als je het me nu recht op de man af vraagt, de
enige reden waarom ik tegenwoordig nog respect voor je heb,
is dat je huidige vrouw ook al zo'n lekker ding is. Ik snap
meteen waarom je bijna nooit meer een comic tekent. Daar zou
ik ook geen tijd voor hebben.
Zo is het cirkeltje na al die jaren
dus rond. Je zit nu bij een andere uitgeverij, je hebt nu
een andere vrouw, maar je zakken zijn gevuld en werken, dat
hoef je eigenlijk niet meer. Eind jaren tachtig werd je door
één interview mijn grote held. En het is duidelijk,
sommige dingen veranderen nooit.