the ultimates
#1 (marvel)
In het eerste deel van de Ultimate variant op de Avengers
wordt in een te lange flashback getoond hoe Captain America
aan het eind van de Tweede Wereldoorlog een Duits geheim wapen
onschadelijk maakt. Deze strijd wordt vrij redelijk verteld,
al zit het vol clichés en soms matige dialogen. Bovendien,
hoe belangrijk deze geschiedenis is, het is niet genoeg voor
een heel nummer. Het tekenwerk is stabiel, met vooral indrukwekkende,
grote platen. Helaas lijken de soldaten veel op elkaar en
zorgt de eentonige, donkere inkleuring voor een weinig aantrekkelijk
geheel. Een verkeerd uitgangspunt voor wat verder een leuke
serie kan worden. Voor nu is twee sterren voldoende. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
the dark
knight strikes again #2 (dc)
Batman en zijn hulpje Catgirl gaan door met hun plannen, waarbij
ze oude superhelden opduiken. Terwijl Superman vecht tegen
Brainiac maken Batman en consorten zich vervolgens eindelijk
op voor een nieuw tijdperk, waarin superhelden niet langer
hoeven schuilen. Waar de inkleuring de vorige keer veelal
overheerste, sluit het nu beter aan op de heldere, soms vrij
cartoonesk harde lijnen en is ook het verhaal lichtelijk gestroomlijnd.
Het gebruik van de media blijft een boeiende doch ietwat karikaturale
extra dimensie en het eind is van een opvallend hoog niveau.
De opvolger van The Dark Knight Returns zal niet briljant
worden, een score van nipt vier sterren is toch haalbaar. tekst
& tekeningen frank miller
out there
#8 (dc)
De hoofdpersonages zijn neergestreken in het dorpje Purgatory,
waar kort geleden de troepen van Draedalus hebben huisgehouden.
Samen met de plaatselijke geestelijke voeren ze een duivelsuitdrijving
uit, hetgeen bijzonder simpel lukt. Gezien de aardige opbouw
is deze haastige afronding verre van overtuigend. Alles voelt
oppervlakkig aan en ruimte voor meer dan expositie is er niet.
Daarentegen is het strakke tekenwerk prima als altijd, eindelijk
weer eens geholpen door een stuk frissere, beduidend lichtere
inkleuring. Met name composities en lichaamshoudingen zijn
uitstekend, zonder te simplistisch te worden. Voor drie sterren
is de plot te zwak, vandaar twee sterren. tekst
brian augustyn tekeningen humberto ramos
100 bullets
#32 (dc)
De man die Milo Garret uit de weg wilde ruimen, is reeds vermoord.
Milo wil weten wat daaraan vooraf is gegaan en duikt het nachtleven
in, waar hij links en rechts vragen stelt. Dit levert goede
dialogen op, die wel naar veel hinten, maar vooralsnog geen
concrete antwoorden geven. Sfeervol is de vertelling zeker,
onder meer dankzij de wederom perfecte wisselwerking tussen
tekst, tekeningen en inkleuring. Meer dan gebruikelijk wordt
in het tekenwerk gebruik gemaakt van schaduwen en zwarte vlakken,
waarbij de scherpe kleuren goed tot hun recht komen. Hoewel
de verhaallijn nog op gang moet komen, maken sfeer en uitwerking
zo veel goed, dat vier sterren gerechtvaardigd is. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
hellblazer
#170 (dc)
FBI-agent Frank Turro doet onderzoek naar de dood van John
Constantine. Natuurlijk twijfelt hij en ondervraagt hij een
handjevol getuigen. Door middel van enkele zeer expliciete
flashbacks krijgt Turro inzicht in wat er de bewuste avond
moet zijn gebeurd. Afgezien van het inleidende karakter is
voor een fascinerende insteek gekozen, zodat Constantine geen
echt hoofdpersonage is. Dat het thematisch wat minder bij
de serie past, wordt gecompenseerd door de rappe dialogen
en duistere vertelstijl, als altijd bijgestaan door het messcherpe
tekenwerk dat krachtige lijnen combineert met stilistische
composities. Al met al is een score van vier sterren meer
dan verdiend. tekst
brian azzarello tekeningen marcelo frusin
felon
#3 (image)
Hoofdpersonage Cassiday voert samen met Coop en Garvey een
nieuwe roofoverval uit. Niet veel later blijkt echter dat
ze nooit van plan is geweest de buit te delen en gewoon wraak
op haar voormalige partners in het kwaad wil nemen. Het verhaal
van de miniserie is na drie nummers al zo vaak een andere
kant op gegaan, dat van een heldere structuur geen sprake
meer is. De personages komen zelden tot leven, de dialogen
zijn gekunsteld en als lezer word je niet door de gebeurtenissen
meegesleurd. Het tekenwerk is onder de maat, met niet goed
herkenbare personages en weinig details. Ik laat de rest van
de serie aan me voorbijgaan: nog op het randje één
ster. tekst
greg rucka tekeningen matthew clark
powers
#17 (image)
Een prominent lid van het team FG-3 is vermoord, een ander
teamlid is verdacht en wordt vermist en detectives Christian
Walker en Deena Pilgrim boeken weinig vooruitgang in hun onderzoek.
De plotselinge verschijning van Boogiegirl gooit echter al
hun plannen in de war. Hoogtepunt in het script is de groeiende
spanning tussen Walker en Pilgrim, vol met subtiele verwijten
en insinuaties. Als gebruikelijk spelen de vlotte, realistische
dialogen daarbij een grote rol en wordt de perfecte samenwerking
tussen schrijver en tekenaar onderstreept. Van de intense
kantoorscène tot de spetterende buitenscène,
alles komt goed en overtuigend over. Kortom, ik kom uit op
vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael
avon oeming
sam and
twitch #23 (image)
Alles wijst erop dat de mysterieuze moordenaar het op detective
Sam Burke heeft gemunt. Terwijl Burke samen met zijn collega
Twitch Williams de zaak nogmaals van begin tot eind naloopt,
heeft de moordenaar zijn oog op een nieuw slachtoffer laten
vallen. Conceptueel steekt het verhaal aardig in elkaar. De
vertragingen van de serie en het trage tempo zijn helaas geen
pluspunten en een nummer als dit, waarin weinig gebeurt, kan
dan dodelijk zijn. Mijn aandacht verslapt in ieder geval,
terwijl het tekenwerk gelukkig van dezelfde prima kwaliteit
als altijd blijft. Soms is het aan de donkere kant, het is
wel sfeervol en film noir. Dankzij het tekenwerk geef ik ruim
twee sterren. tekst
todd mcfarlane tekeningen alex maleev
bone
#46 (cartoon)
In Atheia ruikt Phoney Bone geld. Zijn zakelijk instinct blijkt
juist en samen met Fone Bone mag hij tegen betaling een vervelende
reuzenbij wegjagen. Elders in de stad denken Gran'ma Ben en
consorten na over wat ze moeten met de betoverde Thorn. Met
de nadruk meer op Phoney is het wel duidelijk dat het hoofdverhaal
tijdelijk naar de achtergrond schuift en de humor meer ruimte
krijgt. Zo af en toe moet dat kunnen, zeker omdat hier het
einde een aardig subplot betreft. Tekentechnisch blijft de
serie van grote klasse. De mooie, vloeiende stijl past bij
de sprookjesachtige wereld van de Bones en de stijlvolle composities
worden beter. Vier sterren is te veel, vandaar drie. tekst
& tekeningen jeff smith
kissing
chaos #6 (oni)
Met slechts twee nummers te gaan, wordt het centrale conflict
van de miniserie duidelijk. Veel wordt weer vanuit het oogpunt
van Angela verteld en langzaamaan wordt duidelijk dat zij
Raevyn als een feeks ziet die haar vriendje Damien wil wegkapen.
Omdat veel subplots door elkaar lopen, werkt het kleine aantal
pagina's per nummer minder bevorderlijk, maar meer dan voorheen
zijn de dialogen en de tekstkaders in staat om de spanningsboog
op scherp te zetten. Voorts raken ook de tekeningen meer en
meer vertrouwd, mede dankzij de sprekende gelaatsuitdrukkingen
en dromerige beelden. Het gaat richting de vier sterren, al
moet dit genoegen nemen met een score van drie. tekst
& tekeningen arthur dela cruz