Sinds ik de nieuwste Previews bestelgids
heb, verkeer ik in een staat van constante paniek. Het is
of ik aan de vooravond sta van de watersnoodramp en zojuist
heb ontdekt, dat al de zandzakken op zijn. Of erger, het doet
een beetje denken aan die vreselijke droom die ik zo nu en
dan heb. Dat ik ineens weer terug ben op school of de universiteit
en te horen heb gekregen, dat ik één vak heb
gemist en morgen alsnog examen of tentamen moet doen. Het
is een droom waaruit ik badend in het zweet ontwaak. Soms
met een gilletje.
En het is jouw schuld. Want in die
nieuwste editie van de Previews kondig je vrolijk, alsof het
even niets is, een meer dan vuistdikke hardcovereditie aan
van Strangers in Paradise. Toegegeven, het komt niet onverwacht.
Toen wij elkaar vorig jaar op de beurs in Gent spraken, vertelde
je dat je het uitgeven van een omnibus aan het overwegen was.
Ik was daar bijzonder enthousiast over. Het is nu eenmaal
jouw ultieme meesterwerk en daar mag je best trots op zijn.
In gedachten zag ik een boekwerk vergelijkbaar met de dikke
bundel van Bone die Jeff Smith een paar jaar geleden met succes
op de markt heeft gebracht. De waarheid van de Previews is
echter anders.
Want in tegenstelling tot het handzame
formaat dat Jeff Smith gebruikt, kies jij voor drie hardcovers.
Het hele verhaal wordt gebundeld in de eerste twee hardcovers,
waarna een derde hardcover als extraatje nog even alle covers
bevat. Dat gaat vervolgens allemaal in een slipcase met een
prijskaartje van honderd zestig dollar. En als je dat rechtstreeks
op jouw site bestelt, ben ik als Europeaan liefst zestig dollar
aan verzendkosten kwijt. Dat is niet misselijk. Voor dat geld
hoop ik, dat je de kaft van de drie hardcovers vol hebt gestopt
met een dun laagje cocaïne. Hoe moet ik anders aan mijn
vrienden uitleggen, dat ik tweehonderd twintig dollar neertel
voor een strip? Dat is drieënzeventig nummers Uncanny
X-Men! Het is dik twee maanden aan reguliere comics!
Vroeger kocht ik nooit hardcovers,
dat is nu eenmaal het lot van een student die altijd meer
geld uitgeeft dan hij verdient. Maar de laatste jaren heb
ik heel voorzichtig de aantrekkingskracht van de harde kaft
leren kennen. Het smaakt naar meer. Weliswaar met mate: ik
wil alleen een hardcover van comics die ik de moeite helemaal
waard vind. En Strangers in Paradise valt daaronder. Het prijskaartje
boeit mij in dat geval niet, al ben ik blij, dat ik die verzendkosten
bespaar als ik het via de plaatselijke stripwinkel bestel.
Waarom ik nu toch in een staat van blinde paniek verkeer?
Als het niet het geld is, waar maak ik me dan zorgen om? Het
antwoord is simpel.
Twee hardcovers van elfhonderd pagina's.
Plus een bundel met de covers. In een slipcase. Ik ben bang,
dat ik straks in de stripwinkel sta met tachtig kilo Strangers
in Paradise. Dat red ik niet met mijn dunne armpjes! Dat krijg
ik niet mee naar huis! Daarom mijn paniek. Het inschrijfformulier
voor de sportschool is al ingevuld.