Op het moment dat ik dit, mijn eerste
briefje van het jaar, aan het schrijven ben, zit ik met een
bonkend hoofd vol met snot en in een warm trainingsjack achter
de computer. Het is namelijk weer zover. Net als de vorige
keer begin ik het nieuwe jaar met een verkoudheid die meer
wegheeft van een griepje. Waarschijnlijk heb ik het opgelopen
toen ik een paar uren lang naast iemand zat die mij aan het
eind van de avond vertelde, dat hij zelf tot en met de dag
ervoor zo ziek was geweest, dat hij net voor het eerst weer
vast voedsel had gegeten. En bedankt.
Het leuke van ziek zijn, los van het
feit dat je de hele dag in je trainingspak kunt rondlopen,
is dat je tijd hebt voor dingen waar je normaal niet aan toe
zou komen. Vanochtend heb ik de krant acht keer van voren
naar achteren gespeld, inclusief de stukjes van die recensent
die elke film zonder literaire pretenties automatisch slecht
vindt. De kruiswoordpuzzel was in vijf minuten af en ik heb
de sudoku met potlood ingevuld, zodat ik de opgave van vandaag
na tien keer achter elkaar nu blind kan oplossen. Daarna heb
ik bijna het halve internet gelezen. Tot mijn verbazing ging
zo goed als elke derde website die ik bezocht uitgebreid en
vaak zeer verhit over jou.
Eind vorige week heb je op een site
over Hollywood een column geschreven waarin je stelt, dat
onze superhelden van tegenwoordig niet meer heldhaftig genoeg
zijn. We bevinden ons in het tijdperk van decadente superhelden,
van helden die moreel corrupt zijn, die liegen en die soms
geen haar beter zijn dan de schurken waar ze tegen vechten.
Daarom pleit je voor een terugkeer naar een 'schoon' superheldengenre,
met helden die staan voor de boodschap die ze uitdragen, helden
die trots zijn op hun Amerikaanse afkomst en helden die vechten
voor rechtvaardigheid. Ik heb hardop zitten klappen toen ik
aan het eind van je column kwam. Cynisch, welteverstaan. Want
wat je voorstelt, is een terugkeer naar de jaren zestig: saaie
helden, clichématige schurken.
Natuurlijk komt je pleidooi op het
juiste moment. Een nieuwe Amerikaanse president wil de bezem
halen door een oerwoud aan binnenbrandjes, illegale gevangenissen
en de betrokkenheid bij oorlogen ver weg. Het volk moet weer
trots kunnen zijn dat ze Amerikaan zijn en daar passen duidelijke,
onkreukbare helden bij. Je vergeet helaas alleen, dat de duidelijke,
onkreukbare helden van de jaren zestig de diepgang hadden
van een enorm blok piepschuim. Juist het opzoeken van de grijze
gebieden, waar helden échte keuzes moeten maken en
ook fouten maken, dát heeft de afgelopen tien jaar
fascinerende comics opgeleverd. Moet dat sneuvelen omdat het
nu niet politiek correct is?
Je argument, dat door deze decadentie
de verkoopcijfers van comics zo ver zijn gedaald, is grote
kul. Comics als vrijetijdsbesteding hebben concurrentie gekregen.
Zou het daar niet eerder aan liggen? Is dit gewoon niet preken
voor je eigen, Amerikaanse strijdbroeders en moet deze nuchtere
Hollander je even door elkaar schudden? Superheldencomics
zijn volwassen geworden. Waar jij voor pleit, dát is
pas decadentie. Net als de hele dag thuis in trainingspak.