alias #11
(marvel)
Privé-detective Jessica Jones reist af naar Lago, waar
ze op zoek moet naar een vermist meisje. De ouders van deze
tiener zijn gescheiden en tijdens haar gesprekken ontdekt
Jessica dat dit geen doorsnee zaak is. Als altijd is de opbouw
van een nieuwe verhaallijn goed. Er is ruimte voor uitdieping
van de personages, de dialogen lopen soepel en het vertelritme
doet aan als een film. Ook erg prettig is dat in dit inleidende
hoofdstuk enkele boeiende wendingen schuilen. Opvallend is
dat de inkleuring veel frisser is dan voorheen, hetgeen past
bij de verandering in sfeer, terwijl het tekenwerk van het
gebruikelijke niveau is, met enkele innovatieve lay-outs.
Niets mis mee, vijf sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
ultimate
spider-man #24 (marvel)
Peter Parker ontdekt dat niet alleen Mary Jane en Norman Osborn
weten dat hij Spider-Man is. Dit leidt tot een zeer aardige
eerste helft, waarin slim een verband wordt gelegd met de
recente gebeurtenissen. Helaas zakt de plot hierna enigszins
in en draait het uit op een geforceerde confrontatie met de
Green Goblin. Ondanks dit matige eind blijft Peter wel een
prima geschreven personage; hij is geloofwaardig als tiener,
zonder te bezwijken onder allerlei tienerclichés. De
tekeningen zijn teleurstellend, met name omdat niet ieder
personage consistent wordt neergezet. Halverwege valt een
gebrek aan details op. Voor twee sterren is het te goed, daarom
geef ik drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
incredible
hulk #42 (marvel)
De groep agenten die op Bruce Banner jaagt, zorgt ervoor dat
Banner in de Hulk verandert. Na het toedienen van een verdovingsmiddel
kan hij worden ontvoerd. Sinds de komst van de nieuwe schrijver
is dit de eerste keer dat de Hulk lange tijd in beeld is.
De effectiviteit van deze aanpak wordt ondermijnd door de
tekeningen van de gasttekenaar, die simpelweg niet overweldigend
en groot genoeg zijn. Zelfs de zo duistere inkleuring kan
daar niets aan doen. De rest van het tekenwerk is wel acceptabel,
al laat de dunne plot geen ruimte voor veel creativiteit.
Al met al een matig nummer met weinig tekst, weinig spanning
en te weinig diepgang, zodat ik uitkom op twee sterren. tekst
bruce jones tekeningen lee weeks
gen13 #0
(dc)
In deze goedkope comic wordt binnen dertien pagina's de basis
voor de nieuwe Gen13 gelegd. Vanaf het begin kan het niet
boeien, omdat de vele tekstkaders overbodig zijn en de dialogen
van een tenenkrommend niveau zijn, waarbij iedereen elkaar
bij de naam aanspreekt. Ook de ontwikkelingen zijn te gehaast
en de romance tussen twee hoofdpersonages slaat nergens op.
Het tekenwerk speelt evenmin veel klaar, want daar de personages
op elkaar lijken en de inkleuring overheersend is, blijft
alles afstandelijk. Ironisch genoeg is het tweetal korte previews
voor andere titels beter. Nee, aan de herstart van Gen13 ga
ik geen geld verspillen. Dubbel en dwars nul sterren. tekst
chris claremont tekeningen alé garza
the filth
#2 (dc)
Ned Slade kan moeilijk accepteren dat zijn bestaan als Greg
Feely een dekmantel was. Zelfs nu hij terug is bij de vreemde
organisatie genaamd de Hand en bizarre missies voor de kiezen
krijgt, verlangt hij terug naar dat simpele bestaan. Hoewel
tussendoor buitengewoon intrigerende ideeën worden gelanceerd
en uitgewerkt, gaat de plot in hoog tempo naar een onvermijdelijke
climax. Dat hoge tempo is verrassend: het maakt de weg vrij
voor de kern van de miniserie, maar het zorgt ervoor dat gemakkelijk
over bepaalde details heen wordt gestapt. Gelukkig compenseert
het realistische tekenwerk dit gebrek aan diepgang, vandaar
dat vier sterren haalbaar is. tekst
grant morrison tekeningen chris weston
doom patrol
#10 (dc)
Tijdens een nieuwe missie wordt het team aangevallen en gevangengenomen
door een groep monsters. Bij gebrek aan heldere uitleg blijft
het scheiden van hoofdzaken en bijzaken lastig. Sommige comics
leggen te veel uit, deze legt zo goed als niets uit. Een betere
balans zou wonderen doen, want op deze manier is de serie
zowel ontoegankelijk voor de nieuwe lezers als nauwelijks
meeslepend voor de vaste lezers. Zeker nu deze keer vrij weinig
gebeurt, speelt dit probleem op. Aan de andere kant zijn de
tekeningen als gebruikelijk bijzonder sterk. Van de strakke
lay-outs tot de speelse, zwierige lijnen, alles ziet er gelikt
uit. Genoeg voor drie sterren is het echter niet, wel voor
twee. tekst
john arcudi tekeningen tan eng huat
bastard
samurai #2 (image)
De mysterieuze Toshi redt het leven van de samurai Jiro. Samen
openen ze de aanval op het netwerk dat illegale gevechten
organiseert. In het vulverhaal wordt het verleden van Jiro
verder uitgediept. Na een openingsscène die iets te
lang wordt uitgerekt, ontvouwt het verhaal zich wederom als
een film, met slimme actie en genoeg ruimte voor dialogen
die standaard zijn, maar toch de aandacht kunnen vasthouden.
Dat de diepgang ontbreekt, is dan ook geen bezwaar. Een prettige
combinatie van gestileerd tekenwerk, dynamische composities
en een sterk contrasterende inkleuring vormt de sluitpost.
De minpuntjes daargelaten, is het nog zeker goed genoeg voor
vier sterren. tekst
michael avon oeming & miles gunter tekeningen kelsey
shannon
powers #21
(image)
Een gevecht tussen een superheld en een superschurk loopt
uit de hand als een omstander de held Omega 6 vermoordt. Het
blijkt niet de eerste moord op een gekostumeerde held en Deena
Pilgrim onderzoekt de zaak samen met haar nieuwe partner.
Misschien klinkt het erg geforceerd dat een jongen de moord
op tape heeft. Aan de andere kant is dit wel een voorbeeld
van hoe allerlei moderne ontwikkelingen op een intelligente
manier in het verhaal worden verwerkt. Detective Walker wordt
niet gemist en dat is waarschijnlijk het knapste punt aan
het script. De strakke tekeningen komen zelfs met de wat saaie
inkleuring prima over, zodat een score van vier sterren zeker
terecht is. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
savage dragon
#99 (image)
Wederom keert Dragon terug naar zijn realiteit. Deze keer
belandt hij wel in het heden, waar hij spoedig ontdekt dat
de Dragon uit de andere realiteit al die tijd zijn plaats
heeft ingenomen. Het gevolg is een te langdradig gevecht tussen
de twee Dragons, dat uitloopt op een voorspelbare anticlimax.
In de tussentijd stikt het weer van de clichématige
dialogen en is iedere vorm van diepgang afwezig. Spijtig genoeg
kan het tekenwerk de boel niet redden, al ziet het er ouderwets
verzorgd uit, met sterke dynamiek als handelsmerk. Dit nummer
is één van de mindere in een reeks ups en downs
en hoewel ik uitkijk naar nummer 100, geef ik nu niet meer
dan een magere score van één ster. tekst
& tekeningen erik larsen
crux
#15 (crossgen)
Tug en Verityn ontdekken de legendarische Aristophanes. Terwijl
de dreiging van de Negation voortduurt, smeedt deze nieuwkomer
een plan dat de groep moet terugbrengen naar Atlantis. Met
de komst van een nieuw personage raakt het verhaal versplinterd.
Waar de vele subplots vermakelijk zijn, kan deze nieuwe wending
nauwelijks boeien en is de zoveelste aanval van de Negation
een oefening in futiliteit. Sinds het aantreden van Dixon
als nieuwe schrijver verschuift de plot meer naar actie. Hoe
zonde dat is, blijkt uit het tekenwerk, dat bij kalme composities
en rustige scènes veel beter uit de verf komt. Wordt
het tijd voor een herbezinning? Krap aan twee sterren. tekst
chuck dixon tekeningen steve epting
liberty
meadows #26 (insight)
Het laatste deel dat bij Insight Studios wordt uitgegeven.
De vertraging mag de pret niet drukken, want de humor wordt
als gebruikelijk gekoppeld aan een gevoel voor timing en slapstick.
Sprake van een groter, overkoepelend thema is er niet, waardoor
genoeg ruimte ontstaat voor een handjevol grappige gags in
de plaatselijke kroeg. Minder Frank en Brandy betekent meer
Dean en dus seksistische humor. Vooruit, voor deze keer. Het
effectieve, minimalistische tekenwerk is als vanouds. Zowel
de realistische personages als de visueel overdreven pratende
dieren worden erg strak neergezet en het is leuk dat de stijl
blijft evolueren. Geen drie sterren, wel een score van vier. tekst
& tekeningen frank cho