elektra
#3 (marvel)
Elektra wordt door een groep agenten van Hydra benaderd. Zij
willen dat ze haar opdracht voltooit en de Scorpio Key vervolgens
niet aan SHIELD maar aan hen geeft. Als ze weigert, moet ze
het opnemen tegen de Silver Samurai. Na een aardig begin zakt
de serie in. Als personage komt Elektra niet goed over en
het tekort aan ontwikkelingen breekt het verhaal op. Daar
komt bij dat de tekeningen mede dankzij de vage inkleuring
soms onduidelijk zijn, waardoor meeleven met de personages
onmogelijk wordt. Dialogen en tempo zijn goed, dat is zeker,
maar dit nummer schiet op alle andere fronten tekort. Daarom
kom ik niet hoger uit dan een score van heel krap twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen chuck austen
daredevil
#24 (marvel)
De rechtszaak tegen Daredevil gaat van start en natuurlijk
komen daar complicaties bij kijken. Het concept dat Matt Murdock
de advocaat is van iemand die zijn gekostumeerde alter ego
heeft aangeklaagd, is erg boeiend. Helaas is de uitwerking
uitermate teleurstellend, met te veel geforceerde plotwendingen,
onrealistische ontwikkelingen en enkele irritante personages.
Gelukkig dat de serie juist tijdens dit vervelende verhaal
twee keer per maand verschijnt, want ook het tekenwerk is
zo matig dat het bijna slecht is. Weinig overtuigende composities,
niet stijlvast en vooral gebrek aan dynamiek; een serie als
deze onwaardig. Eén ster is te weinig, vandaar twee
sterren geef. tekst
bob gale tekeningen dave ross
birds of
prey #35 (dc)
Na de confrontatie met Ra's al Ghul heeft Dinah Lance haar
Canary Cry weer terug. Met behulp van enkele andere helden
haalt Barbara Gordon haar terug naar Gotham. De spanning die
hierdoor nu tussen de hoofdpersonen ontstaat, is buitengewoon
boeiend. Slimme dialogen leveren een lekker leesbaar verhaal
op, waarbij het subplot over Nightwing niet geheel onverwacht
doch op een knappe manier voor een erg goede afronding zorgt.
Het tekenwerk van de gasttekenaar is weinig bijzonder. Met
name de gezichten van de personages stralen niets uit en bepaalde
pagina's hebben weinig achtergronden. Dit weegt echter niet
op tegen het goede verhaal, vandaar drie sterren. tekst
chuck dixon tekeningen william rosado
spawn
#111 (image)
Spawn wordt aangevallen door de mysterieuze Simon Pure en
zijn troepen. Dankzij zijn enorme krachten vormt dit gevecht
echter geen probleem. Pure en zijn Kingdom hergroeperen zich,
terwijl op de achtergrond het subplot over de zoon van Twitch
Williams interessant blijft. De manier van vertellen is deze
keer wat warrig en fragmentarisch, met net iets te veel clichématige
dialogen, maar echt storend is dat niet. Wat zo langzaamaan
wel storend wordt, is dat Spawn bijna geen persoonlijkheid
meer heeft. Het tekenwerk is weer van een goed niveau. Zelfs
tijdens de actiescènes blijft de lay-out overzichtelijk
en dat is mooi, al mag de inkleuring wat minder groen. Ruim
twee sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen angel
medina
crux
#6 (crossgen)
Capricia vraagt Verityn of hij zijn krachten kan gebruiken
om te ontdekken waar de andere bewoners van Atlantis zijn.
Daarbij pusht ze hem meteen zo hard, dat het erop lijkt of
hij daaraan bezwijkt. In beginsel gebeurt vrij weinig. De
interactie tussen de personages is belangrijker dan de plot
en dankzij een boeiend uitgewerkt verhaal pakt dat goed uit.
Alle personages zijn in een korte tijd uitgediept en Capricia's
vertrouwenscrisis is bovendien belangrijk voor het verloop
van de serie. Zelfs de gasttekenaar levert hier meer dan uitstekend
werk af, met heldere lay-outs, sterke gelaatsuitdrukkingen
en een mooie, vloeiende stijl. Al met al is dit goed voor
een score van vier sterren. tekst
mark waid tekeningen paul pelletier
scion
#16 (crossgen)
Prins Ethan en Ashleigh ontdekken dat de schuilplaats voor
de 'lagere' rassen met de grond gelijk is gemaakt. Al snel
blijkt dat de sluwe premiejager Exeter niet voor de slachting
verantwoordelijk is en dat hij zijn leven wil beteren. Met
zijn drieën maken ze zich op voor een stevige strijd
tegen het koninkrijk van de Ravens. Verrassende plotwendingen
zijn het handelsmerk van deze serie geworden en Exeters plotselinge
berouw is daar een goed voorbeeld van. De interactie tussen
de personages is prima, met overtuigende, strakke dialogen
en geloofwaardige emoties. Als altijd is het heldere tekenwerk
een klasse apart en ook de inkleuring is minder eentonig.
Kortom, krap vier sterren. tekst
ron marz tekeningen jim cheung
murder me
dead #8 (el capitán)
Steven Russell vindt na lang zoeken de vermiste Tara. Ze lijkt
betrokken bij vreemde maffiapraktijken, maar wil er verder
weinig over kwijt. Vervolgens bestaat de tweede helft van
het nummer uit een achtervolging en wordt de bodem gelegd
voor de ontknoping van de miniserie. Als vanzelfsprekend is
de manier van vertellen filmisch en worden zeer goede dialogen
afgewisseld met tekstloze scènes, maar dit deel wekt
wel ernstig de indruk dat het een soort tussennummer is. Op
het tekenwerk is weinig aan te merken. De zeer strakke lay-out
blijft effectief, het gebruik van zwarte vlakken zorgt voor
sfeer en technisch klopt alles. Net geen drie sterren waard,
wel ruim twee sterren. tekst
& tekeningen david lapham
kissing
chaos #1 (oni)
Dit is een nieuwe achtdelige miniserie over een drietal jonge
hoofdpersonen, uitgegeven op een kleiner en goedkoper formaat.
Vanwege het kleine aantal pagina's is vooralsnog niet helemaal
duidelijk wat er aan de hand is: het trio is op de vlucht
voor de politie; aanleiding en motieven zijn onduidelijk.
De opzet van de miniserie maakt dit eerste nummer derhalve
kort en enigszins warrig, hoewel de dialogen en het ritme
van de vertelling goed zijn. Hetzelfde gaat op voor de tekeningen,
die in kleur ietwat beter tot hun recht komen, maar ook in
zwart wit de juiste toon zetten, met veel indringende composities.
Alles bij elkaar net iets te weinig verhaal, maar voldoende
voor drie sterren. tekst
& tekeningen arthur dela cruz