Zestien jaar geleden ging je naar
Image Comics. Dat waren goede tijden, maar wat is vandaag
de dag overgebleven van de gouden bergen die jullie elkaar
toen beloofden? Ik kan me nog herinneren, dat ik voor het
eerst jouw designs zag voor New Mutants. Zelfs je schetsen
hadden die dynamiek, een energie die ik zelden eerder had
gevoeld. Ik kon niet wachten tot jij de vaste tekenaar van
die serie zou worden. Ja, lees die zin nog maar een keertje.
Al zal niemand het mij ooit hardop horen herhalen, vroeger
was ik enthousiast over je tekenwerk. Ik stond in de rij voor
het eerste deel van Youngblood.
Het kan hard gaan in de comicwereld,
want een paar jaar later hoorde ik de wildste verhalen over
je. Dat je zo onbetrouwbaar was, dat niemand je geld wilde
lenen. Omdat ze het anders niet meer terug zouden zien. Dat
je eigen enthousiasme voor het werken aan nieuwe titels omgekeerd
evenredig was aan je aandachtsspanne. En het mooiste verhaal
is nog wel, dat een Deense vriend van mij je op een afterparty
tijdens de stripbeurs in San Diego iemand in elkaar heeft
zien slaan. Hij had toen een prachtige zin over je. Eentje
die perfect aangeeft, hoe hij over je denkt. Die verder niets
aan de verbeelding overlaat. "You could hear the wind
howl through his skull."
Sindsdien heb ik een soort haat-liefdeverhouding
met je ontwikkeld. Want ik weet ook wel, dat ik in het verleden
genoeg comics van je heb gekocht. Om de vier maanden stond
weliswaar weer een andere uitgever op de cover, het bleven
niettemin jouw comics. Soms zou ik willen, dat ik het kon
ontkennen. Maar, nee, helaas, je hebt zelfs brieven van me
geplaatst in titels die tien jaar geleden al twijfelachtig
waren en vandaag de dag domweg niet meer kunnen. Hoewel ik
deze laatste jaren net even wat meer goede smaak heb ontwikkeld,
zal ik toegeven, dat ik je liever rijk dan kwijt ben. Wie
anders is zo'n gewillig slachtoffer voor mijn parodieën?
In 2000 was je mijn allereerste Pen Pal en een jaar later
won je glorieus mijn fictieve reality soap Bad Writer. Ik
kan niet zonder je!
Daarom heb ik je tot het laatst bewaard
in deze reeks brieven aan de zeven oprichters van Image. Jij
bent de ideale pispaal, 'the man we love to hate', jij bent
de Chuck Austen van de comicwereld toen nog niemand wist wie
Chuck Austen was. Wist je dat je pagina op Wikipedia leest
als een soort uitgebreid strafblad? En dan heb ik het nog
niet eens over je tekenwerk. Als geen ander kun jij je personages
overladen met buidels, ritsen, zakjes, kolossale geweren en
bovenal veel tanden. Een pagina later verschilt het aantal
buidels, ritsen, zakjes, geweren en tanden, maar kom op, ik
zou ook de tel kwijtraken. Dat kan niemand je kwalijk nemen.
Maar iedereen doet het mooi wel.
Je comics lees ik al jaren niet meer.
Of je deze maand nu net wel of net weer niet terug bent bij
Image, geen idee, ik moet het meestal opzoeken. Met wie je
wel en met wie je geen ruzie hebt, houd ik bij in een spreadsheet.
Het kan me eerlijk gezegd ook niets meer schelen. Zolang je
lekker jezelf blijft. Dan is op weeklydose.com altijd plek
voor je.