ultimate
war #2 (marvel)
De Ultimates zijn op zoek naar de Brotherhood van Magneto.
Daarnaast zetten ze grote vraagtekens bij de betrokkenheid
van Xaviers X-Men. Terwijl Xavier en zijn leerlingen ergens
onderduiken, opent Magneto de aanval op de Ultimates. De plot
is een prima mengeling van diepgang, continuïteit en
vlotte actie, waarbij de dialogen deze keer minder rigide
zijn. Met name de aanval van Magneto zit vol spanning, al
moet worden opgemerkt, dat dit onderdeel niet overtuigend
is getekend. Daarvoor is het te donker en chaotisch, dit in
tegenstelling tot de ronduit aantrekkelijke eerste pagina's.
Wellicht spelen de te overheersende kleuren een rol. Desondanks
is vier sterren haalbaar. tekst
mark millar tekeningen chris bachalo
x-statix
#6 (marvel)
Nu het team voor een deel uiteen is gevallen, overdenkt Guy
zijn verdere mogelijkheden. Wanneer een nieuwe mutant genaamd
Bad Guy opduikt, is iedereen het er snel over eens, dat het
hier om Guy gaat. Tijdens zijn eerste gevecht met het team
hangt echter alles af van Venus Dee Milo: denkt zij dat het
Guy is of niet? Hoewel de plot redelijk interessant is, blijft
de serie sinds de herstart aanvoelen als telkens weer dezelfde
trucjes. Het bijzondere lijkt verdwenen. Dat ligt deels aan
de minder boeiende personages, deels aan de minder absurde
verhalen. Over het tekenwerk geen klachten, want dat is als
altijd stabiel en geschikt voor deze comic. Alles bij elkaar
drie sterren. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
global
frequency #3 (dc)
Voor de derde achtereenvolgende keer een min of meer losstaande
vertelling, maar omdat bepaalde personages vaker opduiken,
wordt toch een gevoel van continuïteit gecreëerd.
Een buitenaards virus zorgt voor problemen en Global Frequency
moet onder de leiding van Miranda Zero snel in actie komen.
De combinatie van een erg hoog tempo en ruim voldoende, subtiel
in de dialogen verwerkte informatie houdt het nummer spannend.
Zeker tegen het eind is de dreiging van het virus goed voelbaar.
Die sfeer wordt versterkt door het vrij traditionele, statische
tekenwerk, dat met herkenbare gezichten en strakke composities
staat als een huis. Net geen vijf sterren, wel degelijk vier. tekst
warren ellis tekeningen steve dillon
the league
of extraordinary gentlemen #4 (dc)
Zowaar eens een soort tussennummer, waarin de cast wordt opgesplitst
en tegen de nogal bizarre achtergrond van een buitenaardse
invasie vooral veel wordt verteld en uitgelegd. Gelukkig is
de uitleg niet heel storend, terwijl het uiteindelijke contrast
ook effectief blijkt. Aan uitdieping van de karakters geen
gebrek, vooral niet bij Allan en Mia. Toch lijkt het allemaal
iets minder relevant dan gebruikelijk, zodat het ondanks de
mooie dialogen de aandacht niet kan vasthouden. De tekeningen
worden daarentegen beter. Van veel imposante spreads tot de
bijna filmische shots; de realistische stijl en de heldere
kleuren zijn voortreffelijk. Vanwege de minpuntjes kom ik
uit op drie sterren. tekst
alan moore tekeningen kevin o'neill
the
filth #7 (dc)
Je zou zeggen dat het, halverwege de miniserie, tijd wordt
voor een rode draad. Daar lijkt het inmiddels wel op, want
verdeeld over twee scènes wordt langzaam toegewerkt
naar het kantelen van de plot. Eerst wordt getoond hoe Spartacus
een opstand op de Libertania wil opwekken en vervolgens gaat
de aandacht uit naar Greg Feely, die aan de politie ontsnapt
en eindelijk de hulp van de Hand inroept. Gegeven het inleidende
karakter van beide strengen, is van echte inhoud geen sprake.
Wel houden de bizarre ideeën alles smeuïg, bijgestaan
door stevige dialogen en de realistische tekeningen. Decadentie,
totale chaos, corruptie; het spreekt allemaal uit het tekenwerk.
Drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen chris weston
batman
#610 (dc)
Batman laat Killer Croc weer ontsnappen omdat hij zo wil ontdekken
wie hem heeft ingehuurd. Het spoor brengt hem, een overbodige
flashback later, bij Catwoman, die ook door een persoon achter
de schermen is gebruikt. Net als vorige maand is het tekort
aan inhoud een probleem. Nu moet de diepgang geforceerd komen
uit een flashback, expositie en de gebruikelijke tekstkaders
met achtergrondinformatie. Deze aanpak is wel bekend en eerlijk
gezegd niet sterk genoeg. De plot moet dus op gang komen.
Aan het tekenwerk ligt het niet: de klassieke dynamiek doet
het okay en zowel Batman als Catwoman wordt prima neergezet.
Kritiek overheerst, dus twee sterren. tekst
jeph loeb tekeningen jim lee
monster
club #1 (ap)
Na een reeks experimenten bevinden zich allerlei gevaarlijke
monsters op onze wereld. Ter bestrijding van deze wezens is
de Organisation opgericht en Mia mag voor haar eerste missie
undercover in een ziekenhuis waar verpleegsters zijn verdwenen.
De uitleg in het begin maakt snel plaats voor een vermakelijke
vertelling, die weliswaar niet helemaal origineel is, maar
die wel een aardige combinatie van actie en humor brengt.
Het 'oosterse' sfeertje wordt extra onderstreept door tekeningen
die lijken op een extreme versie van het werk van Humberto
Ramos, vol hoekige poses, grote ogen en vreemde gezichten.
Voor een eerste nummer is dit niet onaardig, kortom, ik geef
twee sterren. tekst
kit wallis & richard emms tekeningen kit
wallis