De tijd gaat hard. Ik betrap mezelf
tegenwoordig nogal eens op die gedachte, meestal als ik weer
in de spiegel kijk en mezelf ineens stokoud vind. Natuurlijk
is dat overdreven, maar het is toch mooi al negen jaar geleden
dat wij elkaar voor het laatst de hand schudden. Het was in
San Diego, de zo zonnige stad waar ik vrijwel alle bekende
en wat minder bekende comicmakers uit de jaren negentig heb
ontmoet en waar ik hoe langer hoe meer naar terugverlang.
Ik kan me die dag tijdens de toen reeds massaal bezochte stripbeurs
nog goed herinneren. Als de dag van gisteren.
Je werkte voor CrossGen. Dat enkele
feit dateert mijn verhaal al ontzettend. Ik weet zeker dat
duizenden lezers iedere week naar de stripwinkel gaan voor
hun nieuwe Uncanny X-Men, maar geen enkel idee hebben wat
CrossGen was en wie die Mark Alessi was. Niettemin signeerde
je die zomer in de stand van CrossGen. Je was populair, want
de rij voor jouw tafel vouwde zich in de loop van de middag
steeds verder om de naburige kraampjes heen. Ik geloof dat
ik dik drie kwartier heb gewacht voor ik aan de beurt was.
En ik hoopte op een piepklein schetsje in mijn piepkleine
schetsboekje. Dat vond je prima en drie minuten later had
ik een potloodschets.
Tot mijn verbazing verruilde je daarna
je potlood voor een zwarte pen. Met een frons op mijn voorhoofd
keek ik toe hoe je de schets ging inkten. Weer drie minuten
later straalde een prachtige prent mij toe. Ik stond al helemaal
klaar om mijn schetsboek in ontvangst te nemen en plaats te
maken voor de mensen achter mij, die langzaamaan aardig ongeduldig
waren geworden. Maar nee, je legde de pen weg, je pakte een
rode stift en begon met het inkleuren van de tekening. Met
het geïrriteerde gekreun van de wachtenden achter mij
als een soort muzak, toverde je een waar kunstwerk in elkaar.
Tegen de tijd dat je ook nog een gouden stift erbij pakte
en sterretjes op de achtergrond ging tekenen, zijn achteraan
de rij zeker zestien mensen boos weggelopen.
"Seriously, you didn't have to
do that!" mompelde ik na afloop bescheiden. "But
you write letters to all my comics, man!" antwoordde
je. "I just wanted to make you something special."
Pas toen besefte ik, dat jij mijn naam allang had herkend.
Volgens mij vonden de mensen achter mij in de rij het toen
ook iets minder erg, al kan dat mijn op dat moment enorm opgepompte
ego zijn geweest. Zelfs nu, bijna negen jaar later, hoor ik
jouw woorden zo af en toe door mijn hoofd echoën. Van
de week was het weer zover, want toen las ik het nieuws, dat
je nu werkt aan een Black Widow / Wolverine miniserie. Een
serie je tekent en zelfs schrijft, samen met Jimmy Palmiotti.
Nu is Jimmy een ontzettend aardige
gast, maar het blijft een inkter die graag wil schrijven.
Zijn werk is een typisch geval van 'net niet'. Dus beste Brando,
als je nu, negen jaar na dato, nog een keer 'something special'
voor me wilt doen? Doe het dan niet met Jimmy. Ik zie die
officiële aankondiging van de miniserie Black Widow /
Wolverine met vertrouwen tegemoet.