fury
#4 (marvel)
Nick Fury en een handvol agenten van SHIELD zijn in het geheim
aangekomen op Napoleon Island. Daar maken ze een begin aan
hun kleinschalige operatie tegen generaal Makawao en de gestoorde
kolonel Gagarin. Hoewel de harde humor de drijfveer van het
verhaal blijft, voelen de vele speeches over de Verenigde
Naties licht geforceerd aan. Tevens halen ze het tempo uit
de vertelling en zijn die monologen niet altijd even interessant.
Tegen het eind wordt dat met flink wat actie gecompenseerd
en ook de tekeningen zijn van een stabiel, hoog niveau. Met
name de hilarische gelaatsuitdrukkingen geven de comic een
extra dimensie, zodat ik alles bij elkaar op drie sterren
uitkom. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
elektra
#5 (marvel)
Het verhaal over de Scorpio Key en dictator Saddam Abed Dasam
wordt op een erg simpele manier afgerond. Precies op het moment
dat alles volledig verkeerd gaat, grijpt Elektra eenvoudig
in en daarmee is vijf nummers opbouw zinloos gebleken. Toegegeven,
de laatste pagina's zijn redelijk tot goed, maar de rest is
van een bedroevende kwaliteit. Elektra komt ondanks de strakke
dialogen als personage niet uit de verf, daarbij zeker niet
geholpen door het soms afzichtelijk slechte tekenwerk, vol
houterige composities, onduidelijke handelingen en een overschot
aan zwart. Waarschijnlijk is dit voorlopig mijn laatste nummer,
want veel hoger dan slechts één ster geef ik
niet. tekst
brian michael bendis tekeningen chuck austen
the punisher
#7 (marvel)
In een 'stil' nummer opent de Punisher de jacht op een maffiabaas,
die hij geheel volgens verwachting te pakken krijgt. Door
het ontbreken van tekst, leest het verhaal erg snel. Het gevolg:
totaal geen diepgang, geen uitdieping van karakters en in
feite een oefening in futiliteit. De gimmick van 'stille'
nummers is best wel aardig, dat zeker. Hier werkt het echter
niet, omdat de Punisher iemand is die tot zijn recht komt
als zo nu en dan een tekstkader met zijn gedachten opduikt.
Gelukkig is het tekenwerk als gebruikelijk meer dan in orde.
De platen zijn duidelijk, de lay-out is effectief en het ademt
een lekkere sfeer uit. Vanwege het mislukte concept is één
ster de juiste score. tekst
& tekeningen steve dillon
x-force
#122 (marvel)
De mysterieuze Lacuna wil lid worden van X-Force. Ook Spike
wil dat nog altijd en terwijl de leden van het team genieten
van de aandacht die ze van de media krijgen, wordt besloten
dat ze beide kandidaten toelaten. Juist op dat moment laat
Lacuna het echter afweten. Dit is min of meer een losstaand
verhaal, waarbij subplots en uitdieping van de personages
voorop staan. Het is een aanpak die vruchten afwerpt, want
zelfs minder belangrijke teamleden krijgen voldoende aandacht.
Verder is de manier van vertellen leuk, vol met scherpe ironie.
De tekeningen blijven verbetering tonen: iets speelser en
daardoor met overtuiging. In dit geval is vier sterren meer
dan terecht. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
green lantern
#145 (dc)
De ring van Kyle Rayner wordt sinds kort gevoed door de Parallax
kracht. Tegelijkertijd voedt het ook de gele ring van Nero
en het komt aan op een duel tussen de twee, terwijl Kyle's
vrienden op Aarde gespannen afwachten. Zoals eerder het geval
is geweest, zijn de actiescènes niet bijster boeiend.
De keuze die Kyle uiteindelijk moet maken tussen het nu accepteren
van zijn nieuwe krachten of het terugkeren naar het moment
waarop hij Green Lantern werd, is dat wel. Spijtig dat zo'n
keuze in zo'n matig nummer wordt gemaakt, want ook de tekeningen
lijken ietwat minder, met soms onduidelijk perspectief en
overheersende kleuren. Al met al is twee sterren hier voldoende. tekst
judd winick tekeningen dale eaglesham
midnight
nation #9 (image)
Drie maanden te laat, maar de moeite van het wachten waard.
Laurel en David hebben eindelijk New York bereikt, het eindpunt
van hun reis door Amerika. Om zijn ziel terug te krijgen,
moet David eerst een ritueel ondergaan waarbij hij het leed
op de wereld onder ogen ziet. Het verhaal is duidelijk in
de laatste fase beland. Ondanks de monologen en het trage
tempo blijft de plot fascinerend, mede dankzij de manier waarop
de personages tot nu toe diepte hebben gekregen. Wat minder
tekst per balloon kan overigens geen kwaad. Op het visuele
vlak wordt eveneens een voldoende gescoord, zij het dat de
composities een fractie minder sterk zijn. Vandaar drie sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
sam and
twitch #22 (image)
Na een maand of zes wachten, gaat het verhaal over de vreemde
tapes die Sam Burke krijgt weer verder. Enkele incidenten
tonen aan dat met Burke en zijn partner Twitch Williams wordt
gespeeld en de FBI vermoedt zelfs dat Burke is uitgekozen
als volgende slachtoffer van de seriemoordenaar. Het soms
te lage tempo wordt gecompenseerd door de goede dialogen en
het ronduit boeiende verhaal, dat spannend is en een onverwachte
wending neemt. De tekeningen blijven aan de donkere kant.
Bepaalde pagina's zijn echt te verwarrend en minder gebruik
van schaduwtinten zou een flink stuk helpen. Vier sterren
is te veel, daarom ruim drie sterren. tekst
todd mcfarlane tekeningen alex maleev
witchblade
#52 (image)
De geheimzinnige informant van Sara Pezzini gedraagt zich
verdacht. Sara gaat samen met Ian Nottingham op onderzoek
uit en krijgt een zondvloed van profetisch gereutel voor de
kiezen, zonder dat echt iets zinnigs geschiedt. 'Zinloos'
is een prima beschrijving. Ook de dialogen zijn irritant langdradig
en geen van de hoofdpersonages gedraagt zich zoals dat hoort.
Tel daar het slechte tekenwerk bij op, compleet met simpele
indelingen zonder enig detail, en de serie komt binnenkort
in aanmerking om van mijn lijstje geschrapt te worden. De
plot dwarrelt zo veel verschillende kanten op, dat ik me afvraag
of de makers het zelf kunnen volgen. Nee, dit is dubbel en
dwars nul sterren. tekst
paul jenkins tekeningen brian ching
strangers
in paradise #45 (abstract)
Freddy Femur hoort dat Francine niet langer verloofd is en
hij staat direct weer bij haar op de stoep. Intussen draaien
de wrijvingen tussen David en Katchoo uit op een knallende
ruzie, waarna hun relatie op springen staat. Voor het eerst
in lange tijd gebeurt weer eens echt wat. De gevolgen zijn
fascinerend, met als altijd een slimme nadruk op realistische
dialogen en een groot gevoel voor indringende emoties. Alles
voelt heel natuurlijk aan, het tempo is prima en de interactie
is van een hoog niveau. Daarnaast wordt geëxperimenteerd
met een eenvoudiger lay-out, die halverwege goed tot zijn
recht komt. Vier sterren is niet voldoende, kortom, nipt vijf
sterren. tekst
& tekeningen terry moore