Van het weekend heb ik je eerste verhaal
voor Amazing Spider-Man herlezen. Je baas Joe Quesada had
me namelijk gevraagd, of ik daar eens kritisch naar wilde
kijken. Allereerst wil ik echter van deze gelegenheid gebruik
maken en je bedanken voor de vele uren plezier die je me eind
jaren tachtig in de bioscoop hebt bezorgd. En voor je nu in
blinde paniek naar het telefoonnummer van je zedenadvocaat
graait, nee, ik bedoel het niet op díe manier. Kom,
wat denk je wel van me? Ik heb het over je briljante filmtrilogie
Back to the Future.
Het vreemde is, zo sterk je films
toentertijd waren, zo vreselijk zijn je comics de afgelopen
jaren. Veel heb ik permanent uit mijn geheugen gebannen, maar
je verhaal voor Daredevil is me al die tijd bijgebleven. Helaas.
Je schreef die serie ergens in 2001. Dat weet ik goed, want
in november van dat jaar zat ik op kantoor bij Joe Quesada
in New York City en jouw Daredevil was de eerste comic die
ik noemde uit de categorie 'prutswerk dat ik het liefst van
zes hoog uit het raam zou sodemieteren'. En nu dus toch gewoon
Amazing Spider-Man. Ik vrees dat Joe last had van tijdelijk
geheugenverlies toen hij jou aanstelde als één
van de vier nieuwe hoofdschrijvers.
Toen ik de eerste pagina's van jouw
verhaal las, was het net of ik terug was in 2001 en een Daredevil
in mijn handen had. Kijk, je collega Dan Slott heeft ook last
van chronische woordenbrij, maar bij hem heeft het een functie.
Jij bent de helft van je tijd kwijt aan het geven van gortdroge
expositie. Ik heb Peter Parker zelden eerder met zo veel gedachtewolkjes
om hem heen gezien. Dat Brian Michael Bendis met zijn Mighty
Avengers deze archaïsche vertelstijl van stal heeft gehaald,
wil niet zeggen dat jij dat ook moet doen. De opbouw van scènes
is trouwens niet heel veel beter: je springt van de hak op
de tak, je laat Spider-Man van het ene uiteinde van de stad
naar het andere flitsen en een scène van twee pagina's
is je al te lang. Het is alsof ik weer in de bioscoop bij
The Dark Knight zit!
Weet je wat ik nu het vervelende vind?
Dat jouw verhaal in de Nederlandse Spider-Man 150 verschijnt.
Een numerieke mijlpaal, een knallend fuifnummer, iets wat
het best kan worden gevierd met champagne, slingers en van
die fleurige hoedjes met die elastiekjes die altijd tegen
je neus aan knallen. En bovenal met een sterk verhaal. Maar
nee, in plaats daarvan krijgen we een stap voor stap uitgekauwd
avontuurtje waar je in het B-circuit nog niet eens geld voor
zou krijgen. Een junk die zichzelf inspuit met dierlijke stamcellen
en dan verandert in de nieuwe schurk met de briljante naam
Freak? Ik hoop op stamcellen van een struisvogel: kop in het
zand en afvoeren, die hap.
Het scheelt niet dat je Phil Jimenez
als tekenaar had. Zijn semi-realistische, vloeiende stijl
ligt mij niet en zijn Spider-Man is visueel niet aantrekkelijk.
Je denkt misschien dat hij de enige is, die weg kan komen
met Spider-Man die J. Jonah Jameson mond-op-mond geeft, maar
dat zie je toch echt verkeerd. Na dat shot had ik je comic
het liefst van zes hoog uit het raam gesodemieterd. Kortom,
geef toch op. Je komt er nooit meer.