Van alle afscheidsredactionelen
die ik de afgelopen vijftien jaar heb geschreven voor de comics
van Juniorpress, kent deze de vreemdste voorgeschiedenis.
Het is hier namelijk voor het eerst, dat ik niet in een gedrukt
exemplaar, maar op mijn site afscheid moet nemen. En het is
al helemaal uniek, dat dit gebeurt lange tijd na het verschijnen
van wat achteraf het laatste deel bleek. De pijn in het hart
is daar echter niet minder om. Spawn zat twaalf jaar lang
in mijn systeem.
Gek genoeg is Spawn de enige comic
waarvoor ik een afscheidsredactioneel schreef dat uiteindelijk
niet werd gebruikt. Toen kreeg de serie een tweede kans, wat
het zuur maakt dat het doek alsnog is gevallen voor de avonturen
van Al Simmons, de bijzondere creatie waarmee Todd McFarlane
begin jaren negentig uitgeverij Image Comics oprichtte en
samen met zijn collega's voor een revolutie in de comicwereld
zorgde.
Het zou nog zuurder zijn, als ik alle
ingezonden brieven over Spawn 63 en 64 stof laat verzamelen
in mijn mailbox. Vandaar deze afsluitende brievenrubriek.
Omdat Spawn dat zonder enige twijfel verdient, na twaalf jaar
trouwe dienst op Nederlandse bodem. Kortom, het woord is aan
jullie.
Hoi Olav,
De tekeningen van Philip Tan in Spawn 63 zijn weer van een
hoog niveau en het verhaal is ook goed uitgewerkt door David
Hine. Het is mooi hoe blijkbaar langzaam naar een Apocalyps
wordt toegewerkt en hoe allerlei verhaallijnen zo bij elkaar
gaan komen. De spanning rondom de tweeling wordt opgevoerd
en ik kijk zeer tevreden uit naar het volgende deel.
Wordt de website trouwens niet meer bijgewerkt nu de comics
van Marvel zijn weggevallen? Hier in Zeewolde zijn de comics
nergens te koop, dus ik hield de website altijd in de gaten
zodat ik wist, wanneer ik naar een andere stad kon voor de
nieuwe nummers. Spawn 63 kwam ik toevallig tegen. Menno Kuijper, Zeewolde
Zoals je weet, heeft de site een
tijdje op zijn gat gelegen. Tot twee keer toe, zelfs, zowel
in 2006 als in 2007. Hoewel ik natuurlijk niets kan beloven,
heb ik mezelf voorgenomen, dat zo'n onverwachte periode van
lange afwezigheid niet zomaar meer mag plaatsvinden. IJs en
weder dienende.
Hey Olav,
Ik moet even bekennen, dat ik mezelf de laatste tijd wel eens
heb afgevraagd waarom ik Spawn nog bleef lezen. Maar ik heb
net Spawn 63 uit en daar heb ik maar één woord
voor: wauw! Het is eindelijk weer echt leuk. De tekeningen
zijn weer erg goed en het verhaal is zeer spannend. Dat gevoel
dat alle losse delen bij elkaar horen, is helemaal terug.
Ik ben benieuwd wie Jake nu echt is. Ik kan haast niet wachten
op het volgende nummer. Ronald Sneep
Gelukkig ben je dan blijkbaar
helemaal tot het bittere eind bij ons gebleven, Ronald. Dat
is altijd een fijne constatering. Ik ben stiekem wel benieuwd
naar hoeveel lezers, die Spawn 1 al die jaren terug in de
winkel hebben gekocht, de serie trouw zijn blijven sparen.
Honderd? Minder? Twaalf jaar is lang.
Hoi Olav,
Toegegeven, ik heb genoten van de laatste paar nummers. David
Hine is een goede keuze geweest van Toddd McFarlane voor de
positie van nieuwe vaste schrijver. Brian Holguin vond ik
ook goed, maar op het eind was dat toch een beetje minder
aan het worden. Hine brengt wat nieuwe en frisse ideeën
naar de serie. Ook de tekenaar Philip Tan vind ik goed. Angel
Medina was bij vlagen een goede tekenaar, maar hij had ook
slechte momenten. Tans werk lijkt meer op dat van Greg Capullo,
maar dan wat donkerder.
Wat betreft het verhaal van Spawn 63, de tweeling van Wanda
en Terry is dus echt flink gestoord! En om dan op het eind
te ontdekken, dat Jake in feite God is... ik ben benieuwd.
Ook die Man of Miracles blijft voor mysterie zorgen; hij is
misschien Kali, dus ik vraag me af wat zijn plannen dan zijn
met Spawn. Al met al is dit een zeer spannend nummer waarin
veel gebeurt. Als je het mij vraagt, een lezer van het eerste
uur, dan zit de serie sinds kort weer op een hoogtepunt. Daarom
ben ik benieuwd waar dit straks heen gaat. Maarten Bijnens, Zutendaal (België)
Kijk, ik word keurig netjes op
mijn wenken bediend. Daar is de eerste lezer die Spawn sinds
het begin heeft gevolgd. Het is overigens geen geheim, dat
ik zelf nooit een groot fan van het werk van Tan ben geweest.
Toch geef ik zeker toe, dat hij sinds zijn eerste nummer een
stuk stabieler is geworden.
Beste Olav,
Toevallig kwam ik Spawn 64 tegen in de winkel en ik heb dit
nummer meteen maar gekocht. En toen ben ik vanmiddag maar
eens met Spawn 60 tot en met Spawn 64 gaan zitten. Vooral
zodat ik weer kon ophalen wat de laatste tijd is gebeurd.
Uiteindelijk gaf het nieuwste nummer wel voldoende informatie,
alles was helemaal begrijpelijk. Vóór ik het
verhaal las, had ik al zo het idee, dat de tweeling naar het
bredere perspectief zou worden vertaald, in combinatie met
de kikkers uit de lucht en de rivieren van bloed. Maar ik
ben benieuwd, want hoe gaat het verder als we in de komende
nummers de Apocalyps zien? Welke rol kan Spawn nog spelen
na de Apocalyps?
Of hebben we iets gemist waardoor het verhaal straks opnieuw
kan worden vervolgd, op een verrassende en logische manier?
Een Apocalyps zal denk ik niet het einde van de serie Spawn
betekenen. Uiteindelijk bestaat altijd een evenwicht tussen
goed en kwaad. Zelfs als de ene partij wint, blijft wel iets
over van de verliezende partij, waarna het allemaal opnieuw
kan beginnen. Maurice van Opdorp, Landgraaf
Na het lezen van dit soort brieven
besef ik weer hoe jammer het is, dat we de huidige verhaallijn
van Spawn niet af hebben kunnen maken. We waren namelijk erg
dicht bij een min of meer 'natuurlijk' slot en dat had een
mooi afscheid kunnen zijn. Spawn, zijn eigen Apocalyps en
zijn wederopstanding.
Hallo Olav,
Bij het lezen van Spawn 64, ik was nog maar net halverwege
het nummer, verraste ik mezelf toen ik het woord 'eindelijk'
uitsprak. Eindelijk wordt een soort slot gebreid aan de hoofdverhaallijn.
Eindelijk wordt antwoord gegeven op de vragen die al ontstonden
bij het eerste nummer. Het zal zeker nog wel enkele nummers
duren voor de Apocalyps komt, maar dat nu bepaalde deuren
worden gesloten, is duidelijk. Is dit meteen het eind van
de comic?
Ik zou het vreemd vinden als dat zo is. Aan de andere kant
wordt het wel tijd voor een ontknoping. Het tempo waarmee
het hoofdverhaal zich ontwikkelde, was soms zeer traag. Dat
waren hoofdstukken waarin het geheel een beetje inzakte. Todd
McFarlane keerde het tij met een nieuwe schrijver en dat heeft
ervoor gezorgd, dat ik de serie sinds deel één
ben blijven volgen.
Spawn 64 mag een radicaal nummer worden genoemd, met het prijsgeven
van de identiteit van de tweeling. Het is ook ronduit fascinerend
hoe het verhaal wordt verweven met onze kijk op religie en
termen als de hemel en de hel. Als een soort verloren volk
zijn we ons zelden bewust van de ware aard van onze spiritualiteit,
de reden van ons bestaan. Al Simmons krijgt nu wel antwoord
op die oervragen en hij is de enige die ons kan redden. Hoewel...
de enige? Nee, want Cyan blijkt, zoals ik vermoedde, het kind
waarvan ooit werd gezegd, dat ze een belangrijke rol zou vervullen.
De stukken van het schaakspel staan op hun plek, de strijd
barst los. Iemand zal winnen. En verliezen. Eindelijk! Enric Batista
Kijk eens aan, Enric is deze brievenpagina
al nummer twee van de lezers van het eerste uur! Als we afspreken,
dat we elkaar in de toekomst op straat, in stripwinkels en
op stripbeurzen blijven groeten met een extreem ingewikkelde
handbeweging, dan kunnen we onze eigen cult vormen. Stoer.
Daarmee zit het erop. Definitief.
Twaalf jaar lang en honderd negenenvijftig Amerikaanse comics
lang heb ik de vele pieken en dalen in het bestaan van Al
Simmons mogen vertalen en heb ik met veel plezier al jullie
brieven en mailtjes gelezen. Het waren uitdagende jaren, met
heel veel mensen die hun steentje hebben bijgedragen. Maar
bovenal moet ik eindigen met een plechtige dank u aan het
adres van Todd McFarlane. Want hij heeft bewezen dat het kon,
los van de grote uitgeverijen je eigen succesverhaal realiseren.