ultimate
x-men #19 (marvel)
Proteus, de zoon van professor Xavier, richt overal ter wereld
veel schade aan. Hij gebruikt daarbij het lichaam van Betsy
Braddock, zodat het voor Xavier en de X-Men een zeer lastig
gevecht wordt. Spijtig genoeg is het eind van de verhaallijn
nogal simpel en de climax is dusdanig voorspelbaar dat het
aan impact inboet. Daar komt bij, dat de lange monoloog van
Proteus vreselijk is. Het verfrissende aan de plot is vreemd
genoeg verdwenen. Goed dat de gasttekenaar sterk werk aflevert!
De dikke inktlijnen, de speelse composities en de vloeiende
tekenstijl lijken op Bachalo's oude werk. Toch overheersen
de minpunten, waardoor een score van twee sterren het maximum
is. tekst
mark millar tekeningen chris bachalo
daredevil
#34 (marvel)
Bugle uitgever Jonah Jameson roept zijn staf bij elkaar. Een
concurrerende krant heeft het grote verhaal over Daredevils
geheime identiteit gescoord en daar is Jameson niet blij mee.
Dan blijkt echter dat zowel Ben Urich als Peter Parker de
'onthulling' tegenspreekt. Prima geschreven, ware het niet
dat de tweede helft bestaat uit een overbodige, zeer voorspelbare
en langdradige monoloog van Foggy Nelson, die Matt Murdock
wil overtuigen dat hij moet stoppen als superheld. Het gevolg,
een lichtgewicht script. Op het tekenwerk geen kritiek, want
de rauwe stijl is effectief als altijd. Soms te experimentele
lay-outs, verder meer dan voldoende. Net geen twee, wel drie
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
birds of
prey #44 (dc)
Barbara Gordon stuurt Dinah Lance naar een eiland, waar ze
op zoek gaat naar een wondergeneesmiddel. Ze is echter niet
de enige: ook Deathstroke en Connor Hawke bevinden zich op
het eiland. Dit concept van meerdere teams op een zonnig eiland
en een race tegen de klok is een beetje té ingegeven
door de huidige generatie reality shows. Dat is de reden dat
het niet werkt, want het is obligaat en het haalt de aandacht
bij de twee hoofdrolspelers weg. Toegegeven, de interactie
tussen Dinah en Slade is aardig, maar het blijft oppervlakkig.
De tekeningen zijn redelijk. Stijlvast, gedegen en niet te
veel gekke dingen wat de proporties betreft. Al met al geef
ik twee sterren. tekst
chuck dixon tekeningen dave ross
spawn #117
(image)
Het tienjarig bestaan van Spawn wordt gevierd met een overduidelijk
tussennummer. Eddie Franks geest is de motor achter de nieuwe
Redeemer, die Spawn aanvalt en hem na het gevecht aan zijn
lot overlaat. Hoewel de elementen de plot bevorderen, wordt
teruggevallen op herhaling van bekende feiten. Het vervelende
is, dat het verleden over Eddie in het vorige nummer al is
herhaald. Nogal overbodig, dus. Intussen sukkelt het tekenwerk
op en neer. Gaat het om rechte kaders en een laag tempo, dan
is alles in orde. Zodra het om actie gaat, zoals tijdens het
gevecht tussen Spawn en de Redeemer, is het helaas een chaos.
Meer evenwicht zou mooi zijn. Kortom, één ster. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen angel
medina
queen &
country #9 (oni)
Agente Tara Chace onderzoekt nieuwe aanwijzingen omtrent enkele
terreurbewegingen. Haar werk brengt haar bazen en de SIS in
verlegenheid, omdat onder de tafel contact moet worden gezocht
met de CIA. Na een te rustig begin komt nu vaart in de plot.
Door middel van lekkere dialogen, goed schakelen tussen de
locaties en uitgewerkte personages wordt een sterk geheel
neergezet. Eigenlijk is alleen de romance tussen Tara en haar
collega Edward te snel, te ondoordacht. De nieuwe tekenaar
doet het net als vorige maand prima. Het is de combinatie
van strak realisme met veel zwarte vlakken enerzijds en de
karikaturen anderzijds die het 'em doet. Ja, vier sterren. tekst
greg rucka tekeningen leandro fernandez