Eind jaren negentig was een drukke
tijd voor Juniorpress. In die periode werd namelijk een groot
aantal reeksen van uitgeverij Image Comics vertaald. Dat begon
halverwege de jaren negentig al met Spawn, series als Witchblade
en Gen13 volgden en daarmee was het einde van de cultuuromslag
in comicland nog lang niet in zicht. Verkoopcijfers waren
indrukwekkend, de mogelijkheden leken eindeloos.
De markt had ruimte voor meer, maar
het was ook niet de bedoeling, dat elke willekeurige titel
uit Amerika zomaar eigen Nederlandse serie zou krijgen. Dan
zou verzadiging van die markt namelijk snel zijn bereikt.
Om die reden werd met series als Image Special en Crossover
een soort buffer gecreëerd. Twee series die niet volgens
een vaste planning zouden verschijnen, maar pas van stal werden
gehaald als interessant bronmateriaal beschikbaar was. Miniseries
buiten de continuïteit van reguliere series, bijvoorbeeld.
Of mooie, afgeronde verhalen van makers van naam.
Eind 1998 stond voor Image Special
een bundel van de Amerikaanse miniserie The Creech op het
programma. Greg Capullo was al jaren de vaste tekenaar van
het populaire Spawn, maar met dit project wilde hij zijn vleugels
uitslaan. Hij bedacht, tekende en schreef de driedelige miniserie
over een groots, bizar monster. In Amerika een succesje en
door het tekenwerk een kandidaat voor vertaling in het Nederlands.
Vertaler Tom Groot nam dat voor zijn rekening, zelf mocht
ik voor zowel het redactioneel als de brievenpagina zorgen
en de comic werd vlot in productie genomen.
Zoals gezegd, was het een drukke periode.
Veel reguliere series van Marvel en Image, aangevuld met een
respectabele hoeveelheid specials. En zo kon het gebeuren,
dat Image Special 12 volgens de planning bij de drukker vandaan
kwam, al gereed lag voor distributie en pas op het allerlaatste
moment werd opgemerkt, dat iets toch niet klopte. Waar het
druk is, waar wordt gewerkt, daar vallen spaanders. Of in
dit geval beter gezegd, waar het druk is, waar wordt gewerkt,
daar worden stickers geplakt.
Want pak Image Special 12 er maar
eens bij, als je die comic ergens in een kast hebt staan.
Zo op het eerste gezicht niets mis mee. Mooie cover, lekker
stevig gelijmde rug, een leuke advertentie voor Spawn 16 op
de achterkant. Linksboven op de voorkant glimt iets. Het is
een sticker met daarop de tekst 'complete driedelige miniserie'.
Stickers op covers van comics, dat was niet iets wat Juniorpress
vaak deed, maar vooruit, het glimt lekker en het heeft stiekem
ook wel wat. Maar toch. 'Het glimt wel lekker' was niet de
reden waarom die zilveren sticker op de cover is beland. Die
sticker moest iets bedekken.
Voor wie het aandurft, of voor wie
toevallig twee exemplaren van deze comic in die kast heeft
staan, peuter voor de grap eens voorzichtig de sticker los.
Misschien valt het niet direct op en daarmee is dan verklaard
waarom het op de redactie bij Juniorpress bijna het gehele
productieproces niet is opgemerkt, maar dat logootje bovenaan
de herkenbare 'i' van Image Comics is zeker niet het logo
dat hoort bij comics uit de stal van Todd McFarlane. Dat is
het logo dat hoort bij Top Cow, de stal van Marc Silvestri.
Dezelfde uitgeverij, andere studio, omdat Image nu eenmaal
al vanaf het begin zo werkt. Zo hadden we dus een volledige
oplage Image Special 12 met het verkeerde logo.
Ongewijzigd uitgeven, dat was geen
optie. Niet alleen is Marc Silvestri een boom van een vent,
de pen van zijn advocaten zou korte metten maken met deze
grove fout. Opnieuw laten drukken, zou een grote vertraging
betekenen en bovendien voor een verdubbeling van de kosten
zorgen. Ook geen optie, dus. Maar wat dan? Het ging echt alleen
om de cover, alleen om dat hoekje linksboven. Helemaal niet
uitgeven van de comic zou eeuwig zonde zijn. Een sticker,
dan misschien? Eentje die precies in de hoek past en met een
soort wervende tekst tevens functioneel kan zijn? Kost ook
geld, maar het was wel dé oplossing.
Nu moet ik toegeven, dat ik niet weet
of die stickers machinaal of handmatig op de covers zijn geplakt.
Als het handmatig is geweest, heb ik respect voor de personen
die dit geestdodende klusje hebben uitgevoerd. Ik denk dat
zelfs een machine na duizend stickertjes helemaal dolgedraaid
zou zijn.
Aan het eind van de rit lag Image
Special 12 gewoon in de winkel, de zilveren sticker fonkelend
in de hoek links boven. Niemand die precies wist waarom dat
daar zat, maar een verzamelaar gaat een comic in uitstekende
staat natuurlijk niet verpesten door het lospeuteren van een
sticker. Zo kon dit nummer dus uitgroeien tot een knap staaltje
Juniorpress curiosa. Waarschijnlijk heeft het bij veel lezers
jaren in de kast gestaan, zonder dat het verhaal over het
logo bekend was. Alleen al daarom hoort dit thuis in deze
rubriek.