Van het weekend heb ik je eerste verhaal
voor Amazing Spider-Man herlezen. Je baas Joe Quesada had
me namelijk gevraagd, of ik daar eens kritisch naar wilde
kijken. Nu heb je niet heel veel andere comics geschreven,
maar ik heb je werk al wel eerder vertaald, dat ene verhaal
toen voor Wolverine. Dus wat mij betreft, heb je nu al een
streepje voor op die drie collega's van je. Als ik één
ding heb onthouden, is het dat je prettige dialogen schrijft.
Teksten die ook echt door mensen uitgesproken zouden kunnen
worden. Zonder haperen.
Terecht, mag ik zeggen. Anders zouden
die jaren ervaring met het schrijven voor televisie voor niets
zijn geweest. Ik heb gisteren je pagina op Wikipedia doorgenomen
en ik ben erg onder de indruk van het lijstje series waar
je voor hebt gewerkt. The Practice en Law & Order, dat
zijn toch niet de eerste de beste titels. Prima compensatie
voor je werk voor CSI: Miami. Als ik jou was, zou ik dat stukje
informatie snel van je Wiki af laten halen. Telkens als David
Caruso die debiele zonnebril van hem afzet en iets gevats
recht in de camera fluistert, wil ik mezelf van kant maken.
'Mijn partner kijkt naar CSI: Miami' zou grond voor onmiddellijke
echtscheiding moeten zijn.
Maar dan Amazing Spider-Man. Dat moet
voor jou een lekkere binnenkomer zijn geweest, in de luwte
van Dan Slott, die elke pagina van boven tot onder volpropte
met tekst. Daarna is elke schrijver één en al
verademing. Zelfs het slechtste werk van Terry Kavanagh zou
verteerbaar worden als ik het lees na een verhaal van Dan
Slott. En de ironie ontgaat me niet, dat jij vroeger stage
liep bij diezelfde Terry Kavanagh, toch de grootste literaire
brokkenpiloot van de jaren negentig. Ik neem aan, dat je van
hem hebt geleerd hoe je het níet moet doen. Voor de
grap heb ik het nageteld: jouw verhaaltje voor Amazing Spider-Man
telt bijna half zo veel woorden als dat van Dan. De vertaler
in mij bedankt je uitvoerig en op blote knieën.
Inhoudelijk is het natuurlijk één
grote janboel. Een nieuwe superheld genaamd Jackpot? Een nieuwe
schurk genaamd Menace? Waren de namen soms net op bij de auteursrechtenbibliotheek?
Dat Jackpot een schizofreen schoolmeisje is dat zogenaamd
per ongeluk expres heel veel op Mary Jane lijkt en dat Menace
het lelijkste eendje is uit een verzwegen incestueuze familierelatie
tussen de Green Goblins en Hellboy, is helemaal het toppunt
van volstrekt inspiratieloos. Het kan niet anders of dit is
jou opgelegd door de redacteur van Spider-Man. Dergelijke
bagger schud jij niet zomaar uit je mouw. Ja, behalve als
je David Caruso weer eens woorden in de mond legt.
Het scheelt dat je Salvador Larroca
als tekenaar had. Zijn semi-realistische, vloeiende stijl
ligt mij en zijn Spider-Man is visueel aantrekkelijk. Ik denk
dat hij ook de enige is, die weg kan komen met Jackpot die
rondloopt in een suf discopakje dat in 1979 al niet meer in
de mode was. Geef toe, je had stiekem Boney M op je mp3-speler
toen je dit verhaal schreef. Kortom, houd vol. Je komt er
wel.