ultimate
war #1 (marvel)
Op het eerste gezicht een commerciële, overbodige miniserie.
Schijn bedriegt, want het verhaal is op intelligente wijze
verweven met de continuïteit van de reguliere Ultimate
series over de X-Men en de Ultimates. De Brotherhood is terug
en laat een spoor van vernieling achter. Nick Fury zet de
Ultimates in, maar de vraag blijft waar de X-Men zijn. Zowel
de manier van vertellen als de dialogen hebben, mede dankzij
veel verwijzingen naar bestaande instanties en personen, iets
realistisch. Helaas komt dat niet altijd over in het tekenwerk,
dat weliswaar stabiel en aantrekkelijk, doch ook vreselijk
chaotisch is. Iets minder donker zou best mogen. Alles bij
elkaar drie sterren. tekst
mark millar tekeningen chris bachalo
alias #17
(marvel)
Jessica Jones vertelt Scott Lang over het totale gebrek aan
vorderingen in haar onderzoek naar Mattie Franklin. Hoewel
de vaart er prima in zit, met drie lange scènes die
als altijd bestaan uit vlotte dialogen, voelt de plot leeg
aan. Debet hieraan is het gebrek aan een helder punt: het
nummer is duidelijk een overbrugging naar de kern van het
verhaal. Heel storend is het niet, daarbij geholpen door een
portie uitdieping van Jessica's karakter. De zo krasserige
tekeningen sluiten aan op de plot, waarbij het recyclen van
bepaalde shots voor lief moet worden genomen. Het ritme is
in dit geval belangrijker dan afwisseling. Ondanks de minpuntjes
is drie sterren een haalbare score. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
ultimate
spider-man #32 (marvel)
Na het verbluffende vorige deel handelt dit nummer over de
directe gevolgen van de recente gebeurtenissen. Dat levert
een boeiende interactie op tussen enerzijds tante May en Gwen
Stacy en anderzijds Peter Parker en Mary Jane. Zeker, de ontwikkelingen
grenzen aan het overdreven melodramatische, maar het wordt
geloofwaardig gebracht. Ook de verplichte actie heeft deze
keer een extra laag, want de confrontatie tussen Spider-Man
en de imitator is de aanleiding voor het volwassener worden
van Peter. Over de tekeningen niets dan lof. Ondanks de traditionele
lay-out en de weinige variatie is het effectief en herkenbaar.
Drie sterren is te weinig, vandaar vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
legion #14
(dc)
In wat het laatste nummer van tekenaar Coipel moet zijn, wordt
de vertelling over Computo en Robotica op een voorspelbare,
clichématige wijze afgerond. Het concept van onoverwinnelijke
tegenstanders en een onverwachte redding op het laatste nippertje
is immers niets nieuws, vooral niet in deze serie. De afronding
is te suf voor woorden. Gelukkig is de uitwerking wel van
redelijk niveau, al is hier duidelijk merkbaar dat het aantal
hoofdpersonages eigenlijk te groot is voor een gestroomlijnd
plot. Wat betreft het tekenwerk blijft het aparte, Europese
stijltje erg plezierig. Krasserig en toch gestileerd, ouderwets
en toch vernieuwend, Coipel gaat gemist worden. Al met al
twee sterren. tekst
dan abnett & andy lanning tekeningen olivier
coipel
doom patrol
#15 (dc)
Voor een comic met een kleine cast zijn de hoofdrolspelers
meer dan een jaar lang eendimensionaal gebleven. Nu het team
na een reeks onderlinge ruzies uit elkaar valt, komt daar
langzaam verandering in. Sterker, met het hoog oplopen van
de emoties komen de personages eindelijk uit de verf, terwijl
voorheen sprake was van onderling inwisselbare clichés.
Het is een subtiele verschuiving van accent die benieuwd maakt
naar waar de serie heengaat. Aan de tekeningen zal het niet
liggen, want de teruggekeerde vaste tekenaar zet met een simpele,
trefzekere lijn de juiste sfeer neer. De lege composities
zijn daarbij een goed sluitstuk. Alles valt op zijn plaats,
kortom, vier sterren. tekst
john arcudi tekeningen tan eng huat
100 bullets
#40 (dc)
Het losstaande verhaal over Lono draait om de intrigerende
gesprekken met de altijd geheimzinnige Shepherd. Intussen
worden meerdere strengen van de onderliggende rode draad aangestipt,
zodat voor de trouwe lezers een extra laag in de plot zichtbaar
wordt. Als los nummer werkt het eveneens prima, temeer omdat
de gewelddadige climax als verrassing komt. Het opvallendste
aan de huidige delen is, dat er meer in gebeurt en er meer
wordt onthuld dan in veel van de voorgaande verhalen. De tekeningen
zijn doeltreffend in hun eenvoud, waarbij schaduwen en onverwachte
composities voor sfeer zorgen. En ja, Lono is gewoon cool.
Een score van vier sterren is meer dan terecht. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
savage dragon
#102 (image)
Opnieuw wordt een tweeledige structuur gehanteerd en net als
vorige maand is het verhaal over de realiteit van Dragons
zoontje Malcolm een stuk leuker omdat daar meer relevants
in gebeurt. Aardig detail dat de verhalen tegen het eind naar
elkaar toe groeien, maar verder blijft het een flauw eerbetoon
aan de klassieke Marvel comic over de komst van Galactus.
Een ander detail: het aantal uit een alternatieve realiteit
afkomstige versies van karakters die eigenlijk zijn gestorven,
is veel te groot. De interne continuïteit is bijna een
loden last. Het tekenwerk is wel dik in orde. Van de dynamische
stijl tot de overdreven shots, het past bij een serie als
deze. Twee sterren is genoeg. tekst
& tekeningen erik larsen
strangers
in paradise #54 (abstract)
Vier onderdelen van het hoofdverhaal worden in korte hoofdstukken
onder de aandacht gebracht. Het spreekt bijna voor zich dat
de verwikkelingen rondom Francine en Katchoo van de hoogste
kwaliteit zijn, zeker daar het begin van die scène
het soort spiegelbeeld is van een scène uit het vorige
nummer. De stevige emoties leveren in combinatie met prettige
dialogen en onverwachte subplots een heel diverse comic op
die, zo lijkt het, een keerpunt wordt in de relatie tussen
de twee hoofdpersonages. In het tekenwerk is ruimte voor wat
experimenten met andersoortige panels, die een positief effect
hebben op leestempo en sfeer. Verder is alles stabiel als
altijd. Vijf sterren. tekst
& tekeningen terry moore